Toen de douane naar haar keek en vroeg "Waarom praat ze niet?" Keek Okami hem normaal aan en zei "Hoe zou jij zijn als je ergens bent voor de eerste keer en met alleen een persoon die je kent? En in onbekend terrein?" de douanier knikte en zei "Sorry."

"Het spijt me dat ik zo stil ben. Ik ben gewoon een zeer verlegen persoon." zei Kara met een glimlachje. Het was zelfs de waarheid; de vrouw was echt een verlegen iemand.

Okami keek haar aan en toen terug naar de douanier en zei "Ik beloof dat ze niks verkeerd gaat doen als niemand haar lastig valt, aanvalt of probeert te vermoorden." De douanier knikte en stempelde hun kaarten en zei "Prettige dag nog Z.S." Okami sloeg zijn ogen naar boven en zei "Wanneer stop je daar nu mee?" De douanier lachte en zei "misschien nooit."

Kara kon natuurlijk niet volgen; ze kende de douane niet, Suna kende ze ook niet goed en Okami ook niet. Ze waren niet meer dan collega's, dus kende ze hem ook niet zo super goed. 'ZS? Wat isdat nu weer?' dacht de vrouw.

Okami zuchtte en zei "we gaan. We moeten binnen zijn voor het gaat waaien." De douaniers knikte en zei "ja zeker"

Kara was ergens wel blij dat Okai dat zei. Eindelijk konden ze naar binnen. Ze vond dat het tijd werd. Iemand met veel geduld was Kara absoluut niet. Ze kon wel geduld hebben voor bepaalde dingen, maar heus niet voor alles.

Okami nam Kara bij de hand en zei "Ok, we moeten ons nu haasten. Als we niet binnen wel geteld 45 minuten bij een schuilplaats of Suna zijn, zijn we mumies." Hij begon te rennen.

"Alright, laten we gaan." Kara begon mee te rennen toen Okami dat deed, maar haar hand trok ze wel weg. Ze was aanrakingen van eender wie niet gewoon, en vond het niet zo prettig. De vrouw was altijd al een verlegen type geweest, al merkte je dat niet vaak.

Okami keek niet naar achter toen ze haar hand wegtrok maar bleef wel rennen. Je kon de zandstorm al aan zien komen aan de horizon. Hij vloekte toen hij zag hoe hoog en breed hij was. Hij riep toen "Als we niet bij een schuilplaats geraken!!! graven we er een!!! OK?"

"We moeten niks graven. Mijn Earth Style kan wel tegen zoiets." reageerde Kara droog. Meestal zei ze niks over haar krachten en jutsu's, omdat ze het niet zo zeer belangrijk vond. Maar nu kon het wel handig zijn. "Maak je geen zorgen als we er geen vinden, ik regel het dan wel."

Hij knikte en zei "arigato" hij bleef rennen en voelde hoe de storm dichter en dichter kwam.

Kara bleef ook rennen, net zoals Okami. Ze keek heel snel achterom naar de storm. Volgens haar gingen ze het of te we juist halen, of juist niet.

Okami bleef rennen en rennen. Hij keek achterom en zag dat de storm echt een storm was. "WHAT THE FUCK!!!!!!" riep hij. De zandstorm had onweer in zich.

Kara hoorde Okami roepen en keek ook achterom. De storm was nog erger dan ze had verwacht. "Tch." mompelde de vrouw geiirriteerd. Meteen stopte ze met rennen, omdat ze wist dat ze het in zo'n situatie toch niet gingen halen. Kara liet Okami ook stoppen met lopen, door hem terug te trekken aan zijn arm. Ze bukte neer, trok Okami ook naar beneden en gebruikte haar Earth Style om een soort van koepel/bunkertje rondom hun te maken. Ze muren maakte ze extra dik, met daarond nog eens een dikke laag van allerlei planten, die eventueel nog iets konden tegenhouden.

