Niemand's POV
Hiro, Katashi, peter, keichi en Katsuno rijden in een toyota sequioa op weg naar een vacantie huis waar ze gepland hadden om vrij af te nemen van school en hun saaie studie. Hiro was degene met het karakter waarbij hij helemaal niks gaf om wat er rondom hem gebeurde. Katashi had ongeveer dezelfde karakter alhoewel het toch ietsje zwakker was omdat hij soms wel van die fijne momenten heeft. Peter was iemand die altijd bang was van alles, hij rende al eens weg naar huis van school omdat een eekhoorn hem achtervolgde. Keichi was iemand die altijd vaak confused raakt en nooit weet wat er rondom hem gebeurd. En dan hebben we nog Katsuno, iemand die nooit nadacht over wat er zou kunnen gebeuren nadat hij iets deed, gaat altijd roekeloos op gevaren af. Hij besprong al eens een gewapende inbreker in zijn huis en schopte hem dan makkelijk buite terwijl hij de dief onder schot hielt met zijn eigen wapen.
Ze kozen dit vakantiehuis op basis van mooie foto's op het internet. Er was een zee, sport activiteiten en mooie vakantiehuisjes....op de afbeeldingen dan toch...

Niemands POV
Misuki zat op het balkon van haar huis, naar buiten te kijken uit verveling. Veel had ze niet te doen, dus staarde ze wat naar buiten. Ze leefde hier al een tijdje, en wist ook dat er overdag niets te doen is. Een kleine zucht verliet haar mond. Misuki had prima uitzicht op poort van de village vanuit haar balkon. Zo kon ze altijd zien wie er binnen kwam. Uiteraard hoopte ze dat er niemand ging komen, want als je eenmaal binnen bent, kan je niet meer naar buiten. Ze wou geen slachtoffers meer, aangezien er al meer dan genoeg doden waren.
Niseno zat ergens in de village, te niksen. Hij had gisteren nacht zeer slecht geslapen. Tjsa, wat wil je ook als er een stuk of vier mense vlak naast je huis worden opgevreten. Slapen deed hij nu niet. Dat kon hij niet na de gebeurtenis van gisteren. De beelden waren in zijn netvliezen gebrand. Het leek alsof het nog steeds gebeurde.
Shirokiba liep langs een weg, al rondstarend. Hij was opweg naar een nieuwe village, om een nieuw leventje te leven. Hij kon met de auto, maar hij had er geen. De fiets was geen optie, want hij was te lui. Dus, het werd wandelen.

niemand's pov
Na een lange reis waren de 5 jongens eindelijk aangekomen in de village. Ze reden door de poort(als dat de ingang van de village is) en reden daarna traag om naar de huisnummers te kunnen kijken om hun huis te vinden. Toen ze het nummer zagen stonden ze allemaal met grote ogen naar dat huis te kijken, ze keken dan terug naar het nummer op hun briefje, draaide hem om ofdat het geen ander nummer was maar nee, het was een krot. En er was niet eens zee. Hiro(de bestuurder) keek naar achter naar zijn passagiers met een face van "you see? I knew this would happen.". Hiro zette de auto ergens vooraan het huis en iedereen ging vervolgens kijken naar de binnenkant van het huis. Alles was kapot, ramen waren ingeslagen, krassen op deuren van mensen die met hun nagels erop hebben gekrast, die rare wolverine achtige krassen in de muren die diep genoeg waardoor je gwn de buitenkant kan zien, etc. Peter zei meteen "Tja um...je ziet dat er hier al mensen wonen, laten we terug gaan, naar een mooiere....VEILIGE plek? op een bange toon en liep al meteen weg naat de auto en stapte in. Maar de rest bleef nog binnen staan om te onderzoeken wat er gaande is, overal waren er sporen te zien van geweld. Hiro draaide zich om een keek naar de anderen "Laten we bij andere huizen gaan kijken of deze village eigelijk nog wel leeft. zei hij zonder een bange of eender welke emotie ook te gebruiken. Zonder een antwoord te verwachten van de drie, loopt hij ook al naar buiten met dan de anderen die volgen. Wanneer ze buiten komen was Peter enorm blij omdat hij dacht dat ze gingen vertrekken maar ging weer zitten met een bang gezicht wanneer ze gwn doorlopen naar het volgende huis.Ze bellen aan elk huis aan en lopen naar binnen om te inspecteren en in bijna elk huis is hetzelfde te zien.

