Shunjurou.
"Dat is niet waar!" Riep hij verontwaardigt. Kaze die ene vreemde kerel lere vliegen? Belangen niet. "het is dankzij mij dat die kon vliege, nh door die sukkel daar." Met zijn duim wees hij naar Kaze.

Neyimaro.
Verbaasd kijk ik opzij naar het kleine jongentje naast me. Nahja, klein? Hij was maar ongeveer 5 à 6 jaar jonger dan mij. Maar hij kon mensen laten vliegen?! Omg, ik wil ook zo'n superkrachten!!! Het was mij wel opgevallen dat ie enge ogen had, maar het kom mij niks schelen. "Hoe deed jij dat~?" Vroeg ik supah vriendelijk en opgewonden.

Kaze
en dan is waarschijnlijk het antwoord: ook een vliegtest*

Katashi
"kan je ook niet zien waar al die 'traps' liggen?" wanneer ik dat zei, was ik onvoorzichtig en liep achterwaarts verder in de richting van een val waarbij muren uit het plafond komen en op elkaar slaan met mij ertussen, voor het isnlaat maak ik een handsign.

Akisuna.
"Nhaaaah, spijtig genoeg kan ik dat niet." zei ik teleurgesteld, maar wel met een onschuldige glimlach. Ik zou het ontzettend handig vinden, mocht ik dat kunnen. Maar ja, ik ben maar een normaal mensie die niet zo goed is in sensor-ninja zijn. Iedereen zijn slechte kanten zeker? Deze plek hier is echt niet veilig. Als je maar even niet oplet, dan steken er al messen in je voordat je het beseft.

Shinjurou.
"Ik kan dat omdat ik to awesome ben voor deze wereld, jij daarin tegen ben dat niet en kan het dus ook niet." Zei hij met ene engelen glimlach op zijn gezicht.

Jiro
"...katashi? Akisuna waar is kat...." uiteindelijk word ik onderbroken door katashi die voor mij poeft. "waar doe je?" - "een val ontwijken. je mag hier gewoon niet bewegen of er gebeurt iets...Jiro...maak de grond is van kristal zodat al die traps niet meer los staan ofso." was zijn antwoord. ik knikte en maak de grond volledig uit kristal. "er hangen wel nog steeds vallen aan het plafond."

Akisuna.
"Wat zei je, Jiro-nii? Waar is...whut?" vroeg ik niet begrijpend. Ik bekeek het kristal, die de grond bedekte. Whaauw, mooi~~ . Ik keek even omhoog naar het plafond, en zuchtte. "Sjeezz, die traps irriteren mij…" mompelde ik zachtjes. Ik draaide me om, en keek wat rond ons. Ik had nog maar een voet verplaatst en meteen vloog er een kunai naar me toe. Gelukkig had ik een snel reflex, en ontweek die. Holy… Als ik dat ding niet had opgemerkt, dan zat dat al in mn arm ofsow.

Neyimaro.
"Oké, awesome-heid. Kan je me die truc dan aub leren~~? Ehh, ik wil je er graag shishio (=meester) voor noemen. Pleaazze~~?" smeekte ik, met een zielige uitdrukking. Ik wou zo graag leren vliegen. En hij is de enige die mij dat kan aanleren, aangezien Shiradori dat niet wil. K*t voge--, eh, draak.

Kaze
...er zitten hier blijkbaar ook gestoorden...die ene onbekende gast is ook al verdwenen. deze plek wordt raarder en raarder. "we moeten door."

Jiro
Akisuna's opgewekte gezicht voor het kristal valt mij op. "nog nooit de kristal - style gezien? owja en katashi, alles aan de grond zit vast door het kristal...ook aan het plafond zeker?" - "wat denk je zelf? maak anders van dit huis een kristal huis...". alweer volgde ik zijn opdracht op en maakte het plafond en de muren van kristal. "nu kunnen we vrij rondlopen...niet?"

Akisuna.
Ik glimlachtte en schudde mijn hoofd. "Nope, nog nooit gezien." antwoordde ik op Jiro's vraag. Ikhad er natuurlijk wel over gehoord, duh. Maar gezien? Ooit? Nee. "Als een medical-ninja doe je eigenlijk niet veel anders dan binnen zitten en mensen healen. Daarom krijg ik ook niet echt veel te zien van verschillende styles." zei ik verder, als reden waarom ik nog nooit crystal release heb gezien. Logisch, isn't it? Toen alles werd gekristalliseerd door Jiro, konden we eindelijk rustig verder stappen. Kunai's ontwijken s vermoeiend, zeker als dat de hele tijd gebeurd. Aawh, gelukkig hebben we Jiro-kun, die dit probleem kan oplossen~

