Niemand@
Niseno knikte. "Goed dan. Als je iets nodig hebt... Vraag maar." zei de man tegen Hiro, voor dat hij naar boven ging. Hij wou nog steeds een dutje doen, en hopelijk ging het deze keer zonder problemen. Onderweg naar boven, op de trap, dacht Niseno na over Clear. Die robot was random en zonder iets te zeggen weg gegaan. Oke, Clear had wel iets gezegd tegen Ringa, een kleuter. Maar stel je voor als zij het vergat ofzo... 'Die robot kan in het vervolg alles beter  vermelden tegen een iets ouder iemand' dacht Niseno.

Ringa zag hoe Niseno wegging en Hiro in de zetel ging zitten. Haar glimlachje verdween meteen toen Hiro zei dat ze niet gingen rondrijden met de auto, het kind was teleurgesteld. Het kleine meisje klom op de zetel en ging naast Hiro zitten. Met opnieuw een blij gezichtje vroeg ze aan de oudere jongen "Mag Ringa dan meekijken of meegaan?". Ze had geen zin meer om thuis te niksen. Het hele huis had ze al gezien, inclusief de garage waar Toukino's paard meestal stond. Veel was er niet te doen, en dus verveelde Ringa zich enorm.  

Niemand@
"Is een auto bewerken dan gevaarlijk?" vroeg Ringa met een schefe hoofdje, omdat ze het niet goed snapte. Ze besefte niet wat er gevaarlijk kon zijn aan het werken van een auto. Voor haar was werken aan een auto... Wielen wisselen, de auto een nieuwe kleur geven, etc. Natuurlijk was dat niet gevaarlijk als je alleen maar aan die dingen kon denken. Omdat ze toch nog mee mocht gaan, was Ringa weer opgewekt. "Onii-- eh, Otou-chan is lief." zei het kind glimlachend tegen Hiro.

Clear was aan het prutsen met zijn data. Nieuwe informatie moest hij opslaan, en oude/nutteloze weggooien. Veel nieuws was er eigenlijk niet, daarom dat de robot naar buiten was gegaan. Hij was opzoek naar duh, iets nieuws. Maar aangezien hij niks had gevonden, keerde de robot terug. Hij deed de deur open en wandelde naar de living. Meteen zag hij Hiro en Ringa op de zetel zitten, en praten over iets. "Ha~ Hiro-san, Ringa-chan, hebben jullie het gezellig?" vroeg Clear aan de twee. 'Master is hier niet... Ik vraag me af waar Master is' dacht de robot toen hij zag dat zijn meester er niet was.

Niemand@
Clear knikte zachtjes en traag toen Hiro om een cirkelzaag vroeg. "Een van mijn armen/handen kan ik veranderen in een cirkelzaag, maar eentje apart heb ik niet." was de robot zijn antwoord erop. Zoiets had hij nooit op zak, maar de professor die Clear had ontworpen had hem ontwikkeld tot een soort van gereedschapskist: als je iets nodig had, dan had je ongeveer wel 70% de kans dat Clear het kon tevoorschijn halen met zijn robot-skills. "Hoezo ga jij je auto aanpassen? Hoe ga je het precies veranderen?" vroeg Clear nieuwsgierig.

Ringa keek van de ene jongen naar de andere. Ze had geen flauw idee over wat het ging. Oke, ze wist wel dat ze de auto gingen aanpassen enzovoort, maar wat een cirkelzaag was wist ze niet, wat eigenlijk best wel normaal is voor een klein kind zoals haar, zonder bijzonder hoog IQ ofzo. Al zwijgend probeerde het kleine meisje hun gesprek te volgen, terwijl ze ook hoopte dat ze mocht meegaan. Tsja, hier in het huis was er niet veel te doen voor een klein kind als Ringa; iedereen was zo goed als weg en Peter sliep. Ze wist trouwens niet eens dat er een Peter was.

Niemand@
Clear wandelde achter Hiro, naar zijn auto. Eerst bekeek de robot de hele auto, niet om iets te doen ofzo, gewoon uit nieuwsgierigheid. Hij klom daarna ook op het dak, toen Hiro aangaf dat hij ook erop mocht gaan. "Een grote cirkel, groot genoeg om een persoon er in en uit te laten kruipen en zo veel mogelijk in het midden..." vatte de robot samen toen hij het dak bestudeerde. Heel eventjes staarde Clear naar het dak; hij moest alles nog berekenen, zoals de diameter van de cirkel, de afstand van de cirkel tot de rand van het dak,... Als een robot moet hij dat natuurlijk allemaal kunnen. "Alright, ik doe het." zei hij, en meteen veranderde hij zijn ene arm in een cirkelzaag. Vervolgens ging Clear aan het werk.

Ringa volgde de twee oudere jongens, al huppelend maar zwijgend. De jongens moesten aan het werk, en mensen storen was niet beleefd, dat wist het kleine meisje wel. Toen ze aankwamen bij de auto stond het kind ergens naast het voertuig terwijl ze naar het dak keek. Verder deed ze niets, want stel je voor dat ze iets fout deed...

Niemand@
Clear bleef doorzagen. Hij stopte eventjes om te zien of dat alles wel klopte en volgens zijn berekeningen waren. Alles klopte tot nu toe, dus ging hij weer verder met zagen. Na een paar minuten stopte Clear en veranderde zijn arm weer terug. "Klaar, Hiro-san! Hier kan iedereen door, plus het is in het midden." zei de robot blij tegen de andere jongen die naast de auto stond. Trots keek de robot naar het gat dat hij had gezaagd en sprong van het dak.