Lange text BIATCH 8D

Niemands POV.
Toukino stopte bij de poort toen hij aankwam. Hij was net ietsjes later gearriveerd dan de jongens. Hij stapte van zijn paard af en keek naar de poort, en dan naar zijn paard dat om een of andere reden zeer onrustig was. "Vreemd, " dacht de jongen, terwijl hij zijn paard probeerde te calmeren. "er is hier helemaal niks en toch is ie onrustig..." De jongen keek nog eens naar de poort en besloot om toch binnen te wandelen. Achteraf besefte hij dat het niet zo'n geweldig idee was, want het paard werd juist drukker. "Er is hier niks, dus maak je geen zorgen. Het is gewoon een nieuwe omgeving, ho maar." mompelde hij zachtjes tegend het flippend beest. Na een paar seconden kalmeerde het, en Toukino liep wat verder in de village met zijn huisdier."Iets geeft me toch kriebels..." dacht hij toen hij een half kapot en verrot huis zag.
Misuki zag de auto binnenrijden. Ze schudde haar hoofd langzaam, en ging haar huis terug binnen. "Weer wat slachtoffers erbij. Yay." murmelde ze terwijl ze naar de eerste verdieping liep. Ze hoopte echt dat ze mensen kon helpen, en infomeren over deze verschrikkelijke village. Maar helaas, ze kon geen sites aanpassen. Ze pakte haar huissleutels van een kastje en liep naar buiten. Daarna deed ze haar voordeur op slot, al deed dat eigenlijk niet zo veel. Er waren toch geen dieven in deze stad. Ze wierp een snelle blik naar haar eigen huis. Een klein, tevreden glimlachje verscheen op haar gezicht. Haar huis zag er nog vrij normaal en bewoonbaar uit, gelukkig maar.
Niseno hoorde de poort opengaan. Hij hoorde ook een auto binnenrijden, en de poort weer sluiten. "...En de youkai's hebben weer vers voedsel bijgekregen." dacht hij in zichzelf. De moeite doen om met de nieuwelingen te praten deed hij niet. Hij vermijdde mensen, zodat hij geen vrienden kon hebben. Niseno was liever een loner dan iemand die al zijn of haar vrienden verliest. Hij had al 1 persoon ontmoet waarmee hij nu nog steeds contact mee heeft. 1 klinkt zéér weinig, maar in zijn ogen was het 1 te veel.
Shirokiba bleef goed doorwandelen. Hij had de auto zelfs niet opgemerkt. Hij was veel te geconcentreed bezig met... jawel, vlinders. Gelukkig was de jongen zijn weg NOG NIET kwijt. Maar volgens zijn kaart was hij er bijna.

Niemand's POV.
De jongens waren al 5 huizen langs geweest en hebben ieder huis binnen doorzocht maar nog steeds geen teken van leven. Enkel krassen, dood, geweld en nog wat te zien. Het duurde een tijdje voordat ze uit de 6de kwamen want in dat huis zagen ze een raar skelet liggen, natuurlijk zat Hiro er weer aan te prutsen terwijl de anderen nog verder aan het rondneuzen waren. Katashi begon zelfs al scherven van ruiten te verzamelen omdat hij dacht dat het wel van pas zou komen in deze rare dode stad. Keichi staarde naar een foto. De foto werd ongeveer getrokken bij zonsondergang en hij zag precies een half zichtbaar raar gedaante, achter de mensen op de foto, staan. Hij pakte de foto en liep ermee naar Katsuno omdat hij in dezelfde kamer stond als hij. "Zie jij ook dat raar wezen achter die mensen." vroeg hij een beetje bang en ongerust. Maar Katsuno schudde na even te kijken zijn hoofd en zei "Dat is er in 'gephotoshopt', ge moet daar niet op letten.". Keichi keek toch nog eventjes met een bang gezicht naar Katsuno en de foto en dan steekt hij het toch maar in zijn broekzak voor het later nog eens te bekijken. Na een half uur komen ze weer naar buiten en kijken ze naar de volgende huizen. Katashi ziet in de verte een meisje staan, vlak voor een minder beschadigd huis. 'Zouden er hier misschien toch nog mensen wonen?' dacht Katashi. De vier jongens horen een geluid van de rechter kant van hen, een wandelend paard precies, die hoeven. Ze keken allemaal tegelijk in dezelfde richting en zagen een jongen met een paard aanwandelen. Iedereen begon natuurlijk plots te denken of het hier echt wel onbewoond was.
Terwijl de 4 jongens de huizen aan het doorzoeken zijn stapt Peter, uit verveling, uit de grote jeep en wandelt naar achter de huizen om toch maar wat rond te kijken, buiten zag je gelukkig niet van die enge dingen zoals wat je binnen in elk huis zag. De jongen gaat op een grote steen, dat vlak bij een meer licht, zitten. Hij vond dat de steen lekker warm was en genoot van de frisse lucht om te kalmeren. De kleur van het meer vond hij wel mooi: oranje, door die mooie langzame zonsondergang werd het meer ingekleurd met oranje. Een paar steentjes lagen naast hem en hij begon ermee te gooien in het water, proberen ze te laten botsen op het water.

