Dexter.
Ik besloot om te blijven zitten. Ik gluurde nieuwsgierig naaer buiten, en staarde wat naar Hotch en die bende. Ik vertrouwde die bende om een of andere reden geen honderd procent. Vraag mij niet waarom. Oke, misschien was ik gewoon aan het doordraaien door Spencer. Nahja, door het feit dat ik en Rudy hem hebben opgesloten. Kan ook. Aahrrg. Waarom denk ik er nu zelfs aan? Ik schudde even mijn hoofd. Oke, verstand op nul zetten, en naar buiten staren.

Hotch.
Als iedereen weet wat hij moet doen kijk ik weer even opzij. Nog net optijd om te zien dat Dexter naar ons keek. Iets was er niet goed met hem. Hij verschool iets, iets van geheim, maar geen alledaags geheim. wat het ook is, in ieder geval zal ik er nog wel achter komen.

Spencer.
Weer hoorde ik een klik als teken dat de deur open was, alleen deze keer sloot de deur niet weer en kon ik die voorzichtig openen. Traag stapte ik naar buiten maar keke eerst om mij heen. Het was stil en het leek alsof er niemand thuis was. toch ging ik als eerst naar de keuken, om daar één van de messen die er waren te pakken. Moest er iemand van de twee een geweer hebben, was ik er vast geweest, maar tot dan was ik liever gewapend dan ongewapend. Zonder mij nu nog druk te maken om het geluid rende ik naar de deur die ik deze keer makkelijker los kreeg dankzij het mes dat ik had. Lang duurde het niet voor ik de deur open had en naar buiten kon gaan, juist op hetzelfde moment als ik een andere deur hoorde open gaan maar no voor dat de persoon hier was had ik de deur van de nooduitgang al geopend en ging ik langs daar naar buiten.

Rudy.
Met mijn handen vol met spullen deed ik de deur van mijn appartement open en ging naar boven. Volgens mij was dit de eerste keer dat wij Spencer alleen hadden gelaten maar ik het het erop gewaagt. Hij kon toch niet ontspannen, voor die deur te forceren, moest je verdomd slim zijn. Met wat sukkelen pakte ik mijn sleutel vast en ging de hoek om. Met een luide knal vielen al mijn spullen op de grond en kwaad sloeg ik tegen de deur om vervolgens meteen mijn gsm te pakken en Dexter te bellen. "Dexter? We hebben ene heel groot probleem." Je kon duidelijk horen hoe kwaad ik op het moment wel niet was.

Dexter.
Ik schrok mezelf bijna kapot toen ik mijn beltoon hoorde afgaan. Tsja, wat wil je? Het was like lekker stil, en opeens ga je gsm af. Zo maar, onverwacht. Ik zag dat het Brian was, en fronste met mijn voorhoofd. Dit had ik helemaal niet verwacht, maar oké. Ik nam op, en schrok nog eens. Hij klonk niet zo...Happy. "Wat is er dan?" Vroeg ik zo kalm mogelijk. Maar het kalm klinken faalde. Een kwade (en in panieke misschien?) Brian hoor je niet vaak. Dus geen wonder dat ik niet kalm bleef. Wat zou er zijn? De eerste gedachten die bij me opkwam was...Nee. Had hij Spencer vermoordt?!

Rudy.
Met de gsm nog in mijn hande rende hij de trap af naar beneden. Hoe had hij verdomme dit kunnen laten gebeuren? hij was altijd zo voorzichtig en na al die moorden die hij al had gepleegd was zoiets hem nog nooit overkomen. Maar natuurlijk, die mensen waren dan ook dood! Deze mocht hij niet doden van Dexter! "Zie je?! We hadden hem moeten doden! Nu is hij weg en God mag weten waar hij zit! Verdomme Dexter! Volgende keer vermoorden we iemand gewoon!" Eenmaal beneden gooide hij de deur open en rende hij naar buiten. Nog steeds hield hij de gsm bij zijn oor terwijl hij zoekend om zich heen keek. In de verte zag hij nog wel iets lopen, en het kon niet anders dan dat het Spencer was. Veel andere keus had hij niet dan de achtervolging inzetten, wat niet simpel was met een gsm in je hand. "Je moet echt naar buiten gaan! Waarschijnlijk is hij...Verdomme...waarschijnlijk zal hij wel naar het bureau komen, zorg gewoon dat hij daar niet geraakt Dexter!" Dat gevloek midden in zijn zin kwam doordat hij het ongeval net had zien gebeuren maar als snel rende Spencer al weer verder. [b]"We hebben echt serieus grote problemen Dex."