Ringa verstopte zich achter Hiro terwijl ze naar de auto keek. Die vonken vond ze mooi, al had ze eerlijk gezegd geen idee wat het is. Ze hield Hiro's hand vast terwijl ze verder keek; het kind was toch bang om geraakt te worden. Toen Clear klaar was liet Ringa Hiro los en stapte ze weer een beetje naar vood.

Niemand@
Clear schudde zijn hoofd. Een stof dat die scherpe randen ongevaarlijk maakte...? "Volgens mijn data is er geen rubber in de village. Nahja, ik heb er nog geen gezien. Ik heb wel anti-youkai stoffen gevonden. Heel weinig, maar misschien doet dat iets tegen die randen?" antwoordde de robot braafjes. Die randen waren inderdaad een probleem, zelfs voor Clear. Als hij perongeluk tegen die randen schuurt, kan er iets kapot gaan. "Smelten, helpt dat? Ik kan het metaal misschien smelten en een beetje vervormen zodat het minder scherp is..."

Niemand@
Clear grijnsde toen Hiro zei dat het een briljant idee was. Een compliment kreeg de robot niet vaak, beter gezegd, hij had al geen compliment gekregen in 2 jaar ofzo. "Ik weet niet of dat ik het echt wel kan smelten... Maar ik probeer wel wat." mompelde de robot. Uit zijn jaszak haalde Clear zijn grijze masker eruit om zijn gezicht wat te beschermen. Zijn ene arm veranderde hij weer zodat hij het kon gebruiken om het metaal te smelten zoals Hiro zei.

Ringa stapte braafjes naar achter. Nu wist het klein kind wel precies hoe gevaarlijk een auto bewerken kon zijn. "Otou-san, waarom verander je de auto? Ringa vond het ook mooi toen het nog geen groot gat had in het midden..." vroeg het meisje, die natuurlijk niet altijd kon volgen.

Niemand@
Clear ging zorgvuldig aan het werk. Eerst berekende de robot (zoals elke robot xD) hoe warm het ongeveer moest zijn om alles te kunnen smelten tot iets dat veilig was. Daarna smolt hij voorzichtig het metaal van boven naar beneden zoals Hiro had gevraagd, zodat het niet meer scherp en schadelijk was. Dit werk ging ietsjes sneller dan het zagen/snijden, omdat het ook niet zoveel was. Na een aantal minuten stopte de robot zijn masker weer in zijn jaszak en keek hij tevreden naar Hiro. "Tada~" riep Clear blij. Robot of niet, hij was altijd wel enthousiast en opgewekt.

Ringa knikte en zei verder niks meer. Ze vond ,als ze nog meer ging vragen en babbelen, dat het dan zeer irritant overkwam. Ze mocht dan wel een klein kind zijn dat nog niet veel weet, maar toch wist ze wel dat ze geen mensen mocht irriteren. Nahja, dat had ze van Mikoori geleerd, die gewoonlijk niks zegt tegen anderen.

Niemand@
"Eeeeehmmm..." Clear keek naar zijn hand en veranderde het weer in een zaag. Hij ging niks zagen ofzo, maar de robot moest het eventjes bestuderen. Misschien kon hij het eraf halen, want zelf wist hij het niet zo goed. Na zijn arm te bestuderen knikte de robot. "Het gaat~" antwoordde hij blij en voorzichting nam Clear zijn eigen arm eraf. Daarna gaf hij de arm/zaag aan Hiro, zodat de blonde jongen het kon gebruiken. "Als je nog gereedschap nodig hebt, zeg maar!" zei de robot vrolijk.

Niemand@
Clear glimlachtte en ging van de auto weg. De robot ging terug naar het huis, aangezien zijn Master daar nog was. Hij kon zijn meester toch niet voor een te lange tijd alleen laten? Plus, als Hiro hulp nodig zou hebben (of gereedschap), dan riep hij wel. Clear was niet zo moeilijk te vinden; hij was altijd in het huis, zo niet, liet hij wel een berichtje achter.

Ringa liep achter Hiro. Ze hield wat afstand van de jongen, omdat ze de 'afgehakte' arm maar niets vond. Ze had gezien hoe Clear het ding eraf nam, en daarom vond het kleine meisje het voorwerp een beetje eng. Ze wist natuurlijk niet dat Clear een robot was, ze wist eerlijk gezegd niet eens wat in hemelsnaam een robot was.

Niemand@
Clear zat in Misuki's huis, in de zetel wat met zijn data te knoeien. De robot was vanalles aan het updaten en oude, nutteloze info aan het verwijderen. Het was wel nodig, want zijn geheugen was ook beperkt zoals elke computer. De robot zat voor zich uit te staren, zonder enige emotie. Het was best wel een eng zicht, aangezien hij naar het niets zat te staren voor... Een uur. Clear was concentreerde zich veel te hard waardoor hij Hiro niet eens hoorde of zag. De robotarm lag waarschijnlijk gewoon wat te liggen op zijn benen.

Misuki keek naar de sniper en naar Katashi, die alles uitlegde. Ze had zo'n ding nog nooit van dichtbij bekeken, en vroeg zich ook ineens af hoe in hemelsnaam de twee jongens aan die wapens kwamen. "Vanwaar hebben jullie al die wapens?" vroeg het meisje nieuwsgierig, terwijl ze het wapen eventjes bekeek.

Niemand@
Misuki knikte en richtte de aandacht weer op de sniper. Ze wist niet dat je dingen uit het leger mocht meenemen. Achja, wat maakt het uit, de wapens waren hier toch al. "Ne, we moeten een beetje op de tijd letten, straks is het weer donker." waarschuwde Misuki, en daarna bestudeerde ze de sniper weer verder.

Toukino keek naar het wapen. 'Zou dit handiger zijn dan een gewoon geweertje?' dacht de jongen, die duidelijk ook niks wist van wapens. Hij wist niet eens hoe dit wapen noemde.