Niemands POV.
Misuki keek rond. Ze zag vier jongens in een of ander kapot gebouw. En een bij een meertje. Ze wandelde rustig naar de jongen die steentjes gooide en glimlachtte vriendelijk. "Hoi~! Je bent vast pas hier aangekomen he?" vroeg ze lief. Eerst begroeten, dan kennismaken, wat vragen stellen en dan alles uitleggen. Zo deed ze dat altijd. Elke keer opnieuw.
Toukino wandelde wat rond in de stad, samen met zijn huisdier. Ze kwamen aan bij een meertje en de jongen liet zijn dier drinken. Hij zag de andere mensen niet, want hij was diep in gedachten. 'En ik dacht dat dit een mooie, normale village was. Maar aan die huizen en m'n paard's reactie te zien is het wat anders... Nahja, ik hoop dat het een normale stad is tho." dacht de jongen terwijl hij wat naar voor staarde.

Niemands POV
De jongens waren eerst even afgeleid door de man die met het paard aankwam, toen ze terug in de richting keken van waar het meisje stond was ze plots al verdwenen. Wanneer ze terug wouden kijken naar de man met zijn paard was hij ook plots verdwenen. Ze wandelden verbaasd door naar de volgende huizen om ze te inspecteren, behalve Hiro. Hiro zag dat meisje nog even naar dat, nog net bewoonbaar, huis kijken. Natuurlijk dacht hij dat er wel iets zou zitten, of het kan ook gewoon zijn dat ze er woont maar dan is er ten minste daar iets te zien.
De drie anderen keken wat rond in het volgende huis, Daar zagen ze niets liggen. Het werd steeds moeilijker om in de huizen te gaan rondkijken dankzij de zon die steeds meer en meer onder ging en de huizen hadden natuurlijk geen elektriciteit meer. Hoe donkerder het zelfs werd, hoe meer geluidjes ze dachten te horen.
Peter, die aan het meer wat steentjes zat te gooien, keek over zijn schouder naar achter toen hij iemand iets hoorde zeggen. Eerst zei even niets van verbazing dat er nog iemand hier woont. "hi, um ja zijn hier op vakantie." antwoordde hij met toch nog een bange toon. Hij bleef nog even kijken naar dat meisje en dan vroeg hij verbaast "Woon jij hier??".

Niemands POV
Hiro die gesplitst is met de groep ging naar het huis waar dat meisje naar staarde. Tijdens zijn wandeling zag hij een ander persoon bij de deur staan. 'ah waarschijnlijk zijn dat man en vrouw die daar wonen. Misschien weten zij iets meer over deze stad.' dacht hij. Toen hij bij de jongen aankwam vroeg Hiro hem of hij hier woonde.
Tijdens de drie hun onderzoek begonnen ze al schaduwen te zien. Katashi dacht eerst dat het zijn schaduw was maar toen hij even bleef staan om het te observeren bewoog het uit zichzelf te bewegen. Hij keek vele keren naar achter maar daar was helemaal niets te zien. 'We zijn hier niet alleen.' Dacht hij en het eerste wat hij deed was de scherven pakken van zen verzameling. Zo stil mogelijk sloop hij naar de twee anderen om hen te waarschuwen.
Peter kon eerst even niet volgen, waarom zou ik plots moeten verblijven in iemand anders haar huis? Nee, ik wil niet weer naar zo'n eng huis.Ik vind het leuker hier bij het meer, waar het rustig is. antwoorde hij. En hij begon weer steentjes te laten botsen op het water. Dan keek hij Zeer gefocust naar het water want hij dacht dar hij iets groot zag zwemmen, iets groter dan al die (dood) vissen die hier zwommen.

Niemands POV.
Misuki geloofde haar eigen oren niet. Iemand die niet mee wou komen? Oke, het was dan wel een vreemde voorstel, maar toch... "Maak je geen zorgen. Mijn huis is niet versleten zoals de rest hier. Het heeft zelfs elektriciteit etc, als dat je van gedachten laat veranderen…" zei ze tegen de jongen. 'Ik moet hem hier weg krijgen en helpen. Hij verdient de dood niet' dacht het meisje.
Niseno keek naar Hiro "… Hangt er vanaf wat je bedoelt met 'wonen' ." antwoordde de man. "Ik slaap, eet en was me hier alleen maar. Voor de rest ben ik hier bijna nooit." mompelde hij er nog bij. Hij keek Hiro doodserieus aan. "Je bent nieuw, niet? Waarom blijf je vannacht niet hier om te overnachten? 's Nachts is het hier niet veilig en het is nog eens koud ook." stelde hij voor. Maar als Hiro zou weigeren, dan ging Niseno niet doordringen met zijn verzoek. Hij was niet zoals dat ene meisje, Misuki.
Toukino keek al zwijgend naar Peter. Deze jongen kon zich niet voorstellen dat iemand het voorstel zou weigeren in deze stad. Ahja. Iedereen is anders, niet? Het paard begon weer onrustig te doen, en weer probeerde Toukino het dier te kalmeren. 'Er is echt iets. Maar wat?'