Spencer.
Eenmaal hij de brandladder af was rende hij meteen weg, zo snel dat zijn benen het nog aankonden want na dagen zonder eten en slaap kon je niet zeggen dat zijn benen echt mee wouden werken. Ook al was hij buiten adem toch keek hij snel naar achter waar zoals hij vermoede de persoon liep die hij had verwacht. De broer van Dexter. Zonder uit te kijken rende hij de straat over. Hij was niet bekend met de buurt, maar in die richting ergens moest het politiebureau zijn. Naast hem hoorde hij een luide 'toet' en voor hij het wist lag hij achter een auto op de grond. Zijn gezicht vertrok van de pijn en al snel stapte er iemand uit om te zien hoe het ging maar de persoon zette snel enkele stappen naar achter bij het zien van het mes. "Het gaat, het gaat." Zei hij vluchtig terwijl hij recht stond. Iets zat er niet juist, maar hij trok zich er niets van aan. Al de adrenaline verzachte alles toch. terwijl de man hem verbaast nakeek rende hij maar gewoon verder. Het zou hem niets verbazen moest de man nu meteen de politie bellen. Eén ding wist hij zeker, dit liep allemaal uit de hand, of toch soort van, als de politie kwam was hij er tenminste zeker van dat hij veilig was al zouden ze hem dan vast ondervragen. Veel mensen moesten nu vast ook denken dat hij één of andere psychopaat was die elk moment iemand zou kunnen neersteken. Hij moest nu ook wel toegeven, hij zag er ook wel uit als één, ook al had hij zichzelf nu al dagen niet meer in de spiegel gezien. Rudy moest nu in ieder geval een heel stuk dichter bij zijn, en zijn tempo was nu ook nog eens serieus geminderd doordat zijn hij een harde stekende pijn in zijn knie had. Het deed zeer, veel zeer, maar nu was het niet het juiste moment om daarover wakker te liggen, hij wist echt niet wat er zou gebeuren moest Rudy hem te pakken krijgen, of Dexter, dan zal het wel wat meer zijn dat een zeer knie en misschien een hersenschudding. Ook zat hij nog eens met die autobestuurder, als zijn raam kapot is dan zou hij alles kunnen betalen of nog erger, hij had ook nog eens vluchtmisdrijf gepleegd.

Dexter.
Ik hield mijn gsm iets verder weg van mijn oor. En toch kon je mijn broer even luid horen roepen en vloeken. "Oké, oke..." mompelde ik zacht. Mijn gsm had ik nog niet weggestoken, want wie weet ging Rudy nog wat zeggen. Nahja, al vloekend roepen. Ik stond op, en wandelde in een snel tempo mijn kantoortje uit. Ik glimlachtte nog even naar iedereen die ik tegenkwam, terwijl ik richting de lift liep. Bij de lift drukte ik op het knopje en wachtte ik nog geduldig op de lift. Maar na een seconde of drie was ik niet meer zo kalm en geduldig. "Komaan, wees toch een ietsiepietsie sneller..." mompelde ik gehaast. Nog een paar seconden gingen voorbij -ookal leek het voor mij eeuwen- en de lift was er eindelijk. De deuren waren nog niet eens volledig geopend, maar ik propte me er toch in. In de lift drukte ik als een gek op het knopje van de gelijksvloer. Een man achter me keek me een beetje vreemd aan. Ik glimlachtte alleen maar wat. Enkele seconden -of minuten, ik wist het zelf niet meer- gingen voorbij en eindelijk was ik waar ik moest zijn. Zoals het binnen stappen wachtte ik niet tot dat de deuren helemaal geopend zijn, en stormde ik naar buiten. Na een paar mensen ontwijken stond ik buiten het bureau, bij de ingang, te zoeken naar Spencer. "Dit is echt....Een probleem..." murmelde ik hoofdschuddend, en uiteraard in paniek.



