Okami zuchtte en knikte en zei "Ok, is goed. Maar je laat me wel een defitge gastheer spelen in Suna." Hij legde de slaapzak neer en legde zich erop. Nog steeds kijkend naar kara.

Met een zeer onschuldige glimlach keek Kara naar Okami. Hem een deftige gastheer laten zijn in Suna? "Hmm~ Misschien, als ik het tot dan nog onthoudt..." antwoordde de vrouw met haar engelen-glimlach, alsof ze echt niets verkeerd kon doen. Natuurlijk was het maar een grapje; Kara zou niemand voor de schut zetten, tenzij die persoon heel toevallig Tobi heette. Of Hidan.

Okami lachte en zei "Juist ja." Hij kende haar net goed genoeg om te weten dat hij veilig was. "Ok, gewoon ter informatie. Je gaat waarschijnlijk worden tegen gehouden als je voor het eerst Suna binnen komt. Daarom ben ik erbij. Ok K-chan?"

"...K-chan?" mompelde Kara, eerlijk gezegd best wel verbaasd over haar nieuwe bijnaam. Ze had al veel verschillende bijnamen gekregen van iedereen, maar nog niet de deze. Het was zelfs de eerste keer dat een letter van haar naam in een bijnaam zit, aangezien haar andere bijnamen echt niks met haar echte naam te maken hebben. "Ah, bedankt om het nog te zeggen." zei Kara al glimlachend. De info die Okami net gaf, was best wel handig, daarom dat ze de man ook bedankte. "Weet je, missie's doen met jou gaat volgens mij veel vlotter dan missie's doen met andere leden van de Akatsuki." merke de vrouw, random op. Het was waar tho; bij anderen leden had ze altijd wel een probleem tijdens hun missie's.

Okami begon hard te lachen en zei "Zie jij Pain, Itachi, Haai gast of Konan al Suna in wandelen? Dat is vragen. Nee, ik heb jou gekozen omdat jij veel beter te vertrouwen bent dan de rest. Madara en Tobi zouden mijn 'kinderen' eerder willen wegvagen als ze het wisten."

Speels stak Kara haar tong uit naar Okami, terwijl ze ook nog eens zeer onschuldig glimlachtte. "Of je had mij gekozen omdat ik veel te awesome en beter dan al de rest ben." grapte de blonde vrouw. Daarna werd ze weer wat serieuzer. "Maar ja, ik snap je. In jouw plaats zou ik ook wel mensen kiezen die ik vertrouw." gaf Kara toe, met een gewone, vriendelijke glimlach dit keer.

Okami zei op haar speelse commentaar "Dat misschien ook." Toen dat ze serieus werd antwoordde hij "Ik vertrouw jou meer dan wie in dat hellgat."

"Ik denk dat de meeste toch wel vertrouwbaar zijn... Vooral Pein-sama en Konan-san zijn zeer betrouwbaar, vind ik. Maar Hidan, Kakuzu en Tobi... Dat is een heel ander verhaal." zei Kara. De meeste leden vertrouwde ze wel, maar niet voor echte, belangrijke geheimen. Die dingen hield ze voor zichzelf.

"Pff, Zie jij mij met Pein opschieten? Konan is een ander verhaal. Zij mag me dan in de Akatsuki gebracht hebben. Maar dat is alles. Ik vertrouw jou het meest." zei Okami

"Ken je me dan zo goed, dat je mij het meest vertrouwt?" vroeg Kara nieuwsgierig, gevolgd door een klein grinnikje. "Hoe dan ook, ik begrijp het wel." zei ze met een knipoogje. In zijn plaats zou ze waarschijnlijk ook hetzelfde doen.

Hij glimlachte en zei "Jij bent de enigste die ik deftig kan vertrouwen." hij knipoogte terug. "Ik ben blij dat je me begrijpt K-chan. Ik zie mij nog niet in geen 100 eeuwen in dezelfde koepel als Pein of Tobi. Als ik hier toch tijdelijk zit dan het liefst met jou."

"Kan ik best wel begrijpen; de meeste van de Akatsuki zijn gewoon allemaal creeps en of gestoorde mensen. Jij bent een van de normaalste leden, vind ik persoonlijk.". Wat Kara zei, was de waarheid. Ze zat ook liever met hem hier alleen dan met iemand anders. Oke, Deidara en Konan zou ze heel misschien nog kunnen accepteren, maar de rest waarschijnlijk niet.

Okami glimlachte op dat en zei "Bedankt, jij bent ook een van de tofste daar."

Een klein glimlachje verscheen op de vrouw haar gezicht. Een compliment kreeg ze niet vaak, laat staan zo'n complimentje. "Ook bedankt." zei Kara daarop.

"Is niks." Hij keek haar in de ogen en vroeg "Wat wil je doen als we aankomen in Suna? Eerst de stad verkennen of eerst mijn 'Kinderen' ontmoeten?"

Die vragen lieten Kara eventjes zwijgen en denken. Was wou ze eerst gaan doen? Het maakte eerlijk gezegd helemaal niet uit voor haar. Hoewel die kinderen ontmoeten wel meer interessant leek dan gewoon rondwandelen in Suna. "Als je het niet erg vindt... Zou ik graag eerst die kinderen ontmoeten. Die lijken me best wel interessant." was de uiteindelijke antwoord van Kara. Contact met andere mensen buiten de Akatsuki had de vrouw niet, daarmee dat ze hen eerst wou zien.

Hij knikte en zei "Dat wordt makkelijk. Dat is gewoon binnenlopen." Hij opende zijn rugzak en nam een brooddoos met boterhammen er in. Hij nam er een uit en gaf de doos aan Kara.

Kara pakte de doos aan en glimlachtte naar Okami. "Bedankt." zei ze tegen haar collega. Ze was blij dat de man iets te eten had, want zij had zelf helemaal niks bij. Kara had bijna nooit extra dingen bij op missie's, want als ze iets nodig had, vond ze het wel op een of andere manier. Een voorraad bij hebben was wel altijd handig, maar de vrouw vond het gewoon wat ongemakkelijk om al die dingen mee te sleuren, plus de tijd om de dingen in te pakken en bij elkaar te rapen had ze ook niet. "Goed, dan gaan we dus eerst naar je kinderen." bevestigde Kara hun uiteidelijke keuze nog eens, terwijl ze een broodje uit de doos pakte.

Hij knikte en zei "Bereid je maar voor op het onverwachte. Ze zijn van tijd onvoorspelbaar." Hij at zijn boterham op en keek naar Kara.

"Maak je geen zorgen, ik ben onvoorspelbare mensen gewoon." zei Kara die eindelijk ook een hapje van haar boterham at.

Hij keek haar aan en vroeg "Aah ja?" Nu was hij nieuwsgierig.

"Hmhm. Ik heb heel even samengewerkt met Sasori-danna en Itachi. Wat die twee doen kan je niet zo zeer voorspellen, tenzij je ze heel goed kent. Dus ja, ik ben onvoorspelbare mensen gewoon." legde Kara kort uit aan Okami, die duidelijk curieus was.

hij knikte en zei "Ik kan me iets voorstellen." Hij keek haar vragend aan en vroeg "Hou je van onverwachts?"

"Hangt er vanaf." was Kara's antwoord op Okami's vraag. "Als het iets onverwacht maar leuk is, dan houd ik er van ja. Waarom vraag je dat?" zei de vrouw er nog bij, met een zacht grinnikje.

Okami glimlachte en zei "nu ben je nieuwsgierig he Kara?"