Niemands POV
Peter veranderde plots van gedachte toen hij hoorde dat er hier een huis was dat electriciteit en nog wat had. "Ok maar we mogen de anderen dan ook komen, ze zitten waarschijnlijk die huizen nog te inspecteren." Stelde hij voor aan het meisje. Hij gooide nog de laatste steen dat hij in zijn hand had, in het water en wandelt mee met de twee.
Katashi is bij de andere twee geraakt, maar blijkbaar hadden de twee andere het nog niet door dat er hier schaduwachtigen rondlopen. Keichi zat weer naar die foto te staren en Katsuno was kweet niet wat aan het bekijken. 'Wacht eens...een foto?' dacht Katashi plots. Hij wandelde naar Keichi die daar maar stond te staren en kijkt mee naar de foto die hij vast hielt. Het viel hem meteen op dat er een schaduw stond stond achter de mensen in de foto en realiseert dat dat de schaduw in het huis is. Katashi denkt er niet te lang over na en fluistert in de twee hun oren dat ze meteen weg moeten naar een ander huis. De twee knikken want ze hadden daar toch niets te zoeken. Ze verlaten al sluipend het huis.
Hiro was even in de war door de jongen zijn antwoord "Hangt er vanaf wat je bedoelt met woonen." Dan begreep hij het nadat ie het wat beter uitlegde. Dan wist Hiro niet wat te antwoorden op de jongen zijn vraag. 'Waarom vraagt hij dat zo plots?' dacht hij. Maar hij was best wel nieuwsgierig wat er in dat huis was, dat meisje stond er zo naar te staren. Hiro knikte ja, "Maar kunnen men vrienden er ook in?" voegde hij er nog aan toe.

Niemands POV.
Misuki glimlachtte naar Peter en knikte. "Tuurlijk mogen jouw vrienden ebij. Ik heb normaal gezien wel genoeg kamers." antwoordde ze. "Laten we hen maar eerst zoeken vooraleer we m'n huis ingaan. Maar wees wel snel. 's Nachts… Kan het nogal koud zijn." stelde Misuki voor. Ze wou nog melden dat het gevaarlijk was, maar dat deed ze toch niet. Soms maakt het mensen nieuwsgierig, als je zegt dat een plaats gevaarlijk is.
Niseno knikte. "Tuurlijk mogen zij dat. Alleen weet ik niet zeker of dat er in dit huis wel genoeg kamers zijn." antwoordde hij, terwijl hij naar het huis staarde. "Laten we anders nu je vrienden gaan zoeken. Ik ga wel met je mee." zei Niseno, nadat hij een stukje van een schaduw dat uit zichzelf beweegt spotte vanuit zijn ooghoeken.
Toukino sprong weer op zijn paard. Misschien hielp dat om het dier te kalmeren. Ergens in de meer zag de jongen iets bewegen. Het zag er niet uit als een vis. 'Wat zou dat zijn?' dacht hij, terwijl hij z'n paard zachtjes aaide over het dier zijn hals. 'Een vis? Nee. Dat kan niet. Een walvisje? Onmogelijk. Een mens? Hm. Op dit uur? Nee……'

Niemands POV
Na een tijdje stil naar buiten te wandelen waren eindelijk Katashi en Katsuno buiten. "....Wacht...enkel wij twee zijn buiten? Waar is Keichi??" zei Katsuno plots. Katashi draaide zich om, nadat Katsuno zijn opmerking gaf, om na te kijken waar Keichi bleef. Na eventjes 10 seconden ongerust stil naar achter te staan kijken kwam Keichi plots uit de voordeur gesprongen. "ah, dat werd tijd zeg, waar was je?" vroeg Katashi meteen wanneer Keichi voor de twee stond. "Mijn kleren haakten ergens aan vast." was Keichi zijn antwoord. D andere twee keken elkaar weinig gelovend aan en halen dan hun schouders op. "wat maakt dat eigenlijk uit? We moeten hier weg." commandeerde katashi. Ze keken rond en zagen Hiro en nog iemand naar hen toe rennen.
Hiro keek door elk raam van elk huis dat hij en Niseno langswandelden om te kijken ofdat de drie daarbinnen waren, na vijf huize Langsgewandeld te hebben zagen ze nog altijd niemand. Maar dan zag hij drie mensen buiten een huis wandelen dat 3 huizen verder stond, Hiro wachtte niet en rende metee op hen af om hen te halen. Wanneer Hiro de drie bereikte vertelde hij dat ze bij iemand konden overnachten. De andere drie knikten zonder een woord te zeggen en gingen mee met Niseno en Hiro.
Peter knikte, hij wist niet waarom hij snel moest zijn maar hij knikte toch maar. Hij rende meteen naar de rij huizen en begon naar de 4 te zoeken.

