Welcome

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

2 Verliefde en 3 stalkers. Geen verdere uitleg nodig, als iemand mee wilt doen, voel je vrij maar wel eerst vragen~ <3

Admin Aantal berichten : 2329 Registratiedatum : 14-04-12 Leeftijd : 26

Niemands POV.

Naruto wandelde met zijn handen in zijn zakken rond door de straten van Konoha Village. Hij had geen missies vandaag, en verveelde zich. Sakura was waarschijnlijk rond aan het hangen met haar andere vriendinnen en zelf had hij geen zin om mee te gaan shoppen. De andere jongens waren op missie of deden ze mee met het winkelen. Shoppen was niks voor hem, dus deed hij ook niet mee. De blonde jongen keek af en toe eens rond, om te zien of dat er kindjes of oude mensen waren die hulp nodig hadden. Maar nee, blijkbaar verliep vandaag alles heel goed en was er niemand die hulp nodig had. Een kleine zucht verliet zijn mond en keek naar de blauwe lucht met hier en daar wat wolkjes. 'Vandaag, ' dacht hij, met een glimlach op zijn gezicht. 'kan ik Sasuke eindelijk weer terug zien~!' Het was al een tijdje geleden toen hij nog eens had afgesproken met zijn Sasuke omdat Naruto nog al een heleboel missies had te doen. Maar gelukkig had hij echt helemaal niks te doen vandaag. Hij wou zelfs niks doen, alleen Sasuke terug zien.
Patat zat zelf ook rond te dwalen in de straatjes van Konoha, ze had zich heel casual aangekleed zodat de mensen haar niet konden herkennen. Ze was daar uit verveling omdat ze haar doel, Naruto, uit het oog was verloren. Ze moest die jongen normaal gezien in 't oog houden en volgen, maar dat was dus niet gelukt. Onderweg kreeg ze dorst en ging ze een of ander drankje halen. En toen was ze dus Naruto kwijt. Deidara zou er waarschijnlijk helemaal niet blij om zijn. Maar ach, zo iemand als Naruto vind je snel in deze village. Hij was opmerkelijk met zijn 'snorharen'. Plus heel Konoha kende die jongen. Dus hem voor een paar minuutjes (of misschien uren) kwijt zijn was toch niet zo erg?

_{Nobody@
Ongeduldig zat Sasuke met zijn vingers te draaien. Het was een hele tijd geleden maar vandaag zou hij hem weer zien. Hij wist niet precies hoe het kwam, maar iedere keer als hij wist dat hij Naruto weer zou zien zorgde het voor zenuwen. Soms was het echt lastig. Hij kon niet naar Konaha gaan omdat hij daar gezien werd als de verrader, en Naruto kon niet altijd naar hier komen omdat hij zo vaak op missies moest. Dat alles zorgde ervoor dat de twee elkaar maar amper zag, maar ze konden ermee leven...voor nu toch. De relatie die hij met Naruto had was speciaal. Hij kreeg er gevoelens bij die hij nog nooit eerder had gehad. Uiteindelijk ging hij gewoon tegen één van de vele bomen hier in het bos staan. Zijn armen sloeg hij over elkaar en zijn ogen sloot hij. Zo bleef hij wachten op Naruto. Moest hij wat horen, zou hij zijn ogen meteen weer openen. Het was niet zo dat hij zich in veilig gebied bevond. Hij was te dicht bij Konaha voor zich op zijn gemak te voelen. Dat was ook precies waarom hij zijn zwaard bij zich had, moest er iets gebeuren dan kon hij ingrijpen.
Deidara daarin tegen zat te staren naar de kom ramen die hij net van iemand had gekregen. Hij had veel over het kraampje gehoord, mensen zeiden dat het de beste Ramen had van heel Konaha. Ze hadden het dan echt mis. Met een vieze blik op zijn gezicht bekeek hij de inhoud van de pot, en met de stokjes die hij erbij had gekregen roerde hij in de kom. 'Wat moet deze...brol voorstellen? Een hond zou het nog niet opeten.' Zei hij tegen de eigenaar. Het leek de man niet goed te bevallen want hij zag er duidelijk kwaad uit. De woorden vlogen uit zijn mond maar het enige dat Deidara ervan kon uitmaken was dat hij weg moest gaan. 'Oké, oké, maar ik ga niet voor die brol betalen, hm.' Hij sprong van het krukje waarop hij zat af en wandelde maar weg. Enkele mensen keken hem na maar Deidara schonk hen geen blik. Zijn handen stak hij in de zakken van de broek die hij aan had. Voor de verandering had hij normale kleding aan en hing zijn haar volledig los. Hij moest het zo wel doen om niet op te vallen. Als hij zijn Akatsuki cape aan zou hebben was hij hier niet eens binnen geraak. Toen dat hij vanuit zijn ooghoeken een bekend figuur zag bleef hij staan. Ze had een drankje in haar handen en het zag er niet naar uit dat ze deed wat ze moest doen. Rustig liep Deidara naar Patat toe. 'EXCUSE me...!' Riep hij in haar oor om haar aandacht te trekken.}