Kara.
Niets is zo frustrerend als naar een super belangrijk iets zoeken, die je verloren bent. Het allergerste is dat het nog eens je eigen kind is, gad damned. Hoelang had ik Shinjurou al niet meer gezien? Enkele maanden? Jaren? Ik wist het zelf niet meer. Een ding wist ik zeker; het gevoel was verschrikkelijk. Afschuwelijk zelfs. Je wist niet of dat hij nog leefde of niet. Je wist ook niet hoe hij het nu had. Werd mijn Shindou-chan goed behandelt op dit moment? Of wordt hij nu juist gemarteld etc.? Ik schudde mijn hoofd wat, en probeerde de gedachten weg te krijgen. Het lukte helaas niet. Ondanks het goede en zeker luxe leventje hier in de rijk van de Akatsuki, was ik toch niet honderd procent gelukkig. Je kon wel raden waarom. Ik had trouwens al duizende mensen gestuurd, om Shinjurou te zoeken. Maar het bleef hetzelfde: ze kwamen allenaal met lege handen terug. Opeens kreeg ik een idee. Shindou was misschien toch niet in dit damn groot rijk. Tuurlijk. Waarom was ik zo dom? Waarom had ik er niet aan gedacht? Maar, er was natuurlijk een probleem. Kwaad, en verdrietig tegelijk ging ik zitten op de grond. Ik leunde met mijn rug tegen de muur van de kamer. Met een hand in mijn haren door de koppijn dacht ik over het andere probleem na. Men mocht niet zo maar een ander rijk binnengaan. Godver. Ik kon dus geen mensen naar de andere gigantische rijken sturen. Wacht. Ik kon zelf gaan. Maar… Uhg.

Katashi
ik stond daar even met mijn armen over elkaar in het midden van dat huis, kijkend naar hoe het kristal de bodem bedekt met zijn paarse (gesparkle?). Een glimlach kwam tevoorschijn van tevredenheid. Ik wou weer doorwandelen door het huis om dat (damned, ben vergeten wat we zochten xD) te vinden. 'Het zal wel hier moeten liggen' da het ik in mezelf. Ik probeerde een voet op te heffe en te stappen maar dat kon niet. Ik keek naar onder en zag dat het kristal mijn voeten bedekte waardoor ik niet meer kon verder lopen. "uh, jiro....mijn voet, ik heb liever mijn voeten nog tijdens het wandelen." Zei ik geïrriteerd terwijl ik naar de grond wijs. Zoals verwacht deed hij vet kristal rond katashi zijn voeten weg, maar verontschuldigde hij zich niet, maar dat was katashi al gewoon. Na lang door kristallen kamers zitten wandelen zie ik door het kristal een kijkje in de grond. Meteen riep ik de twee anderen om te komen kijken. "Jiro haal jij dat kristal ook daarvandaan?"

Akisuna.
Ik grinnikte zachtjes toen dat Katashi-sans voeten nog vast zaten. Het was misschien niet grappig, maar ik vond van wel. Ahja, hij werd uiteindelijk toch verlost. Ik volgde de rest, en bekeek de omgeving af en toe. Tsjah, we zochtten naar iets, dus ik moest wel opletten, niet? Het huis zag er zo verlaten uit, en oud natuurlijk. De meeste muren waren nog wel heel, maar de kasten etc., leken zo oud, kapot en ja, versleten. Soms twijfelde ik wel of dat ons ding dat we willen vinden hier lag of niet. Toen dat Katashi ons bij hem riep, rende ik naar hem toe. Misschien had ie het gevonden! Ik zag wat Katashi bedoelde, en wachtte samen met de rest tot dat Jiro het kristal -dat ik stiekem wel mooi vond- weghaalde.

Volgens mij zoeken ze naar n kaart, nahja een deel van die kaart, niet? xD

Owkey xD then i know it c:

Katashi
Jiro deed het kristal weg zoals ik hem opdroeg en het luikje kon je nu makkelijker zien. Het duurde eerst wel 15 seconden voor ik Luik open deed van wegen misschien verborgen traps. Ik deed uiteindelijk het luikje langzaam open. Het enige dat ik zag was zwarte, donkerte. Ik stak mijn hand er in...nee...mijn hele arm en ik raakte nog niet de bodem. "Akisuno-san, kan jij voelen hoe diep het is?"

Dussss, even vraagje waar is iedereen? En waar is Shindou dan cuz dan kan ik met hem terug hierbinnen komen springen c:

was shindou niet met "kaze"?

Ja. Shindou was met Kaze. Opweg naar... Dunno.

Akisuna.
Ik stapte wat naar voren zodat ik die put beter kon zien en eventueel voelen. Ik concentreerde me heel eventjes op die lange donkere diepe put, om te voelen hoe lang die ongeveer is. "Katashi-san~ Je mag me ook gewoon 'Akisuna' noemen hoor. Die 'san' hoeft er niet bij~!! zei ik met een klein glimlachje. Dit is de eerste dat iemand die geen leerling van me is en mij 'san' noemt. Het klonk te beleefd naar mij zin. "En als mijn sensor-ninja-gevoelens kloppen, dan is het ongeveer… 2 meters diep." zei ik nog als antwoord op zijn vraag. Eerlijk gezegd had ik het wel veel dieper verwacht. Maar. Oke. Whatever. Dit is ook goed ^^

had een een kamer verwacht maar gewoon 2 meter buis is ook goe xD

Katashi
ik steek mijn hand uit boven het gat en een vuur rasengan komt tevoorschijn, ik richt hem dan naar benede in het gat toe om het daar wat te verlichte en daar zie ik een stuk gescheurd papier op de grond liggen. "daar ligt ie...hoop ik, iemand een arm van 2 meter?" vroeg ik even grappen makend. Jiro stond daar wat met zijn twee armen over elkaar en hij trekt een wenkbrauw op. ik kreeg snel terug serieus nadat ik jiro zag. sigh* "akisuna-s...akisuna, heb jij hier iets nuttigs voor?"