Niemands POV
Peter dacht eerst eventjes na maar dan ging hij akkoord en knikte. Hij ging samen met het meisje en de jongen met zijn paard naar haar huis. Tijdens het wandelen zag Peter precies een groot ding in het water zwemmen vanuit zijn ooghoeken. Maar hij trekte er zich niet zoveel van aan en wandelde gewoon mee.
Bij de andere vier ging het ook al zo vlot, iedereen ging er mee akkoord om mee te gaan naar dat huis omdat niemand zin had om in één van die huizen te overnachten.

(meer weet ik nu ff niet ^^")
...hert zen :3

Niemands POV.
Misuki wandelde met de twee jongens naar haar huis. Ze versnelde haar passen na een paar minuten, want vanuit haar ooghoeken zag ze al iets bewegen. Dat was natuurlijk geen goed teken. Na eventjes te wandelen, kwam ze aan met de jongens bij haar huis. Ze opende de deur nadat ze de sleutel erin had gestoken. Ze liet Peter eerst binnen, en zei tegen Toukino dat zijn paard buiten in het tuinhuisje mocht, of in de garage als hij dat wou. Tsja, Misuki had geen huisdieren dus had vanzelfsprekend ook geen stal. "In de keuken staat er allemaal eten, als je dat nodig heb. Doe maar eventjes wat je wilt, doe alsof je... thuis bent. Op de eerste verdieping zijn er een aantal vrije kamers. Kies er maar eentje uit. En als je je al wilt douchen of zo, gebruik de badkamer maar, terwijl ik eventjes het paard weg kan zetten. Maar ga absoluut NIET naar buiten. Het is zoals ik zei veel te gevaarlijk en koud." zei ze tegen Peter. Daarna wandelde ze met Toukino weer naar buiten voor zijn dier.
Niseno begeleidde de anderen al wandelend naar het huis. Ook was hij een beetje gehaast aan het wandelen, net zoals Misuki. Hij had nog geen schaduwen er dichtbij zijn buurt gezien, dus voorlopig was het nog heel eventjes veilig. Toen ze arriveerden, deed Niseno nog een poging om de deur open te doen. Het lukte deze keer, want het was niet meer op slot. Hij liep naar binnen en zag vanuit zijn ooghoeken in de raam Misuki en nog een jongen met zijn paard wegwandelen. 'Zij zijn hier dus. Goed' dacht hij. Niseno draaide zich weer om naar de andere jongens, en zei wat ze allemaal mochten doen. Uiteindelijk kwam alles wat hij zei neer op dezelfde uitleg als die van Misuki. "… Dus doe gewoon wat jullie willen hier. Ga slapen als jullie willen, jullie zijn vast moe van de reis. Maar waag het niet om naar buiten te gaan. Te gevaarlijk." waren Niseno's instructies voor de jongens. "Als je vragen hebt, je mag ze stellen aan mij, ik schiet je niet neer ofzo. Of aan een meisje met bruin haar. Zij is eigenlijk de eigenaar van dit huis. But momenteel is ze blijkbaar eventjes een paard weg aan het zetten van een random dude." zei Niseno nog, vooraleer hij in de zetel ging zitten.
Toukino wandelse onder begeleiding van Misuki naar de garage. Hij vertrouwde zijn paard niet alleen in een tuinhuisje. Toen ze langs de achterdeur binnenwandelde in de garage, zag Toukino dat de garage behoorlijk leeg was. Hier en daar wat spullen, maar verder was het niet klein, niet gigantisch en niet vol met rommel. "Ik denk wel dat Kudori (zijn paard) het hier goed zal vinden. Maar mag ik vragen voor een grote emmer vers water voor hem? En eventueel wat hooi of ander eten?" vroeg de jongen beleefd aan Misuki. Zij glimlachtte een heel klein beetje en knikte. "Ik ga zo meteen een grote emmer met water brengen voor je paardje. En wat hooi als ik dat kan vinden." antwoordde ze vriendelijk. "Ga jij daarna maar jouw stuff doen, maak je geen zorgen om je paardje." zei ze er nog achter. Toukino knikte en zadelde zijn dier af. Al het tuig legde hij netjes weg en wandelde hij via een andere deur de woonkamer terug in. Daar zag hij Niseno en de andere jongens en glimlachtte vriendelijk tegen hem voordat hij zijn zak pakte en naar boven ging.