Admin Aantal berichten : 2329 Registratiedatum : 14-04-12 Leeftijd : 26

Niemands POV.
Naruto keek eerst naar links, en dan naar rechts. Er was niemand te zien, dus wandelde hij richting de poort van Konoha. Buiten de poort was Sasuke waarschijnlijk aan het wachten aangezien hij hier binnen in Konoha als verrader werd beschouwd. Wat Sasuke ook had gedaan, Naruto kon het hem vergeven. Iedereen maakte fouten, niet? Je moet mensen niet verbannen omdat ze gewoon om een foutje hebben gemaakt vond Naruto zelf. Toen hij bij de poort aankwam, zag hij wat ninja's staan, zoals altijd, die de poort in het oog houden. Hij wandelde er naar toe en begon een babbeltje. Zo leek het minder verdacht als hij gewoon wat random naar buiten ging. Want als iemand iets door had van hij en Sasuke... Dan ging dat niet goed aflopen.
Patat wandelde net rustig rond tot dat Dei-Dei-chan langs kwam. Ze schrok, hard, en gooide haar drankje net niet in Deidara's gezicht. "Holy shit! Je kon ook gewoon van ver roepen EN NIET IN MIJN OOR." riep ze met een diepe zucht, en vooral geiiriteerd. Maar ja, wat moest ze anders verwachten van hem? Ze was al blij dat er geen Tobi was die haar random kwam bespringen voor ene hug ofzo.

_{Nobody@
Uren leken voorbij te gaan terwijl dat sasuke daar bij die boom stond te wachten. Het waren eigenlijk maar minuten, maar die minuten leken uren te duren. Waarom kon Naruto niet gewoon opschieten? Was dat dan zo moeilijk? Waarschijnlijk werd hij weer door de één of de andere tegen gehouden. Een korte zucht verliet zijn klein terwijl hij besloot hem zelf maar te gaan zoeken. Dan kwam hij maar dichter bij Konoha, dan werd hij maar gezien. Hij was sterker dus als iemand hem zag, als iemand maar in de buurt kwam dan zou hij hen wel doden. Naruto zou het dan vast wel begrijpen...hoopte hij toch. Zijn armen haalde hij van elkaar af terwijl dat hij maar richting Konoha begon te wandelen.

Patat schrok dan wel maar dat was niet zijn probleem. Ze liep hier rustig niets te doen terwijl ze wel degelijk een missie had. Ze verdiende het gewoon om te schrikken, het was eigenlijk zelfs best grappig. Nadat hij het drankje had ontweken kon hij een lach niet tegen houden. 'Je had je kop eens moeten zien! Jammer dat ik er geen foto van heb kunnen maken~!' Zei hij nog na lachend. Op wat dat ze zei reageerde hij niet meer, in plaats daarvan zorgde hij ervoor dat hij weer neutraal keek en vervolgens de omgeving snel in hem op nam. 'Als ik mij niet vergis had jij een opdracht. Het probleem is dat ik je opdracht hier nergens zie lopen. vertel mij niet dat jij hem uit het oog bent verloren.' Hij hoopte dat het niet zo was, maar hij vreesde ervoor. Hoe kan het dat als hij iets overlaat aan Patat of Tobi, het op de één of andere magische altijd verkeerd loopt.}

