Kara keek doodserieus naar Okami. "Ze zijn door mij getraind. Ik ken ze als geen ander." had hij gezegd. "...Zolang je maar niks van geheimen ofzo zegt van de Akatsuki tegen die mensen, anders vermoord ik ze." zei de vrouw zeer kil tegen de man.

Okami keek naar haar en pakte haar bij haar keel en zei met een dood serieuse stem "je krenkt geen haar op hun lijf of ik breek je nek." Hij gooide haar op de grond en zei "ze weten niet dat ik bij de akatsuki werk. Ze denken dat ik voor hun informatie verzamel voor de examens en hun tegen standers."

Kara liet Okami gewoon doen, maar landde soepel op haar voeten. Ze viel heus niet van zoiets kleins. "Alsof jij mijn nek kan breken. Dreig niet met dingen die je niet waar kunt maken/doen." zei de vrouw, zonder emotie. "Ik hoop voor je dat ze niks weten van de Akatsuki, anders zit je in de problemen. Plus, je moet manieren leren; wat je daarnet deed was onbeschoft. Zo behandel je een jongere vrouw niet." zei Kara er nog bij terwijl ze verder wandelde. Als Okami er over ging, kon zij nog altijd terugkeren. Deze missie had tenslotte niets met haar te maken, en ze wou het zelfs niet eens doen. Kara moest wel, omdat Okami het zei.

Hij bleef haar boos aankijken en zei "Ze weten dat de akatsuki bestaat omdat de kazakage het heeft vertelt aan hun en de andere teams. Waarom weet ik niet. En als voor de behandeling ze zijn net mijn kinderen."

"We zijn allemaal levensgevaarlijke S-rank criminelen, en jij gaat eventjes spelen met je 'kinderen' ?" Kara zuchtte diep. Ze zal waarschijnlijk nooit iets begrijpen van mannen. "Wat jij wilt. Begin maar niet te huilen ofzo als we ze ooit moeten afmaken. Het is tenslotte een vreselijk dom ding dat je hebt gedaan." zei Kara er nog bij. Ze was echt niet bereid om te helpen, als er ooit iet ging gebeuren met die mensen en Okami; de vrouw was gewoon zo. Ze vond dat het Okami's eigen fout was.

Hij bleef haar aankijken en zei "Het is de bedoeling dat we hun bij ons laten aansluiten. Hoe denk je anders hoe we aan al onze informatie komen? Door mensen die onder ons werken." Hij pakte het masker af en stak een sigaret op en begon te roken. "Ze zorgen ervoor dat we oude en verboden jutsu's kunnen gebruiken."

"Kunnen we zelf ook. Akatsuki heeft geen hulp nodig van anderen. Zeker niet van je kinderen." zei Kara weer kil. De vrouw zei altijd dat ze geen hulp nodig had; ze was tenslotte een zeer zelfstandig iemand. Als er iemand was die hulp aanbiedt, negeerde ze de persoon, of wees ze dat mens gewoon af. Kara was helemaal niet iemand die snel om hulp vroeg. "Die mensen jouw 'kinderen' noemen is ook een van de domste dingen die een S-rank crimineel kan doen."

Okami zuchtte en zei "ik weet het. Maar wees eerlijk zie jij deidara, madara, pein of itachi in Eender welke village wandelen en informatie vezamelen?"

"Zij kunnen niet zo maar binnen wandelen. Maar met hier en daar een beetje vermomming gaat dat wel. Ik en Dei-Dei-chan zijn al een paar keer in de Hidden Leaf geweest. Hij natuurlijk met wat aanpassingen aan zijn uiterlijk." reageerde Kara er op. "Ik, persoonlijk, vind het gewoon een dom idee om je hulpjes je 'kinderen' te noemen. Want als ze maar een klein dingetje fout doen, moet je ze afmaken. Hoe dan ook, jij doet wat jij wilt, het zijn jouw problemen en niet mijn zaken."

Hij keek haar aan en vroef "heb jij je ouders gekend?"