Lols. Had je maar zoveel inspi voor NP xDDDD

Tja, niet dus x'D

Spencer.
Het leek wel een eeuwigheid te duren maar uiteindelijk had hij het wel zo goed als gehaald. Helemaal buiten adem bleef hij staan aan de overkant van de straat. Zijn blik was op het politiekantoor gericht, hij moest enkel nog de straat over steken en dan was hij er. Hij wou nog een stap zetten maar die was er teveel aan. De pijn in zijn knie was alleen maar erger geworden nu de adrenaline weg begon te gaan en hij zakte door zijn knieën op de grond. "Shit..." Mompelde hij zacht. Er liepen wel enkele mensen maar niemand had hem echt door. Het is wel normaal, want veel mensen hier zijn veel te druk bezig. Even haalde hij diep adem. Er zat nog maar één ding op, roepen. "Help! Iemand!!!"

Zow, wa korter want heb hoofdpijn ;o

Dexter.
Ik zat eigenlijk helemaal niet op te letten. Naar voor staren, en in mezelf panikeren deed ik wel. Hoe moesten ik en Rudy dit nu oplossen? Spencer was Joost-mag-weten-waar, en moest tegengehouden worden door mij. Anders… zitten wij, of mja, ik toch, in de puree. En in geplette patatjes zitten is niet zo fijn. Seriously. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door geschreeuw. Iemand riep om hulp. De stem herkende ik niet direct, dus zonder na te denken liep ik naar de schreeuwende persoon. Na een meter of drie lopen stopte ik, zo goed als in het midden van de straat. Ik zag Spencer, zo maar, alsof die uit de lucht was gevallen. Letterlijk én figuurlijk. Hij was daar opeens plus zijn knie of been bloedde. Niet zo maar bloeden, maar echt hard. In shock wist ik niet wat ik moest doen. Redden en helpen? Of meesleuren en ergens verstoppen? "…Brian…? B--ben je er nog…?" Mompelde ik, tegen mijn gsm. Ik had nog altijd niet opgehangen aangezien ik het was vergeten…

Rudy.
Nog ergens in de buurt van het ongeval van daarstraks stond hij. Door heel die botsing was hij Spencer zeg maar uit het oog verloren door de shock die er door hem ging en dan nog eens de schreeuwende mensen. In zijn ogen was dit allemaal dexter zijn schuld, hij wou niet dat we hem vermoorde dus daarom is hij kunnen ontslaan. Toen er weer een stem uit de gsm klok plaatste ik die weer tegen mijn oor. "Ja ik ben er nog. Zeg alsjeblieft dat je hem hebt?" Op de achtergrond hoorde hij daarnet wel wat, dus als Dexter hem had, dan was het vast Spencer, maar het probleem was dat het dag was en iedereen hier op straat liep dus iedereen zou het zien.

Spencer.
Hij legde zijn handen zacht tegen zijn knie. Hard durfde hij die er niet tegen te leggen en ook zijn broekspijp omhoog trekken durfde hij niet, schrik voor hoe het eruit zou moeten zien op het moment, zeker na heel die spurt van daarstraks. Zijn ogen had hij even dicht geknepen door de pijn maar toen hij weer op keek zag hij Dexter staan. Ongeveer midden op de weg. Hij wou wel wat zeggen, maar hij wist niet goed wat, ook kreeg hij er gewoon niets meer uit. Met zijn goede been duwde hij zichzelf nog wat meer naar achter, niet dat het erg veel effect had.

Dexter.
Daar stond ik dan, met een gsm in mijn hand, en te staren naar een 'gevangene' die bloedt. Eerst had ik geen hoe idee hoe ik dit moest uitleggen aan Rudy. Ik wou Spencer helpen maar tegelijk ook vangen en terugbrengen. In de war antwoordde ik op mijn broer. "Njhaa... Hij ligt momenteel soort van te bloeden op de grond..." mompelde ik op een dezelfde toon, net zoals een robot. Ik moest mezelf dwingen om niet te schreeuwen. Om niet te flippen, en zeker om niet weg te lopen. Ik staarde nog een paar minuten. Bloed. Veel bloed veroorzaakt een bloedbad. Plas bloed. Kind. Baby die in zijn ouders bloed ligt. Woorden en beelden herhaalden zich in mijn hoofd. Om niet misselijk te worden om te vallen, schudde ik mijn hoofd. "Spencer ligt met een bloedende knie op het straat en ik weet niet wat ik moet doen. Helpen of...?" Zei ik tegen Rudy. Ik maakte mijn zin niet af. Rudy mocht kiezen wat daarachter kwam. Het kon mij niet meer schelen. Te-veel-in-een-keer-alarm.