Admin Aantal berichten : 2329 Registratiedatum : 14-04-12 Leeftijd : 26

Niemand.
Na het babbeltje van een paar minuten wandelde Naruto de poort uit van Konoha. De bewakende ninja's vroegen waarom hij naar buiten ging als hij geen missie heeft. Al schouderophalend antwoordde hij simpelweg dat het uit verveling was. "In de village heb ik niks te doen, dus kan ik even goed van de natuur genieten, toch?" had hij grijnzend gezegd. Aangezien het geloofwaardig overkwam, kon Naruto zonder problemen rustig naar buiten wandelen met zijn handen in z'n zakken. Toen hij buiten Konoha was, keek hij rond, om Sasuke te zoeken natuurlijk. Alleen zag de blonde jongen zijn lover niet. Nog niet in ieder geval. Alhoewel hij Sasuke nog niet zag, voelde hij de zogezegde vlinders al in zijn buik. Naruto wist zelf niet waarom het iedere keer gebeurde. Maar het was wel een prettig gevoel dat hij bij niemand anders kreeg.

Patat keek wat geïriteerd naar Deidara toen hij lachtte. "Pffft. Je lijkt wel een kleuter als je iemand zo uitlacht." mompelde ze wat. Toen hij over haar missie -was het zelfs een missie? Of was het maar een opdracht van meneer?- begon, rolde ze met haar ogen. "Oi, oi. Ik moet hier alles doen, al faalt het, terwijl meneertje gewoon random rondloopt. En ja ik ben 'm dus uit het oog verloren." antwoordde ze, hem al porrend. Dat was toch? Zij moest die Nine-Tails jongen volgen terwijl Deidara………… Ze-wist-niet-wat zat te doen.

_{Nobody@
Zacht zuchtte hij. Nee nu ging hij niet meer dichter. Over de bomen heen kon hij de hoge muur al zien staan en als hij echt goed luisterde kon hij stemmen horen van de andere ninjas en inwoners. Naruto moest hem nu zelf maar vinden. Hoe veel hij ook van hem hield, hij kon het niet hebben om gevangen genomen te worden. Als dat zou gebeuren betekende dat ook dat ze elkaar niet meer konden zien. Wie weet wat ze dan wel niet zouden doen. Terwijl dat hij verder stond te wachten viel zijn blik op iets dat meteen zijn aandacht trok. Een klein veldje met allemaal gele bloemen. Het zou prachtig staan bij Naruto, de kleur was haast hetzelfde als zijn haar. Een kleine glimlach verscheen dan ook op zijn gezicht terwijl dat hij naar het veldje liep. Rustig liet hij zich door zijn knieën zakken om vervolgens enkele bloemen te plukken. Naruto zou het vast geweldig vinden, of dat hoopte hij in ieder geval toch.

Hij kon niet anders dat snuiven en met zijn ogen rollen bij de opmerking die dat Patat maakten. Hij een kleuter? Ja dat zal wel. 'Ik loop hier rond, geniet van mijn tijd omdat ik WEET dat ik uiteindelijk toch weer al het werk moet doen, hm!' Ging Deidara in de tegenaanval. Wat dacht zij wel niet? Het was niet zo dat hij werkelijk alles aan haar en Tobi kon overlaten, als hij dat deed wist hij dat alles verkeerd ging lopen. Zeker als hij Tobi zijn gang liet gaan. Dan wist je dat het helemaal uit ging draaien op een ramp. Al mompelend wandelde hij maar gewoon verder. Hij was al lang blij dat ze hier binnen waren geraakt zonder dat iemand door had wie dat ze waren. 'Ga je nog komen of moet ik je komen halen?' Riep hij over zijn schouder naar Patat.}

Admin Aantal berichten : 2329 Registratiedatum : 14-04-12 Leeftijd : 26

Niemand.

Naruto riep nog een keertje 'Sasuke' en zweeg daarna. Hij kon beter niet te vaak roepen voor dat iemand het hoort van Konoha. Dat werd dan veel te gevaarlijk, aangezien hij Sasuke dan in gevaar bracht maar ook zorgde dat ze elkaar waarschijnlijk minder zohden zien. Het werd misschien zelfs verboden als de anderen het wisten. Naruto schudde zijn hoofd en zocht verder naar Sasuke. Verboden om zijn liefde te zien? Daar moest de jongen niet aan denken. Hij sprong in een boom en zocht verder. Boven kon je meer zien en misschien zat zijn Sasuke wel in een boom. Ongeduldig maakte Naruto een paar Shadowclones aan. In zijn eentje naar iemand zoeken in een gigantisch bos was moeilijk, met een stuk of tien was het makkelijker. Toen de Shadow Clones vertrokken zocht hij weer verder.