Niemands POV
Peter volgde misuki het huis in en luisterde vervolgens naar haar uitleg. Hij was nogal in de war, waarom mag hij niet naar buiten? Te gevaarlijk....tijgers? Beren? Monsters? Hoe kan het nu zo gevaarlijk zijn als het op dag zo rustig en vredig is? Na Misuki's uitleg bedankte hij haar dat hij er mocht verblijven en keek dan gewoon wat rond. Er waren toch wel een paar van die tekenen dat dit huis oud en versleten was maar het was VELE minder erg dan al die andere huizen die bijna uit elkaar zouden vallen. Na her rondkijken ging hij rustig in een eenmanszetel zitten en wachtte hij op zijn vrienden. 5 minuten later ofso kwamen ze aan en was Peter enorm blij natuurlijk, hij gaf iedereen een knuffel maar Keichi was de enige die dat weigerde...Hiro ook maar dat was normaal, maar Keichi weigerde ook. Keichi gedroeg zich precies anders en was precies ook minder vrolijk. Iedereen had Niseno's uitleg begrepen en begon wat rond te kijken, behalve Katashi. Hij vroeg aan Keichi om hem even die foto te geven, Katashi wou het nog eens bestuderen nu dat hij in een meer betrouwbare omgeving was. Maar Keichi had geen foto op zak...en Katashi wist zeker dat Keichi het in zijn zak had gestoken. Hij was even in de war.

Niemands POV.
Misuki haalde een emmer gevuld met water uit haar huis en wandelde terug naar de garage, om het aan Toukino's dier te geven. Na dat emmer ging ze terug, naar de woonkamer waar blijkbaar iedereen behalve Toukino zat. Blijkbaar was hij al naar boven gegaan. Misuki zag Niseno ook zitten, wat haar een heel klein beetje verbaasde. Ze trok zich er niet veel van aan en keek naar de vijf jongens. "Als jullie iets moeten drinken of eten, zeg maar. Of je mag het natuurlijk ook zelf uit de keuken pakken hoor." zei ze glimlachend, met een knipoogje. Ze wandelde dan naar Niseno die in de zetel zat en zei er wat tegen. 'Hij moet het eten maar gaan halen voor het paard. Ik kan wel, maar ik kan die jongens hier niet alleen achterlaten met Niseno-san. Dat vertrouw ik niet. Niet dat ze dan onveilig zijn ofzo zijn hoor. Maar Niseno-chan kan soms gewoon wat irresponsible zijn xD' dacht het meisje terwijl ze naar hem toewandelde.
De jonge man leunde achterover in de zetel. Hij zag Misuki vanuit zijn ooghoeken naar hem toewandelen. "Niseno-san, kan jij even hooi of gras gaan halen voor het paard?" vroeg het meisje. Niseno zuchtte diep en stond op. Hij mompelde iets van 'jaja' en wandelde langs de voordeur weer naar buiten. Eenmaal buiten keek hij rond. "Hm. Nog niks te zien…" mompelde hij wat, en hij liep weer verder, richting een verlaten boerderijtje.
Toukino was op de eerste verdieping. Hij zag een vrije kamer, en wou zijn spullen daar droppen. Toch deed hij dat niet en liep hij terug naar beneden met zijn zakken. Hij wist dat er ook nog andere mensen waren en vond dat zij eerst mochten kiezen. Want als hij het nog juist had, waren zij met veel meer, en hij was maar in zijn eentje. Beneden liep hij naar de living, waar iedereen was. "Ehm. Aangezien jullie met meer zijn mogen jullie eerst een kamer kiezen. Ik ben toch alleen." stelde Toukino glimlachend voor.

Niemands POV
Nadat Peter weer een knuffel had gegeven ging hij weer zitten en keek weer wat in het rond in het huis. Hiro zag een grote zetel en die palmde hij natuurlijk weer in. Katsuno liep meteen al wat rond in het huis om wat te bekijken, meteen zaten zijn ogen als een magneet vast aan een samourai zwaard dat ergens tussen het stof lag. Het lag ergens onder een kast waar veel spinnen zaten. Hij reikte met zijn hand naar het zwaard onder de kast. Eindelijk had Katsuno het en ging hij er meteen mee naar benden om het te laten zien aan de anderen. Iedereen keek wel met grote ogen behalve Hiro natuurlijk. Hij zag een grote zetel en palmde die meteen in. Toen Misuki het over eten en drinken had stond Hiro meteen op en doorzocht de koelkast. En dan wanneer die ruiter kwam zeggen dat zij eerst hun kamer mochten kiezen, ging Hiro met al het eten in zijn armen en mond naar boven om de beste kamer te gaan kiezen met de anderen die hem rustig volgden.

