'Een paar slechte gehad? Nee, nog maar 1' dacht Kara toen ze de reactie van Okami hoorde. "Ik vertrouw mensen niet snel, daarom dat ik liever geen risico's neem. Je zegt nu misschien dat je mij niks laat overkomen, maar wie zegt dat je die belofte gaat houden?" reageerde de vrouw. "Je hebt gelijk, maar dan nog. Ik wil niks meer riskeren."

Hij zuchtte en gooide het pakketje naar Kara en zei "In dat pakje zit het kostbaarste bezit van me. Het was van mijn moeder." In het pakketje zat een blauw goud armband met beschermings en alamerenings jutsu's op. Hij gaf het nooit toe maar hij hield het normaal rond een koord om zijn nek. Hij stond op en plaatste zijn hand op de koepel en concentreerde zich.

Kara was in de war. Wat ging Okami doen? Plus wat was hij zelfs van plan? Het pakje deed ze niet open tho, want aangezien het kostbaar was, wou ze het niet openen. Ze was een onhandig iemand, en kon het dus misschien wel breken.

Okami hoorde het papier niet scheuren en was een beetje gekwetst. Hij zuchtte en zei "Open het. Je zult zien wat ik bedoel." Hij voelde hoe de storm verder raasde, veel maakt het niet echt uit.

"Het is niet dat ik het niet wil openen, maar ik ben bang dat ik iets kostbaar ga breken." zei Kara tegen Okami. Ze kende haarzelf goed genoeg. En als ze het niet breekt, zal ze waarschijnlijk zichzelf snijden aan dat papier; dat zou zo typisch zijn. Toch opende Kara het pakje langzaam en aarzelend open. Als Okami zo bleef aandringen, zal het vast betekenen dat het echt belangrijk is zeker?

Okami zuchtte nog eens toen ze zoiets zei en antwoordde "Het is praktisch gezien onbreekbaar. En het papier is bot." Hij draaide zich om en leunde met zijn rug tegen de koepel. En keek Kara aan, je kon alleen zijn ogen zien omdat hij in de schaduw zat.

Kara bekeek de armband en zuchtte, diep. "Zoiets ga ik dus echt nooit aannemen. Het is veel te kostbaar. Houd het liever bij voor je zelf, Okami." zei de vrouw, terwijl ze de armband teruggaf. Zoiets ging ze echt nooit accepteren van iemand, tenzij het een vijand was.

Hij keek haar aan en antwoorde "je krijgt hem. Het beschermt je als ik niet in de buurt ben." Hij pakte haar hand vast en deed de armband aan. Hij keek nu doodserieus en zei " ik zou er niet mee kunnen leven als jou iets overkomt."

Dit werd teveel voor Kara; eerst plotseling een kus en nu dit kostbare armband... Zo te zien hield hij echt van haar, al snapte Kara zelf niet eens hoe dat mogelijk was. Ze snapte echt niet hoe hij van haar kon houden. Als ze eerlijk moest zijn, vond ze zichzelf echt een bitch, wat veel mensen ook denken van haar. Hoe dan ook, dat was op het moment niet belangrijk. "Houd het alsjeblieft bij om jezelf te beschermen. Ik kan dit echt niet aannemen." zei Kara, al starend naar het voorwerp rond haar pols.

Hij toonde zijn pols en zei "ik heb de andere al aan. En je verdiend het. Je denkkt misschien van niet maar toch is het zo k-chan."

"Overhalen kan waarschijnlijk niet meer he?" vroeg Kara met een zucht. Waarom waren mensen toch zo koppig? Het was soms echt vreselijk, en ja, zelf was ze af en toe ook wel eens koppig.

Hij lachtte en zei "nope. Maar please draag het altijd...." verdrer durfde hij niet spreken

Kara knikte maar, omdat verder discussiëren toch geen zin meer had. De vrouw bekeek de armband rond haar pols, en zuchtte. Waarom had zij zoiets kostbaar in haar bezit? Ze kon wedden dat ze het waarschijnlijk ergens ging kwijtspelen. "Toch bedankt." mompelde Kara zachtjes.

Okami bleef haar aankijken en zei "Als je het verliest fluit gewoon. Dan zie je het wel glooien. En alleen jij kunt het zien gloeien."

Fluiten? Gloeien? Het was vast een uniek en zeldzaam armband, want vam zoiets had Kara nog nooit gehoord. Ze knikte een keertje als teken dat ze het had begrepen, al vond ze toch dat dit ding haar niet waard was. Zoiets goed... was echt veel te goed voor haar.

Hij lachte vanwege haar gezicht en vroeg "wil je meer weten van die armband?"

"Ik zou graag meer willen weten, ja." antwoordde Kara met een knikje. Het zou best handig zijn als ze meer wist van dit speciale voorwerp.

Hij opende zijn shirt en nam kara's hand en plaatste op zijn borstkas. "Het is een generatie's oude familie beschermings armband. Het is onbetaalbaar vanwege de betzkenis en de afkomst." Zei hij " toen onze clan werd opgericht maaktte mijn voorouder Y een armband voor zijn kostbaarste schat te beschermen zijn geliefde. Hij nam toen een stuk van zijn rib en een stuk lavagoud en begon dag in, dag uit met smeden. En zie hierhey resultaat." Hij nam haar andere hand en kustte die.

Kara knikte, toen Okami's uitleg gedaan was, als teken dat ze het ongeveer begreep. Het was dus echt iets kostbaar en uniek, deze armband. Maar na het verhaal van Okami wou Kara het armband helemaal niet meer hebben. Niet omdat het lelijk was ofzo, maar door schuldgevoel: zij liep nu rond, met een schat van een andere clan, alsof zij daarbij hoorde of alsof ze bij die clan gaat horen, wat niet waar is. Wat Okami's argumenten ook waren, Kara wou nog steeds het juweel teruggeven. Met haar laatste poging probeerde ze Okami nog een keer te overtuigen. "Echt waar, Okami-san, maar hou die armband gewoon bij voor iemand die het verdient en niet in een criminele bende zit. Waarom geef je dit niet aan een van je kinderen?"

Hij keek haae kwaad aan en zei "Accepteer het toch!!!" Hij liet haar los en draaide zich om en sloeg op de koepel en er gebeurde niks. "Ze kunnen dat niet dragen. Ze horen al bij mijn clan maar dat cadeau is een vriendschaps cadeaus tussen 2 verschillende clans."

"Het is niet dat ik het niet wil, maar ik krijg gewoon schuldgevoelens omdat zoiets onbetaalbaar in mijn bezit is." zei Kara zacht terug. Zelf bleef zij kalm, wat ze normaal gezien niet zou doen. Meestal zou ze terug roepen of schreeuwen.

Hij kalmeerde en draaide zich om en zei "er is niks om je schuldig over te voelen. Wrm zou je je schuldig voelen?"

"Zoals ik al zei; door dit armband -dat prachtig is eerlijk gezegd-, heb ik iets zeer kostbaars in mijn bezit, terwijl ik het helemaal niet verdien. Ik vind gewoon dat iemand anders het moet hebben; iemand die eht veel voor je betekend waarmee je... Ik weet niet, later veel mee ga beleven?" antwoordde Kara.

Okami keek haar aan en zei "Waar denk je waar ik op hoop?"

"Jaja, ik snap het al. Ik zal het gewoon bijhouden, goed?" zei Kara met een zuchtje. Ze snapte wat Okami op hoopte, dus moest hij dat niet nog eens vertellen. Ze wist het toch al.