Kara zweeg. Op die vraag wou ze niet antwoorden. "...Zijn jouw zaken niet. Laten we gewoon weer verder naar Suna wandelen." zei de vrouw, die duidelijk geen zin had om te antwoorden. Ze haatte het, om over het verleden te praten. Het liefst zou ze het allemaal willen vergeten, maar dat kon helaas niet. Kara zei nooit iets over vroeger, zelfs niet tegen de anderen van de Akatsuki. Er waren maar een paar leden die er iets van wisten; Pein, Deidara en waarschijklijk wist Madara het ook. Het was logisch dat de leider en baas van de organisatie haar verleden wist. De blonde artist, Deidara, had wel eeuwen gezaagd om het te kunnen weten. Hij zaagde veel te hard, waardoor Kara het wel moest vertellen. De anderen van de Akatsuki hadden geen interesse, gelukkig maar.

Okami hield haar tegen en zei "ik wou je niet overstuur maken. Maar ze zijn allemaal hun ouders kwijt geraakt." Hij keek haar aan met een warme blik

"...Kan mij niks schelen of dat ze hun ouders zijn kwijt geraakt. Er zijn zoveel mensen die hun ouders zijn kwijt geraakt. Plus, ik ben niet overstuur." mompelde Kara terwijl ze weer verder wandelde. Het liefst wou ze dat dit onderwerp eindigde; praten over haar ouders en haar verleden was niet een van de dingen sie ze graag deed.

Hij rolde met zijn ogen en liet haar los. Hij stak zijn handen in zijn zakken en zei "wat jij zegt. Maar ik vraag je alleen om vriendelijk en aardig tegeb ze te doen. Ok?"

"Hm, ik doe mijn best om vriendelijk te zijn." antwoordde Kara met een diepe zucht. "Je kon dat ook gewoon vragen in plaats van over hun ouders te beginnen." zei de vrouw er nog bij. Toch was ze al blij dat het onderwerp een beetje veranderd was. Eerlijk gezegd vond Kara het moeilijk om vriendelijk te zijn tegen onbekende; ze zal waarschijnlijk zoals altijd kil overkomen. Ah, zolang ze niemand vermoordt is het goed zeker?

Okami glimlachtte en zei "ik denk dat je best wel met'zuzu'kunt opschieten." Hij lachte zuzu eruit. Zuzu was namelijk de bijnaam van zuko.

Kara zei er niks op. Wat moest ze ook zeggen? Eerlijk gezegd wou ze niet eens die mensen zien van Suna's team, maar het moest wel. Maar met de mensen praten wou ze ook niet. Contact maken met mensen die niet voor of van de Akatsuki waren deed ze niet graag; de vrouw vertrouwde mensen niet (snel). Sommige mensen van de Akatsuki vertrouwde Kara zelf ook nog niet 100 %, dus waarom goed opschieten met die ene 'Zuzu'?

Hij zag dat ze dicht bij de grens kwamen en hield kara tegen. Hij pakte een paspoort uit voorhaar en zei "we zijn bij de grens. Je gaat dit nodig hebben."

"Dankje." Kara nam de paspoort aan en wandelde weer verder, nu richting de ingang van Suna. Al de kenmerken van de Akatsuki (hoofdband en cloak) had ze verstopt, want als de mensen in Suna wisten dat de Akatsuki hier was, kon dat niet goed aflopen.

Toen ze aan de grenspost kwamen zagen de douane okami en wuifde naar hem. Okami wuifde terug zonder een glimlach.

Kara glimlachtte wat naar de mensen in Suna. Ze moest toch lief en vriendelijk overkomen? Ze zei niks tegen de mensen, maar straalde toch vriendelijkheid uit. Gelukkig maar, anders werden ze misschien betrapt.

Okami liet zijn papieren zien toen een van de douane vroeg "en wat ben je te weten gekomen tijdens je observatie?" Okami glimlachtte evil en zei "er doen een paar bijna uitgestorven kenkai gakei mee. En de eerste test is waarschijnlijk een schrijf examen."

Kara stond gewoon naast Okami zonder iets te zeggen. Haar papieren die ze van Okami kreeg liet ze ook maar eventjes zien.

Okami keek van zijn ooghoeken naar de tweede douane die haar aan het controleren is en zei vlug "Dat is een vriendin van mij van uit het Land der bossen." De douane keken hem raar aan en vroegen "Waar weinig vreemdelingen uitkomen?" Okami knikte en zei "Ze is mijn gast in Suna."

Kara glimlachtte liefjes en onschuldig naar de douane die haar controleerde. Zelf zei ze wel niks, want ze was bang dat ze iets verkeerd ging zeggen. Je kon beter zwijgen als je niet veel wist over Suna op dit moment, niet?