Akisuna.
Een lange buis of tunnel van twee meter. En ik ben een doodgewone medical-ninja die ook een beetje een sensor-ninja is. Well, ik denk niet dat een dokter en of verpleegster iets met een buis van 2 meter kan doen, niet? "Heh. Als medical-nin kan ik niet veel doen met zoiets ne, Katashi-san..." zei ik met een klein, ongemakkelijk glimlachje. Het voelde nu alsof ik kinda nutteloos was (wat eigenlijk ook zo was, want het enigste wat een medical-nin kon doen was healen. Punt uit). "Hebben jullie dan allebei niks meer dat je kan gebruiken voor dit...?" vroeg ik wat ongelovig. Komaan. Er moet toch wel IETS zijn dat die twee kunnen doen? Of had ik ze veel te goed ingeschat? x'D

Katashi
na Akisuna's vraag draaide ik mijn hoofd naar Jiro met een 'tsja jonge' face. "ik weet dat je graag lui bent maar je zal ook iets moeten doen." stelde ik even voor. "wat?! wie heeft hier alles in kristal veranderd?!" riep hij protesterend. "commandos geve aan jou is ook erg hard weet je." zei ik even met een unschuldige glimlach. Jiro draaide even met zijn ogen en maakte van zijn hand een ongeveer 2 meter lang kristallen arm, die hij in de put steekt en het papier er uit haalt. Eens het uit de put was pakte ik het uit zijn kristallen hand en keek ernaar.

wat zou het moeten zijn? de kaart? of misschien een aanwijzing?

Akisuna.
Er werd een stuk oud papier uit de put gehaald dankzij Jiro's lange kristal arm. Ik zei toch dat ze iets konden? Heh, ij had gelijk. Ik keek samen met de rest naar het stuk papier, en was benieuwd. Een paar lijnen waren erop getekend en er was ook tekst. De tekst was niet zo duidelijk, aangezien het maar halfwas. Dat betekende dus dat dit een stukje was van iets. En die iets was volgens mij toch een kaart. "Woohh~ Is dit geen stuk van een...Ik bedoel dé kaart~?" vroeg ik blij aan de rest.

Katashi
ik bleef even stil naar die kaart kijken terwijl ik hoor wat akisuna zegt, maar ik zeg voor een paar seconden niets terug. "ik had wel wat meer verwacht van een kaart dat erg belangrijk zou moeten zijn...ik weet niet zeker of dit hem wel is...het kan een fake zijn." Ik keek even naar Jiro die naast mij ook naar die kaart stond te kijken, maar hij zegt niets erover. Dan keek ik naar akisuna die daar wat blij stond te kijken naar ons. "wel...ik hoop dat het hem is want ik wil hier niet blijven." ik stond op en stak het briefje in één van mijn zakken."Zijn we weg of denk je dat we hier nog iets nodig hebben?"

Akisuna.
Ik schudde langzaam mijn hoofd. "Ik denk niet dat het een fake is. Nahja, het kan natuurlijk wel, maar ik denk van niet. Normale mensen zouden zo'n belangrijke kaart hier niet komen zoeken. Meestal liggen de belangrijke spullen bij de koning/leider ofzo, en niet in een verlaten huisje. En wie weet wilt men juist daarom de echte hier verbergen, zodat er weinig mensen het kunnen vinden. Oh, en het is maar één deel van de kaart, dus waarom kan niet...?" zei ik al nadenkend. Het kon toch? Oke, ik kon er ook helemaal naast zitten. "H--het is maar een gokje hoor...! I--ik kan er natuurlijk helemaal naast zitten met mijn hypothese...!" zei ik snel met een lachje. Ja, ik ben nogal onzeker over mijn eigen argumenten.

Katashi
"nahja, als jij denkt dat het in orde is...dan zal dat wel zeker." ik doe teken naar Jiro dat we gaan vertrekke. Als ik buiten sta neem ik even diep adem, want er was nogal veel stof in dat oud klein huisje, en voelde nog even voor de zekerheid of het briefje daar in men achterzak zat. Jiro was ook buite en wachte tot akisuna ook buiten was zodat hij het kristal kon laten verdwijnen. Toen het kristal verdween, vlogen er overal kunai's door het huis. Ik slikte even nadat ik die kunai regen zag en liep dan verder in de richting van de uitgang van de stad. "We zijn weg."