[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Drie dagen? Ja, dat ging nog, wel eigenlijk was hij het er daar ook niet eens mee maar ach ja, op het moment was niet veel goed in zijn ogen. Door één klein fout was alles vernield. Als die Spencer ook maar iets zou zeggen, als die ook maar zou weten waar hij precies vast zat. Ze zouden meteen zijn huis doorzoeken en zo ook die ene kamer vinden waar al de moorden gebeurde. Natuurlijk kon hij gaan zeggen dat hij zijn werk mee naar huis nam maar dat gingen ze niet geloven. "Drie dagen, niet meer en niet minder." Snauwde Brian naar zijn broer. "Weet maar dat als die spencer gewoon dood zou zijn, dit allemaal niet had gehoeven." Hij keek Dexter nog even hoofdschuddend aan.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Afwachtend bleef hij zijn broer aankijken, maar die leek gewoon te diep in gedachten te zijn om ook maar iets te zeggen. Dit is eigenlijk precies wat dat Brian bedoelde. Vrienden en al die rotzooi maken je alleen maar zwakker, meer dan dat niet. Ze lopen in de weg en uiteindelijk zullen ze ook je dood worden, echter moest Dexter dat maar eens gaan inzien. Weten dat het beter is om vaarwel te zeggen tegen Rita, het enige waar hij voor moet zorgen is dat hij zijn job behoud, het kan gewoon van pas komen om iemand bij je te hebben die bij de politie zit. Je weet maar nooit waar dat hij overal voor kon zorgen. "Voor de rest zoek je het die drie dagen maar zelf uit." Zei Brian nog voor hij zijn handen in zijn zakken stak en vervolgens weg wandelde. Op straat was het een chaos, vooral op het stuk waar de botsing was geweest.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

"Ik heb gezegd dat ik het niet weet oké, stop gewoon met bellen Morgan!" Het was zeker niet van zijn gewoonten om tegen iemand te roepen, om kwaad op iemand te zijn, al was hij dat nu ook niet echt. Hij was eerder nerveus en net zoals ieder ander mens was hij prikkelbaarder. Nog voor dat Morgan wat kon antwoorden op Spencer zijn korte uitbarsting stak hij zijn gsm weg na het gesprek stop te hebben gezet. Hij stak het weer weg in zin broekzak en pakte zijn kurk weer beter vast. Voor het bellen was hij tegen een boom gaan aanleunen zodat hij toch recht kon staan zonder steun te moeten zetten op zijn rechterbeen die helemaal in de plaaster zat. Hij wist nog wel gedeeltelijk hoe hij eraan was gekomen, maar het meeste was wazig. In het ziekenhuis hadden ze gezegd dat de klap die hij had gekregen van de auto harder was dan ze dachten, en dan nog eens met al de pijn die door zijn lichaam heen ging. Zijn hersenen hadden er gewoon een muur rond gezet om ervoor te zorgen dat hij er niet meer aan terug moest denken. Om de pijn die hij toen gevoeld had te kunnen vergeten. In het ziekenhuis hadden ze hem aangeraden om naar een psychiater te gaan maar geen haar op zijn hoofd dat eraan dacht om dat te doen. Ze konden op hun hoofd gaan staan, hij zou er nooit naar toe gaan, dat verbood hij zichzelf gewoon. Ergens kwam dat omdat hij het niet durfde. Hij durfde niet naar een psychiater te gaan, schrik dat ze hem gek zouden noemen of dat ze iets zouden vinden in zijn hersenen, iets van ziekten. Snel schudde hij zijn hoofd om die gedachten weg te krijgen. Zijn hand verdween meteen in zijn zakken om een klein oranje potje te pakken. In het potje zaten pillen, maar deze diende enkel maar voor de pijn in zijn been te verzachten. Het waren dood normale pijnstillers. Hij haalde één pilletje uit het potje en slikte die vervolgens meteen door. Ze hadden hem gedwongen om in het ziekenhuis te blijven voor minsten één week, maar hij wou echter niet langer blijven dan drie dagen. Nee, hij moest Dexter gewoon zien. Hij wist niet precies waarom, maar de man bleef heel de tijd door zijn hoofd spoken en dat irriteerde hem gewoon. Hij stond nu dan ook voor het appartement van Dexter en hij was er zeker van dat de man thuis was, nee hij wist dat hij thuis was want Spencer had hem al zien wandelen door zijn huis. Kort schraapte hij zijn keel dat overging op een hoest, wat niet de bedoeling was. Toen de hoest gestopt was zuchtte hij even diep. "Ey! Dexter! Dex!" Riep hij zo luid hij kon. Natuurlijk kon hij altijd naar boven hinken maar erg handig was het niet, laat staan dat het veilig was. Als hij af die trappen zou vallen dan was hij zeker dood. Sommige dokters waren verbaast dat hij de klap van de auto had overleeft. Een klap waar er enkele ribben van hem bij waren gebroken en niet te vergeten zijn been die er al helemaal slecht aan toe was. "Ik ben het, Spencer! Kan je misschien naar beneden komen?!" Vervolgde de jongen maar voor hij om zich heen keek. Hij had maar geluk dat er niemand buiten was op dit moment. Het doosje met pilletjes stak hij zo snel mogelijk weg.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Spencer kon niet precies beschrijven wat het was, maar toen dat dexter uiteindelijk beneden was en voor hem stond zorgde het voor een onaangenaam gevoel. Het leek haast alsof zijn gevoel hem wou waarschuwen, tegen Spencer wou zeggen dat dit niet juist was, maar hij bleef dat gevoel gewoon negeren. Hij had het al vaker genegeerd. Al vaker had hij het gevoel gehad dat iets niet goed was, of dat het nadelig kon zijn voor de één of de andere persoon, maar hij wist het altijd te negeren. Dexter stond daar maar. Hij zei niet en keek enkel maar. Dat zorgde ervoor dat Spencer zich alleen maar ongemakkelijker voelde en zijn blik afwende naar de zee waar hij een mooi uitzicht op had. Hij slikte even een brok door voor hij weer naar Dexter keek. Hij hoopte eigenlijk dat de man als eerste wat zou zeggen maar dat bleek niet het geval te zijn. "Ze uhm...ze hebben vast alles wel uitgelegd op het bureau denk ik?" Zei Spencer. Hij had zo het gevoel dat Dexter wel zou weten waar dat het over ging. Iets wat ongemakkelijk keek hij Dexter dan ook aan. Hij had er spijt van dat hij nu zijn zonnebril niet bij had, dan kon hij gewoon ergens anders heen kijken zonder dat het zou opvallen. "Wel het is dus gewoon...Ik onthou...nee het is dat ik mij er amper wat van kan herinneren, enkel verschijnt jou gezicht telkens voor mijn ogen als ik eraan denk." Heel de tijd wat hij met zijn eigen vingers aan het spelen, gewoon om iets te doen te hebben. Het was nu ook wel zo dat hij erover aan het twijfelen was om weg te gaan bij de BAU, maar zo iets besprak hij liever niet met Dexter maar liever et iemand die hij wat beter kende.