Kuromu keek naar Wolf en liet een diepe zucht ontsnappen. "Hij had heel je verleden zowat verteld tegen ons." was haar korte antwoord op zijn vraag. "En kan je nu godverdomme gaan rusten? Ik wil niet irritant en zagerig doen, maar ik wil geen half dode als kapitein."

Kiichi grijnsde toen Hiro zei dat hij haar ging helpen. 'Yusha~ Dan ben ik niet alleen' dacht het meisje. Ze antwoordde of reageerde verder niet op wat Hiro zei over dat sterk zijn. Maar een antwoord gaf ze wel op zijn andere vraag. "Een plan? Nee, nog niet. Ik verzin/bedenk dat niet zo snel hoor."

Kuromu schudde haar hoofd. "Nee." was haar antwoord erop. Ze had het nog nooit meegemaakt, en zoals iedereen (of toch de normale mensen) wou ze dat ook niet meemaken. Zelfs het idee was niet zo prettig. "Ik ben hier niet om een babbeltje te maken. Je moet rusten." zei ze met een diepe zucht. Dit was de laatste poging om Wolf te laten rusten. Als hij het bleef negeren... Dan gaf ze het op.

Kiichi grijnsde. "Je kent me veel te goed, Kotarou." zei het meisje met een grinnikje. Het was waar wat de jongen zei; ze had zo goed als nooit een plan op voorhand. Bedenken op voorhand deed ze ook niet, want meestal had dat toch geen zin aangezien haar plannen altijd zeer snel veranderen.

Kuromu trok een wenkbrouw op. Oke, eindelijk gaat de kapitein slapen, maar op een voorwaarde. Weer liet ze een zucht horen. "En die voorwaarde is...?" vroeg ze, niet echt op een geduldige toon. Kuromu kon wel geduldig op iets wachten of zijn, maar niet als haar kapitein half dood was en dringend rust nodig had.

Kiichi grinnikte zachtjes. "Ja sorry hoor, mijn IQ is misschien niet zo hoog als de jouwe." was haar reactie op Hiro's opmerking. "Ik ben gewoon vreselijk slecht in plannen bedenken, okay~?" zei ze weer grijnzend, terwijl ze de jongen een por in zijn zij gaf.

Een diepe zucht ontsnapte uit Kuromu haar mond. Ze wandelde meteen naar de deur van de kamer en keek nog heel even om naar de kapitein. "Dan veel plezier met wakker blijven. Ik ga echt niet bij jou komen zitten, dat houdt je alleen maar wakker als ke logisch nadenkt." zei ze nog voordat ze zijn kamer verliet. 'Ik? Rust gevend werken op een persoon? Die is gek zeker' dacht Kuromu en ze wandelde naar haar eigen kamer.

Kiichi kwam dichterbij Hiro, zodat ze het plan kon vertellen. Ze was blij tho, dat er eindelijk iemand was die haar kon helpen. Meestal had ze geen hulp nodig, maar dit keer was haar missie niet zo gemakkelijk. "Hmhm, zeg maar~"

Kuromu facepalmde zichzelf. "Is slapen nu zo'n moeilijk ding om te doen?" mompelde ze zachtjes, niet echt bedoeld voor iemand. "Ga jij dan maar snel in je bed. Ik blijf hier wel wachten." zei ze tegen Wolf. Het meisje wist dat haar kapitein niet ging opgeven en zeker niet ging slapen als ze wegging, dus moest ze wel blijven.

Kiichi luisterde aandachtig naar het hele plan. De uitleg was misschien niet zo kort, maar wel duidelijk, zoals alle andere dingen die Hiro uitlegde. "Hm, goed, ik snap het. Tho, ik snap nog altijd niet waarom je weg bent gegaan. We kunnen je brein wel gebruiken." zei Kiichi met een grijnsje.

"Hm. Ga gewoon slapen." was Kuromu's kille reactie op Wolf's woorden. Ze wou gewoon dat haar kapitein -die niet erg in een goede conditie is- ging slapen en rusten. Dat was nodig om te genezen, toch? Medicijnen waren waarschijnlijk al gegeven, dus... Een zucht verliet haar mond terwijl Kuromu wachtte op de kapitein die in slaap viel.

"Vermoorden? Welke, plus waarom?" vroeg Kiichi nieuwsgierig. Natuurlijk wist ze niks over Hiro en zijn verleden: ze was er vroeger niet in geïnteresseerd. Maar nu leek het wel interessanter...

~~~~

Waar is Jill?

Kuromu wandelde de kamer uit zodra Wolf in slaap was gevallen. 'K-chan... Ik haat die bijnaam nu al' dacht ze onderweg. Ze wandelde terug naar de keuken om iets te drinken aangezien ze op dit moment niks beters had te doen.

Kiichi zuchtte en haalde haar schouders op. "Wel, ik kan er niks aan doen dat de marine zo is. En ook niet alle mariniers zijn gemeen." zei het meisje met een lief, onschuldig glimlachje op haar gezicht. "Achja, hoe meer macht iemand heeft... Hoe meer misbruik hij of zij er van maakt, niet?"

Kuromu haalde een drankje uit de ijstkast en zag vanuit haar ooghoeken Jill. Ze wist niet dat zij hier was. "Je bent hier nog?" vroeg ze, om de stilte te breken. Meestal was Kuromu niet echt zo'n spraakzame, maar af en toe moest je toch wel praten met iemand?

"Well, dat is niet alleen bij mariniers, Kotarou. Ook bij normale mensen." zei Kiichi met een zucht. "Hoe dan ook, we moeten nog weten wanneer we eraan beginnen. Kritiek geven op de mariniers kunnen we nog een andere keer doen."