Met een klein zuchtje volgde Patat Deidara direct. "Ik volg al…" mompelde terwijl ze verder van haar drankje dronk. Eerlijk gezegd wist ze niet eens waarom ze deze missie hadden. Wat had het voor zin zelfs? "Gomen, dat je alles zelf moet doen~" zei ze tegen DeiDei, om de stilte wat te stoppen.

_{Nobody@
Toen dat hij een boeket had van de tien mooiste bloemen keek hij er trots naar. Naruto zal hier zeker blij van worden, dat moest gewoon. Het was net alsof het lot het allemaal zo had geplant, want nadat hij weer recht stond kon hij de stem van Naruto horen. 'Naruto...' Mompelde hij zacht tegen zichzelf voor hij zich naar hem haasten. Nu ze in elkaars buurt waren mochten ze elkaar niet weer kwijtspelen. Doordat hij zich zo haasten had hij niet gezien dat er voor hem een figuur was gekomen en hij knalde er tegenaan. Sasuke viel naar achter om vervolgens de grond te raken. met één hand wreef hij over zijn kont die zeer deed van de val om vervolgens verward op te kijken. Die blik verdween al snel toen hij het gestalten van Naruto voor zich zag staan. Nu was het enkel te hopen dat het de echte was.

'Is niet erg' Mompelde hij maar een brede grijns verscheen op zijn gezicht en een zekere twinkel ontstond in zijn ogen. 'Dat laat enkel maar zien dat jullie mij en mijn ART nodig hebben! Het laat zien dat mijn art geweldig is!' Zei hij vol overtuiging. Misschien iets te luid want sommige mensen keken vreemd zijn kant op, maar die mensen schonk hij enkel een kwade blik.}

Admin Aantal berichten : 2329 Registratiedatum : 14-04-12 Leeftijd : 26

Niemand.
Naruto had het veel te druk met rondkijken en zoeken naar Sasuke, dat hij helemaal niet oplette op wat er voor hem was. Hij knalde tegen iets of iemand aan, en viel op de grond. Hij ging rechtop zitten en mompelde wat. Toen hij bekende kleren zag, grijnsde hij breed. "Sasuke." zei hij grijnzend en zacht toen hij zijn geliefde zag. Het was niet echt de bedoeling dat ze elkaar zo tegen gingen komen, maar ah, wat maakte het toch uit. Zolang ze elkaar maar hebben gevonden. Met een paar bewegingen met zijn handen liet Naruto zijn Shadow Clones verdwijnen en gaf hij Sasuke een dikke en stevige knuffel. "Pfffft. Lang niet gezien ne~" zei hij blij.

Patat grinnikte zachtjes toen Deidara zei hoe geweldig hij en zijn art waren. Ze porde hem zachtjes in zijn zij en stak haar tong uit. "Tuurlijk heb ik Dei-Dei-chan nodig." zei ze met een lachje. Maar zijn art? Zonder zijn art kon ze het wel overleven. Toch zweeg ze over dat, want als ze dat ging zeggen, wist ze honderd procent zeker dat ze wordt aangevallen door een flippende DeiDei. "En pffft. Je art zeker ook?" mompelde ze er wat zachtjes achter. 'Misschien is zijn art toch iets noodzakelijks? Zonder zijn art is Deidara niet meer... Deidara' dacht ze in haarzelf.

_{Nobody@
Sasuke kon niet anders dan blij zijn toen dat hij Naruto terug zag. Toen dat Naruto zijn naam had uitgesproken was er een glimlach op zijn gezicht verschenen en hij twijfelde geen moment toen Naruto hem een knuffel gaf. Zelf sloeg hij ook zijn armen om hem heen. 'Te lang als je het mij vraagt.' Vervolgde hij Naruto. Aan zijn stem alleen al kon je horen dat hij echt blij was om hem terug te zien. Het was iets dat nooit voorkwam als hij met andere praten en ergens deed het wat vreemds met hem. Hij wist niet precies wat het was, en hij kon het ook niet uit leggen. Uiteindelijk verbrak Sasuke de knuffel om het boeket bloemen te kunnen overhandigen. 'Terwijl ik op je stond te wachten heb ik deze nog geplukt.' Zei hij en hij stak de bloemen uit naar Naruto. Ondertussen kleurde zijn kaken licht roos.

Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen Patat bevestigde dat ze hem nodig had, maar bij het horen van dat gene dat nadien kwam bleef hij staan. Deidara draaide zich om naar Patat en sloeg zijn armen over elkaar heen.Meteen trok hij één wenkbrauw op en keek Patat strak aan. Twijfelde ze nu net aan zijn art? Was zij juist niet degene die dat hoorde te weten dat niet te doen. Geïrriteerd bleef hij haar voor verschillende seconden aankijken zonder ook maar één woord te zeggen of één keer weg te kijken. Zijn blik bleef gewoon strak op haar gericht. Als het Tobi was geweest was die nu al lang weggevlogen. 'Hmhm...' Zei hij uiteindelijk alleen maar voor dat hij verder wandelde. 'Ik ben mijn art en mijn art is mij.' Verduidelijkte Deidara vervolgens. Het was wel waar. Zijn kracht lag in wat hij kon. In de ontploffingen. Zonder dat was hij gewoon een dood normale ninja die misschien amper wat kon.}

Admin Aantal berichten : 2329 Registratiedatum : 14-04-12 Leeftijd : 26

Niemand.
Een brede glimlach verscheen op Naruto's gezicht toen hij de warmte van Sasuke's lichaam tegen de zijne voelde. De armen van zijn geliefde die hem stevig vastpakten, maakten het moment weer perfect. "Het spijt me, maar tegenwoordig blijven er maar missie's binnenstromen." zei Naruto met een diepe zucht. Hoe leuk en goed die missie's ook waren, ze hadden toch nog altijd een nadeel : er was geen Sasuke. Naruto hoopte al eeuwen dat zijn droomprins samen met hem op missie gingen, maar natuurlijk kon dat niet zo maar. De hele village zou het nooit accepteren. Toen er een boeket bloemen werd aangeboden door Sasuke, die een beetje bloostte, verscheen er een grijns op de blonde jongen zijn gezicht. "Dankje, Sasuke-kun. Ze zijn prachtig." Naruto pakte de bloemen aan met beide handen en keek er heel blij naar. Daarna gaf hij zijn -ja, zijn, Sasuke was hem alleen- geliefde weer een dikke knuffel. "Sorry, maar ik heb niks voor je kunnen vinden…"

Een kleine zucht verliet Patat's mond toen Deidara haar doodserieus, strak en waarschijnlijk ook nog beledigd aankeek. Ze nam aan dat ze weer iets had fout gezegd over zijn geweldige art. Ergens vond ze het vrij irritant dat hij zo deed, het leek alsof zijn art het meest belangerijke ding was op aarde -wedden dat hij er ook zo over dacht?-. Oke, het was ook een beetje haar eigen schuld om de terrorist hier te beledigen, en ze mocht dankbaar zijn omdat ze niet werd opgeblazen. Patat volgde Deidara meteen toen hij weer verder wandelde. "Gomen, gomen. Ik zal het niet meer zeggen, je art waarderen, zeggen hoe awesome het is en er zeker niet meer aan twijfelen." verontschuldigde ze haarzelf al wandelend. Tsja, hem kwaad krijgen was niet een van de leukste en veiligste dingen op aarde.

_{Nobody@
Hij had nooit verwacht dat hij dit ooit zou kunnen voelen. Het gevoel van vreugde, van geluk. Liefde. Het was iets dat hij enkel bij Naruto voelde en bij niemand anders. Hoe dat dit ooit was ontstaan wist hij niet, maar dat wou hij ook niet weten. Het belangrijkste was dat het er was, en meer moest dat niet zijn. 'Ik begrijp het, jij kan er ook niets aan doen. Dat hoort er nu eenmaal bij, maar misschien dat jij met mij mee kan gaan? Weg van hier? Weg van al die missies. Gewoon wij twee?' Stelde Sasuke voor al wist hij toch al wat het antwoord ging zijn. Naruto wou vast de rest van zijn vrienden niet achter laten, zo was de jongen nu eenmaal en daar kon hij niets aan veranderen. Misschien moest hij toch maar eens overwegen om met Naruto terug te gaan. Wie weet viel het allemaal nog mee. Zouden ze hem wel nog accepteren als hij terug zou komen? Een glimlach van vreugde kwam op het gezicht van Sasuke toen dat Naruto zei dat ze prachtig waren. De blos werd echter alleen maar harder zichtbaar. 'I-ik vond dat ze mooi pasten bij je haar. Ze hebben zowat dezelfde kleur.' Zei hij zonder Naruto aan te kijken. Zijn ogen waren in plaats daarvan gericht op de bos bloemen die dat Naruto nu vast had. 'Dat maakt niets uit, het moet ook niet. Die zag ik ook maar toevallig staan toen ik aan het wachten was.' Zei Sasuke meteen. Liefde ging niet enkel om dingen aan elkaar geven. Dat was iets extra, als het enkel daarom ging dan was het geen liefde.