Niemands POV.
Misuki zag Katsuno weggaan en daarna met een zwaard terugkomen. Ze trok een wenkbrouw op toen ze het wapen zag. Dat zwaard was een soort van van haar. Het was iets dat haar familie had achtergelaten voor haar. Niet dat ze het zelf gebruikte. Ze wist wel dat het een krachtig wapen was. Volgens haar familie was het zelfa van een speciale stof gemaakt. Maar ze was niet handig met zwaarden. En Niseno ook niet. Dus als iemand anders het interessant vond, mocht hij of zij het wel hebben van haar. "Ano… Als je dat zwaard leuk vind, mag je hem houden hoor." zei ze vriendelijk tegen Katsuno. "Oh! Ik ben mezelf vergeten voor te stellen. Ik ben Misuki Shirakin. Yoroshiku~!" stelde het meisje zichzelf glimlachend voor aan de anderen.
Niseno moest de uitleg van Misuki niet horen of weten, aangezien hij het al wist. In het verlaten boerderijtje vond hij wat hooi. Of dat het eetbaar was wist hij niet. Duh, hij was geen vee. Hij pakte gewoon wat mee (niet te weinig natuurlijk, want het dier moest niet uithongeren), dat genoeg was voor een nacht. Als het paard te weinig had, dan kon hij dat nog steeds morgen ochtend halen. Want tegen dan is het veel veiliger. Niseno hoorde wat gekraak van hout, dat niet door hem werd veroorzaakt, en wandelde terug snel met het hooi naar Misuki's huis. Hij wist het zeker; de straten waren niet meer veilig.
Toukino zag Hiro met eten al meteen naar boven 'vliegen'. Hij zag Katsuno random met een zwaard verschenen, en een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht. Misschien was deze village toch niet zo erg? "Ik ben Toukino, en mijn paard heet Kudori." zei hij kort en bondig. Meer informatie moesten de anderen zeker niet weten? En als het hen toch interesseerden, konden zij het vragen. Eerlijk gezegd wist Toukino gewoon niet wat hij nog kon zeggen. De reden waarom hij hier was? Nhaa, dat kon toch niet interessant zijn?

We zullen dan maar eerst even voor misuki terugspoele tot voor ze naar boven gaan eh x33
Niemands POV
(Rewrite)
Hiro zit wat eten te zoeken in de koelkast in de keuken en komt dan binnen de living gewandeld met een hoop eten in zijn armen en mond. Hij plofte neer in zijn grote zetel en begon er aan. Toen Misuki zich voorstelde stelde alle jongens zich even beleefd voor aan het meisje terwijl Hiro met zijn rug naar toegekeerd in de zetel naar achter zwaait en dan met een volle mond "orofku" zegt. Waarschijnlijk verstond bijna niemand dat maar hij vond het al meer dan voldoende dat hij ten minste geantwoord heeft. Dan kwam Katsuno naar beneden met een zwaard en dan kwam ook nog een Tōkino zeggen dat de jongens eerst hun kamer mochten kiezen. Hiro staat meteen op, uit zijn zetel, prompt nog wat in zijn mond en 'vloog' naar boven met de andere 4 die rustig volgen.
In de eerste kamer waren er bedden met dezelfde grootte, in de tweede ook, en derde ook, ... Hiro was natuurlijk op zoek naar een groot bed voor hem alleen maar die vond hij niet. Hij kwam dan een bed tegen dat recht onder een dakraam stond zodat je tijdens de nacht precies naar de sterren kon zien. Die bed was meteen al van Hiro, de anderen kozen gewoon een random bed in dezelfde kamer.
Katashi dacht terug aan het feit dat Keichi de foto niet bij haden vroeg dus waar Keichi het had gelaten. Keichi wist helemaal niets. "Waarschijnlijk is het gevallen ofso? stelde hij voor. Katashi knikte, alhoewel het zeer spijtig was want hij wou die foto nog eens goed bekijken.
Peter ging al direct naar beneden nadat hij zijn bed had gekozen en vroeg aan Misuki of hij niets kon doen in het huis voor haar. En Katashi deed hetzelde. Maar Katsuno ging wat oefenen met zwaard, Keichi zat op zijn bed precies diep na te denken en Hiro kwam terug beneden om in die grote zetel te gaan zitten met al zijn eten.

