Kara keek naar Okami en trok een wenkbrouw op. "Waarom denk je dat?" vroeg ze, nieuwsgierig. Ze keek daarna heel eventjes naar de hand van Okami en glimlachtte een beetje. Mensen met jutsu's die iets te maken hebben met botten en skeletten bleef ze interessant vinden. Wat haar band met Deidara betreft... Die twee hadden een zeer speciale en vreemde band, zelf wisten ze allebei ook niet goed wat het precies was.

Okami zei "Jullie vechten net alsof jullie serieus close zijn." Hij dronk nog wat en keek haar aan. "Heb jij nog familie?" Vroeg Okami.

"We bekvechten gewoon vaak, net zoals Hidan en Kakuzu bijvoorbeeld." was Kara's reactie. "Met Deidara ben ik nu ook weer niet serieus close als een stelletje ofzo, maar toch wel closer tegenover al de andere leden van de Akatsuki." zei de vrouw er nog bij. Het was waar; zij en Deidara konden wel met elkaar praten over alles, maar zo super close met elkaar waren ze niet. "Wat maakt het uit of dat we een koppel zijn of niet; in deze organisatie heb je niet eens de tijd om een stelletje te zijn ALS je samen bent met iemand." mompelde Kara zachtjes. "Familie? Hm, ja, een zus die ik niet zo goed ken leeft nog. De rest is dood."

Okami knikte en zei "Volgens mij weet je wel hoe het voelt als je je familie verliest. Hai?"

"Ik weet niet wat jij daarmee wilt zeggen. Ik bedoel, ik voel helemaal niks voor de familieleden die ik ben verloren." zei Kara met een diepe zucht. "Als ik eerlijk moet zijn, weet ik niet eens hoe het voelt om echt familie te hebben. Waarom vraag je dat eigenlijk?"

Okami zuchtte en zei "een van de redenen dat ik bij de Akatsuki ben gegaan is om de Kage's weg te krijgen. Zij zorgde voor oorlog en dat veel mensen hun familie kwijt, dood of uiteen gereten waren." Hij sloot zijn ogen "Ik wil alle ninja's in een dorp zien. Een gemeenschappelijk neutraal dorp, waarin ze geen oorlog gaan maken."

Kara luisterde aandachtig naar Okami's uitleg over zijn droom. Een gemeenschappelijk stad/dorp waarin iedereen in vrede leeft? Was dat zelfs wel mogelijk? "Dat is een behoorlijk grote droom." zei de vrouw, terwijl ze eventjes over haarzelf dacht. Had zij zelf wel een doel of droom? Nee. Het enige dat ze wou was een gewoon leventje hebben in de Akatsuki, over andere dingen had ze nog niet gedacht. "Hm, over zoiets heb ik nog nooit nagedacht." mompelde ze zachtjes.

Hij glimlachte en zei "Dat weet ik. Maar waar kom jij vandaan?"

"Van de Hidden Rock. Niks speciaals dus. Jij?" antwoordde Kara met een klein glimlachje op haar gezicht. Meestal was zij stilletjes tegen de anderen van de Akatsuki, maar aangezien ze nu toch moesten wachten tot de storm voorbij was, was een beetje kennismaking tussen de leden geen slecht idee.

Okami glimlachte en zei "Suna." Hij vond het tof dat ze glimlachte. Maar zei dit natuurlijk niet. Hij deed zijn mantel uit en legde die weg. Hij keek haar aan en vroeg "Is de Kage daar ook niet zo een fan van papier werk?"

Een klein lachje verliet Kara's mond toen Okami dat vroeg/zei. "Eerlijk gezegd weet ik het niet; ik ken de Kage van de Hidden Stone niet zo goed. Maar ik denk dat die zoals alle Kage's geen fan is van papierwerk." antwoordde de vrouw met een zacht grinnikje. "Hebjij n og vaak contact met Suna?" vroeg Kara, om het gesprek nog vlotjes te kunnen laten verlopen voordat er een stilte valt.

Hij knikte en zei "Ja, maar alleen met mijn selecte groep vrienden wat ongeveer 6 mensen zijn." Hij zuchtte en zei "Niemand weet van de Akatsuki en mijn 'kinderen' denken dat ik een geheime ninja jager ben omdat ik vaak met hoofden terug kom. En soms kopiën van scrols mee neem."

"Hm, dat is goed... Hoe ken jij je 'kinderen' eigenlijk? En ken je ze al lang?" vroeg Kara weer nieuwsgierig. Meestal stelde ze mensen nooit zoveel vragen, omdat ze wist dat het irritant kon zijn. Maar nu vond ze het gesprek veel te interessant om nog te stoppen. "Eh, als ik te lastig word met mijn vragen, mag je dat gerust zeggen hoor." zei Kara nog snel, voordat Okami haar al echt vervelend vond.