Rudy.
"als jij hem nu ziet dan is het vast vlak voor het politiebureau, het heeft geen nut om hem dan mee te nemen, wie weet ziet iemand het en dan hebben wij nog meer problemen, toch blijft dit een serieus probleem, want wat als hij het verteld he? Tegen zijn vriendjes in de FBI? Weet je, zoek het zelf maar uit, jij wou het niet doden dus jij mag hiermee afrekenen, zie maar wat je doet." Zei hij en toen drukte hij zijn gsm af. Nu is het niet langer zijn probleem maar wel die van Dexter. Hij heeft jaren allen gewerkt dus nu zal het hem ook wel lukken.

Dexter.
Ik zuchtte. Ik moest dit zelf oplossen. Ik stopte mijn gsm weg, en wandelde naar Spencer. Onderweg flipte ik nog altijd, in mezelf natuurlijk. Als er ongeveer een meter afstand tussen ons is, stop ik met wandelen. Zag ik nou een… keukenmes? Verbaasd keek ik van de wond en spencer naar het mes. Shit. Ik wist nog steeds niet wat ik moest doen. Als ik hem eerst help, dan zal hij vast bij een of andere dokter alles vertellen. Echt alles. Maar als ik hem nu gewoon ergens verstop, dan… Geraakt zijn misschien geïnfecteerd. En als het echt supah erg is, dan sterft hij. In de war stond ik daar, in het midden van de straat met mijn gevangene.

Spencer.
Hij zat nu zo goed als tegen de stenen muur achter hem. Vluchtig keek hij even over zijn schouder waarna hij met één hand de muur vast pakte om zich omhoog te trekken, of toch een poging tot. Het lukte hem om recht te staan maar hij moest de muur blijven vasthouden doordat hij niet meer kon steunen op zijn rechter been. Het mes dat hij vast had pakte hij steviger vast en hield hij wat naar voor. "Blijf daar staan." Zei hij streng. Langs Dexter heen keek hij naar het politiekantoor, vroeg of laat moest er toch iemand komen. Snel keek hij terug naar Dexter. Moest hij besluiten aan te vallen had hij toch geen enkele kans tegen hem. Hij was het gewend om sterke mensen te vangen en dan zelfs te vermoorden, net zoals zijn broer. Dexter kon iemand als hem makkelijk aan, zeker in deze toestand.

Dexter.
Ik hield mijn handen in de lucht, om te laten zien dat ik niks had. Ik kon zien dat Spencer moeite had met rechtstaan, en ik wou helpen, maar durfde niet. Hij had tenslotte een mes, en ik....Niks. Braaf en gehoorzaam bleef ik daar staan. "I--ik wil je wel helpen…" zei ik zacht. Het was zo goed als onverstaanbaar, maar dat was beter zo. Als hij het hoorde, dan zou hij mijn hulp weigeren. Tsjah, wie niet? Dus hopelijk hoorde hij niet wat ik mompelde. Stokstijf bleef ik met mijn handen in de lucht staan,met en half bezorgde uitdrukking op mijn gezicht. Ik was niet alleen bezorgd om zijn knie en hem, maar ook bezorgd om mezelf.

Spencer.
Hij zag zijn mond wel bewegen maar hij hoorde niet wat hij zei, toch wist hij wel ongeveer wat hij zonet fluisterde. "Je hulp? Natuurlijk, kom maar helpen. Is dat wat je wilt dat ik zeg? Denk je echt dat ik jou ga vertrouwen? Nee, zodra er iemand komt helpen vertel ik alles over jou en die broer van je!" Ergens verloor hij inderdaad de controle even maar wie zou er nu niet zo reageren op ene moment als deze? Hij wilt gewoon niet weer in de handen van die twee engerds vallen want als het nu weer gebeurd komt hij er zeker niet goed vanaf.

Dexter.
Hij opende zijn mond en wou iets zeggen, maar deed hem weer dicht. Spencer had gelijk. Niemand zou hem vertrouwen in zo'n situatie. Alleen een echte gestoorde persoon die het verschil niet meer kende tussen goed en kwaad zou nog ja zeggen. Maar Spencer was geen gek persoon. Hij was slim, en flipte nu een beetje. Dexter bleef nog steeds staan, en pijnigde zijn hersens om een manier te bedenken. Hij wist niks en hij had geen wapen terwijl Spencer er wel een heeft. Hij had zijn gsm nog steeds, maar daar kon hij niks mee. Hij kon moeilijk het gekkenhuis bellen en melden dat er een psychopaat rondzwerft met een keukenmes. Oké, hij kon dat wel zeggen, maar als de mensen Spencers verhaal te horen krijgen, dan belandt hij zelf in het gekkenhuis. Het ziekenhuis bellen was ook geen optie, dus een andere keuze dan blijven staan waar hij was had hij niet.