Okami keek naar kara en legde zich neer. Hij sloot zijn ogen en luisterde naar de wind en de storm. Hij zei toen op een monotome stem "Bedankt"

Kara ging wat beter zitten en zuchtte diep. Nu moesten ze alleen nog wachten tot dat de storm voorbij was. Toen Okami haar bedankte, zei ze niks terug want ze moest zich concentreren en focussen op 'de bunker'. Stel je voor dat het toch ineens omwaait, dan moest ze zeer snel in actie schieten en de schade herstellen, niet?

Okami luisterde naar de storm en hoorde dat het sterker werd. Hij zat recht op en begon te graven. Hij maakte de holte groter. Groot genoeg.

"O-oi. Als je wilt dat het groter of dieper moet zijn, mag je dat ook gewoon zeggen in de plaats van energie te verspillen door te graven." zei Kara meteen toen ze Okami zag graven. Met haar jutsu maakte ze de ruimte wat groter, dieper en sterker, zodat het tegen de storm kon.

Okami schudde zijn hoofd en zei "Dat is het niet." Hij bleef graven en vond een drinkbare bron water. Hij dronk ervan en gooide een plastic kopje naar haar en zei ik zou ervan drinken als ik jou was. We zitten hier waarschijnlijk wel voor eventjes vast.

Kara zuchtte diep. "Ik heb het niet echt nodig als ik water als mijn Nature Type heb. Toch bedankt." zei ze met een klein glimlachje die je niet vaak bij haar zag. Met het plastic kopje van Okami dronk ze wat van de waterbron. Zoals Okami al zei; zaten ze hier waarschijnlijk voor een tijdje. En als er niks werd gezegd, kon het nogal stil worden, wat niet bepaald gezellig was. Om een gesprek te kunnen beginnen, vroeg Kara iets aan haar partner voor deze missie. Het was iets randoms en stoms, maar misschien kon er zo toch een gesprek starten. "Ne, Okami-san, hoe en waarom ben jij eigenlijk in de Akatsuki gekomen?" vroeg Kara nieuwsgierig, terwijl ze haar haar in een staartje deed.

Okami glimlachte, krapte zijn achterhoofd en zei "Wel hoe, Madara. Mijn over grootvader vocht ooit tegen hem in een missie. En ze hebben toen een pact gemaakt. Dat mijn clan hem zouden helpen inruil voor wat weet ik niet meer. Maar ik heb mijn eigen reden." Hij dronk wat water en zei "Ik ben de laatste van mijn clan. En ik wil weten wie ze heeft uitgemoord." Hij pakte een appel en een banaan uit zijn jas en vroeg "Wat wil jij? een appel of een banaan?" Hij plaatste de twee stukken fruit in het midden en vroeg "Waarom en hoe zit jij bij de Akatsuki?"

"De appel." was Kara's antwoord op Okami's eerste vraag. "De laatste van je clan... Van welke clan ben je dan?" vroeg de vrouw, die eerlijk gezegd niet veel wist van Okami. Ze zaten dan wel in dezelfde organisatie, en nu werken ze zelfs als partners, maar toch wist de blonde kunoichi niet veel van hem. "Ik had geen speciale reden eigenlijk, om in de Akatsuki te komen. Het begon allemaal met een domme weddenschap van Deidara. Ik weet niet precies wat er aan de hand was, maar het resultaat was dus dat ik in de Akatsuki moest komen." antwoorrde Kara met een zacht grinnikje. Ze moest toegeven dat dit een van de stomste redenen was om in een criminele bende te komen.

Okami glimlachte en zei "Wel, Kaguya. Mijn clan kan zijn of haar botten gebruiken om te vechten." Hij gaf appel aan haar en nam de banaan. Hij at ze op en vroeg "Zijn jij en Deidara....."

"Zijn wij ... wat?" vroeg Kara nieuwsgierig terwijl ze een hapje nam van de appel. "Kaguya? De clan die zijn of haar botten gebruikt om te vechten? Cool." was de vrouw haar reactie op Okami's antwoord. Vechten met je botten vond Kara iets cools, het lijkt veel interessanter en leuker dan iemand die vecht met... plantjes.

Okami liet een deel van skelet uit zijn linkerhand komen en liet de skelet hand bewegen en haalde het toen uit zijn hand. Hij keek toen in haar ogen en zei "Je weet wel, een koppel."