Okami schudde zijn hoofd en zei "Je word niet lastig. Ben al erger gewend." Hij glimlachte blij en gelukkig, iets wat hij amper deed. "Ik ken ze al een goede 10 jaar al. Ik heb ze leren kennen toen ik aan hun moest uitleggen dat hun ouders niet meer terug kwamen na een paar missies waar hun ouders bij stierven. Ik moest toen altijd tegen iedereen zeggen wie KIA was en wie niet. Maar zij 3 zijn me toen hard bijgebleven. Ik had ze toen een soort van geadopteerd."

"Ah, ik snap het." zei Kara, als reactie op wat Okami allemaal uitlegde tegen haar. "Dan heb je waarschijnlijk een hele goede band met je 'kinderen', niet?" vroeg de vrouw weer. Ze had best wel interesse voor dit soort onderwerpen aangezien ze zelf amper contact had met anderen mensen buiten de Akatsuki. En met degene die ze contact had, gingen ze allemaal dood omdat het toch maar slachtoffers van haar waren.

Hij knikte en reageerde "Ze vertellen mij alles. En ik zeg hun alles dat ze mogen weten." Hij glimlachte "Ze weten dat ze me kunnen vertrouwen." Hij haalde een foto tevoorschijn en toonde zijn 'kinderen' van links naar rechts "Gabriel (jongen), Nikolai (meisje) en Ted (jongen)." Ze stonden daar op de foto vlak voor hun laatste schooldag toen ze geslaagd waren en ninja werden.

"Best wel cool eigenlijk, dat je toch nog een soort van familie hebt." reageerde Kara met een glimlachje. "Zie je ze vaak? En wie is de zogenaamde 'Zuzu' die met mij zou kunnen opschieten?" vroeg de vrouw nieuwsgierig. Dit was een van de weinige onderwerpen die haar interesseerde.

Hij lachte en zei "Dat is Gabriel, ik noem hem Zuzu omdat hij verzot is vuur en donder. Hij riep altijd Zuzu als het onweerde." Hij zuchtte en zei "Ik zie ze elke dag. Ik ben hun groepsleerkracht en ze wonen bij mij. Laatste zijn van een clan heeft zijn voordelen."

"Ze wonen bij je? Oh, dat verklaart waarom ik je niet zo vaak zie in de Akatsuki base; je woont ergens anders." mompelde Kara, terwijl ze een knikje gaf, als teken dat ze het begreep. "Het is vast geweldig om zo'n hechte band te hebben met mensen buiten de Akatsuki, niet?" vroeg de vrouw weer nieuwsgierig. Had ze dat ook maar, al was het niet per se noodzakelijk.

Hij knikte en zei "Ik woon in Suna ja. En ja het is echt geweldig. Niet dat ik er niet blij mee ben maar ik wil ze zien opgroeien in de juiste omstandig heden." Hij haalde een klein kralen kettinkje boven en zei "Dit hebben ze samen gemaakt toen ze 4 waren. Ze weten niet dat ik het nog heb. Ik heb het altijd bij me als ik ze moet achter laten voor naar de Akatsuki te gaan of op een solo missie moet gaan."

"Ik wist niet dat een S-rank crimineel zoals jij zo'n zachte en lieve kant had." zei Kara met een klein grinnikje. Buiten hoorde ze nog steeds de storm, wat haar diep liet zuchten. "En zo te horen kan het best eens kunnen dat we hier een nachtje moeten doorbrengen."

Hij lachte en zei "Raar he? maar er zijn veel dingen dat je niet weet." Hij luisterde naar de wind en zei "Ik denk zelfs langer dan een nacht." Hij opende zijn rugzak en zei "Ik heb maar 1 slaapzak. Is dat erg?"

Kara schudde haar hoofd zachtjes. "Het is niet erg: gebruik jij maar die slaapzak, ik vind wel een andere oplossing." antwoordde de kunoichi met een glimlachje. "Ik hoop dat het toch voorbij is hoor, morgen... Anders kan het heel lang duren vooraleer we naar dat examen kunnen gaan."

Okami gaf haar de slaapzak en zei "Neem maar. Ik kan wel tegen de kou." Hij knikte en zei "Wel, de examens beginnen nog lang niet dus we hebben de tijd." Hij pakte een kaars uit en plaatste die in het midden en stak die aan "Zo, nu hebben we meer licht." zei Okami.

"Wow, wat. Nee. Die slaapzak is van jou; ik overleef het wel zonder de slaapzak." zei Kara met een knipoogje, terwijl ze de slaapzak terug aan Okami gaf. Een nachtje zonder.slaap of slaapzak ging ze wel overleven; ze had ergere dingen meegemaakt en ze leefde nog, dus kon dit onmogelijk een probleem zijn.