Great, mijn hij-vorm posten falen altijd D:

je moet zo nh poste hoor x'D

Spencer.
Hij richte zijn aandacht even op de gsm die Dexter vast had voor hij zijn hand uit stak. Hij was die van hem kwijt en kon dus niemand bellen, maar als hij een gsm had dan kon hij Hotch of Morgan bellen, of gewoon Garcia. "Geef die gsm aan mij." hij had zijn arm uitgestoken naar Dexter maar moest wachten tot hij zelf dichterbij was. Het mes moest hij natuurlijk ook het hetzelfde hand vast houden want het andere hand had hij nodig om zich mee vast te houden. "Kom naar hier en geef je gsm gewoon aan mij." Ergens had hij het vermoede dat het niet veilig was om ook het mes uit te steken, voor hetzelfde geld wist dexter het af te pakken, maar hij had nu eenmaal geen andere keuze.

But kwil eens proberen xD


Dexter.
"Hmm...Neh." Zei ik, al twijfelend. Geen idee waarom ik twijfelde. Misschien had ik echt ergens medelijden met hem. Ik wil hem wel helpen. Maar hooh, mezelf in gevaar brengen? Liever niet. Ik schudde langzaam mijn hoofd. "Nee, Spence. D--dat kan ik niet doen." Mompelde ik. Zijn mes stak naar voren en ik kon het prima afpakken, maar mijn lichaam blokkeerde. Het luisterde niet, en ik bleef dus staan. Helpen wou ik langs de ene kant wel, maar ja. Teveel risico's. Misschien zou ik het gekkenhuis toch moeten bellen...Of niet? Nog altijd in de war stond ik daar, alsof ik hem zijn gang liet gaan.

Spencer.
"Je weet toch dat als je niets doet nu, behalve kijken en er komt iemand naar buiten dat ze jou gevangen kunnen nemen? Omdat je mij niet wilt helpen en ook niemand bent gaan halen. Ik beloof dat ik niets over jullie zal zeggen, i-ik zal wel zeggen dat ik het mij niet meer kan herinneren of dat ik jullie gezicht niet eens heb gezien." Voorzichtig zette hij een stap naar voor, dichter naar Dexter. Al zijn gewicht zette hij op zijn linker been om zo weinig gewicht op zijn andere been te zetten, als hij niet beter wist zou het misschien wel een open botbreuk zijn, en dan had hij veel probleem. "Ga anders gewoon iemand halen a-als jij mij toch niet wilt helpen..." Weer zette hij voorzichtig een stap naar voor, het mes had hij maar weer wat steviger vast genomen. "Want als jij het niet doet, dan doe ik het wel zelf."


Ik zie al helemaal voor mij da dex da in de serie ook zou doen x'D

Dexter.
Hij geloofde niks van Spencers woorden. Elk mens, hij natuurlijk ook, zou alles vertellen aan de politie, ookal hielp de 'moordennaar' hem. Wie doet dat niet? Hij kon Spencer gewoon niet geloven. Ten eerste omdat hij in de problemen zit, en ten tweede omdat hij het niet durfde te geloven. Hij was bang dat het een truc was. Een truc dat hem in problemen kon brengen. "Denk jij dat ik je kan, nee, durf te geloven?" vroeg hij, aan Spencer, die nu een stapje dichter bij hem stond. Dexter aarzelde echt hard. Hij wou best geloven dat Spencer niks zou zeggen, maar wie geloofd er nu zijn eigen ontsnapte gevangenen? Niemand. Dus hij...ook niet. Hij pakte zijn gsm nog steviger vast. Het gekkenhuis was misschien toch een goede optie.

xDDDDD wie weet gebeurt het...OOIT 8D

Nhaa, denk het niet, hierna komt er nog maar één season en Dex heeft het echt zwaar, zoiets zou dus niet gaan gebeuren x'D

Spencer.
Hij haalde even diep adem voor de blik in zijn ogen wat veranderde. Nee, hij wou hier niet blijven staan met hem, hij wou hier weg. Het liefst wou hij ook naar het ziekenhuis en hij ging zich ook niet laten doen door de persoon die voor hem stond. Hij moest gewoon leren van zich afbijten. Zijn tanden zette hij op elkaar terwijl hij naar voor stapte, zo snel hij nu nog kon, het mes stak hij meteen richting Dexter zijn schouder. "Dan moet het maar zo." Ergens hoorde hij al iemand gillen, waarschijnlijk iemand die toevallig voorbij kwam wandelen. Het zou nu niet lang meer duren voordat de mensen uit het politiebureau ook naar buiten zouden komen.