'Haaa, maak je geen zorgen.' Zei Deidara uiteindelijk met een zucht. Patat was zijn vriendin, meer zelfs, ze was zijn vrouw. Hij kon haar niet dwingen om dezelfde mening als hem te hebben, hoe hard hij het ook wou. Soms vroeg hij zich echt af hoe zij ooit bij elkaar waren gebleven. Ze zeggen dat ware liefde alles overwint, wel in hun geval was het de harde waarheid. 'But zeg eens, waar heb je die blonde aap voor het laatst gezien?' Deidara bleef stil staan en sloeg zijn armen over elkaar. Ondertussen keek hij zoekend om zich heen. 'Daarbij heb ik het gevoel dat we nog iemand missen, maar ik weet niet goed wie...' Het was iemand belangrijk, zo ver was hij wel, alleen wist hij niet meer wie het was.}

Admin Aantal berichten : 2329 Registratiedatum : 14-04-12 Leeftijd : 26

Niemand.
Eerst kwam er een brede glimlach op Naruto's gezicht, maar al snel veranderde dat in een zeer kleine glimlach, die amper te zien was. "Ik zou heel graag willen, maar ik weet niet of dat ik de anderen alleen hier in Konoha moet achterlaten. Wie weet valt er weer iemand onze village aan." antwoordde de blonde jongen. Hij keek zelf een beetje weg, naar de grond, omdat hij wist dat het niet leuk was om zo'n antwoord te krijgen op je voorstel. Misschien had Sasuke nu een gekwetste of teleurgestelde uitdrukking, en dat wou Naruto natuurlijk niet zien. Je grote liefde die je amper ziet ontevreden zien is ook niet fijn. "M-maar nu brengen we toch tijd met elkaar door? Alleen wij met z'n tweetjes? Dat is toch ook leuk?" zei Naruto met een iets bredere lach, om de sfeer wat beter te maken. "But misschien heb je gelijk. Ik moet echt eens een hele dag vrijmaken om bij jou te kunnen zijn. Ik ben alleen bang dat de anderen dan iets gaan vermoeden en mij dan gaan achtervolgen…" mompelde Naruto er zachtjes achter, de waarheid, dus de reden waarom hij het niet kon, moest ook ooit verteld worden, niet? Toen Sasuke wat vertelde over de bloemen, dat ze pasten bij zij haar, gaf Naruto hem een knuffel. "Je bent veel te goed voor me, Sasuke-kun." zei hij met een lachje. De blonde jongen keek weer blij naar de bloemen. 'Die ga ik thuis bijhouden' dacht hij happy.

Eventjes dacht Patat na, over waar ze Naruto voor het laatst had gezien. "Dat een ramenkraampje. Hij was aan het twijfelen of dat hij iets zou eten of niet, maar deed het uiteindelijk toch niet. Het leek alsof hij haast had en ergens anders moest zijn." antwoordde ze op Deidara's vraag. Daar, bij dat kraampje, had zij ook Naruto kwijtgespeeld. Haar aandacht werd getrokken door een winkeltje, en daar kocht ze dus haar drankje. Toen ze zich weer had omgedraaid was de blonde Jinchuuriki van de Nine Tails al verdwenen. Dus nu kon hij zo goed als overal zijn. Patat keek heel even rond. Misten zij echt iemand? "Tobi misschien? Al dacht ik dat die idioot in de basement bleef."

» DJFGKADF. I FUCKING LOVE MY LIFE.
» Naruto OC rp
» Naruto [Like A Sir]
» New Oc Naruto 8D
» Naruto [Like a Boss]

Staff 1 chars here	Staff 2 chars here
Staff 3 chars here	Staff 4 chars here

00 MG1	00 MG2	00 MG3	00 MG4
00 FEMALES 00 MALES

Welcome

Updates

staff

Staff 1

Staff 2

Staff 3

Staff 4

Headcount

a Naruto love story (1x1 tusse le moi and le toi)