Niemands POV .
Misuki keek naar Katashi en Peter toen ze iets vroegen. Met een klein glimlachje schudde ze haar hoofd zachtjes. "Jullie zijn gasten hier, jullie moeten echt niks doen voor mij hoor." antwoordde ze met een lachje. Het was de eerste keer dat mensen zoiets aan haar vroegen. Zelfs Niseno deed dat niet toen hij voor het eerst hier was. Hij zocht een kamer uit en kwam voor de rest van de dag niet meer naar buiten. Hoe dan ook, Misuki vond dat de jongens niks moesten doen. Er was zelfs niks te doen. Het huishouden deed ze zelf elke dag, dus echt iets was er niet. "Je mag TV zien als je wilt. Maar ik moet je teleurstellen; er is hier geen internet." zei ze tegen de jongens. Ze moest haar gasten toch iets laten doen? Ze moesten niet doodgaan van de verveling. En als ze dat deden, was Misuki bang dat ze naar buiten gingen. En dat mocht absoluut niet.
Niseno liep nadat hij bij het huis van Misuki aankwam, de garage binnen waar het paard stond van Toukino. Hij legde het hooi voor het dier en zag het meteen eten van het voer. "Da's ook geregeld." mompelde Niseno zachtjes. Hij gaf het paard een aaitje op zijn hoofd en wandelde terug naar de living. De hele bende was precies verminderd. Hij knikte naar Misuki, om te laten weten dat hij heeft gedaan wat zij vroeg. Zij glimlachtte terug en Niseno zette zich in een zetel. "Hoe laat is het?" vrieg hij aan het meisje. Ze keek even op de klok. "Half 10." antwoordde zei kort terug. Niseno zuchtte diep en stond weer recht. Hij keek het meisje aan. "Zwijg maar. Ik ga al." zei hij met een licht geïriteerde toon in zijn stem. Hij wandelde via de voordeur weer naar buiten, en zuchtte nog eens diep. 'Weer een rustloze nacht.' dacht hij toen hij weer buiten was.
Toukino veronderstelde dat de jongens hun kamer al hadden gekozen. Hij liep naar boven met zijn spullen koos de kamer naast de kamer van de jongens. Ah, veel maakte het toch niet uit wat hij koos. Het was of wel deze kamer, of die andere. En hij was toch in zijn eentje. Hij legde zijn spullen op zijn bed en keek rond. De kamer leek prima bewoonbaar. Netjes, geen stof. Misschien hier en daar een klein beetje, maar dat kwam vast omdat de eigenares deze kamer niet gebruikte. Er was ook een raam. Toukino ging op het bed zitten en keek naar buiten. Het was donker. Heel donker. Je zag niet zo veel. Schaduwen van bomen en het maanlicht. Voor andere dingen moest je echt focussen en beter kijken. Maar daar had Toukino niet zoveel zin in. Net dat hij wou wegkijken, zag hij een schaduw verdwijnen. Nahja, het 'liep' weg, alsof het een mens was. Alleen had Toukino daar geen interesse voor, en dacht hij dat het van een of ander dier was. Wat spijtig genoeg niet zo was.

Niemands POV
Katashi haalde zijn schouders op en ging terug naar de living na Misuki's antwoord, maar Peter bleef toch staan om nog iets te vragen. "Wat was er zo gevaarlijk aan buiten blijven? vroeg hij nieuwsgierig. "En dan ook nog eens de 'kou' zo gevaarlijk koud kan het ook niet worden he" voegde hij er ook nog eens aan toe. Keichi kwam terug naar beneden (als hij nog boven was) en zag Niseno naar buiten gaan via de voordeur. Keichi trok een brede evil grijns en ging ook naar buiten. Eens hij buiten was zag hij Niseno daar staan en ging hij er naast staan."Waarom ga je naar die gevaarlijke buitenwereld? Het was toch veel te gevaarlijk. vroeg hij en probeert terwijl zijn lach in te houden. Katashi ging maar terug naar boven naar om te kijken naar Toukino ofdat hij wel een leuke kamer kon vinden, anders zou Katashi wel willen wisselen. Hij keek eerst in hun eigen kamer, waar Toukino blijkbaar niet was en dan in de kamer was en daar was ie wel en vroeg of hij een goed bed vond. Katsuno lette helemaal niet op met wat er buiten of zelfs binnen gebeurde, hij was te veel bezig met het beoefenen van zijn zwaard-skills. En Hiro was de enige die zich af begon te vragen waarom Keichi plots naar buiten gaat. Hij haatte dit soort momenten, weten dat hij het eer mag gaan oplossen en wandelt naar de voordeur om naar buiten te gaan.