Dexter.
Geschrokken keek ik voor me uit, terwijl ik iets warms -waarschijnlijk bloed, het kan niet anders- langs mijn schouder naar beneden voelde druppelen. Ik had niet verwacht dat Spencer zoiets zou doen. Ik pakte Spencers had vast met het mes erin en trok het uit mijn schouder. Wat bloeddruppels vlogen in het rond, en belandden meestal op mijn hemd, die toch al bijna helemaal rood was.
Ik had zijn hand stevig vastgepakt, zodat het bijna onmogelijk was om te ontsnappen. Ik wist wel dat het gevaarlijk was, dat mes, maar ik kon het nog niet afpakken. Nee, dat zou alleen maar meer wonden veroorzaken.
Ik probeerde zijn arm achter zijn rug te doen, zodat hij momenteel niks meer kon doen. Maar het lukte niet zo goed, met een pijnlijke schouder. Godver, waarom moest dit nu weer gebeuren?! Had ik maar die gad damned gekkenhuis gebeld op voorhand.


Hij gaat zelf misschien naar het gekkenhuis?

wss ja x'D

Spencer.
Het ging allemaal vrij snel. Het mes zat nog maar net in Dexter zijn schouder of hij had Spencer zijn hand al vastgepakt en zo het mes uit zijn schouder getrokken. Hij wist zelf niet waar het vandaan kwam. Meestal wou hij niemand verwonden en als hij het dan toch deed was het meestal met een pistool en een kogel, niet met een mes zoals nu. Doordat hij zelf in shock was verslapte de greep om het mes dat uiteindelijk op de grond viel. Hij had wel kunnen vloeken omdat hij het mes had laten vallen. Het enige dat hij nog kon gebruiken was hij nu kwijt. Het is nu niet dat hij zo gespierd is en Dexter alleen aan kan. Nee, gespierd is hij zeker niet, hij zit dan ook niet om zijn spieren bij de FBI maar wel om zijn hersens. Ondertussen probeerde dexter Spencer zijn arm op zijn rug te draaien en even werkte hij dan ook tegen, maar het duurde niet lang voordat zijn arm zich op zijn rug bevond. Normaal zou het wel gelukt zijn om dit te voorkomen, maar niet als heel je lichaam gespannen staat door de pijn. "L-laat me g-gewoon naar binnen g-gaan...alsjeblieft..."

Dexter.
Mooizo, het gevaarlijk spul lag op de grond. "Well, sorry Spencer, but ik weet echt niet of dat ik jouw kan vertrouwen." Zei ik hoofdschuddend. Met mijn vrije hand probeerde ik mijn gsm uit mijn broekzak te vissen. Na een second of drie had ik mijn gsm vast. Maar ik twijfelde echt hard. Ik zou nu het ziekenhuis of gekkenhuis kunnen bellen, maar dat Spencer terug is gevonden, moest de politie misschien ook nog weten. Fack. Deze situatie was echt....Kut.

Spencer.
"Een goed die dat het zegt. Jij bent nog minder te vertrouwen." Begon hij terwijl hij zijn ogen even dicht deed. Van één ding was hij zeker, als hij hier nog lang zo ging blijven staan, ging hij vast en zeker flauwvallen. "Ik ben hier niet degene die mensen vermoord. Ik ben niet degene die liegt tegen al de mensen die hem vertrouwen want dat doe jij. Iedereen daarbinnen vertrouwd je en de meeste zijn ook nog eens je vrienden, maar eigenlijk verraad je ze. Ooit zal er een dag komen dat ze erachter komen en dan heb je niets meer, helemaal niets. Niemand zal het nog voor je opnemen en je zal alleen naar de gevangenis worden gestuurd om daar te sterven. Maar als je wilt kan je dat nog steeds veranderen." Of deze toespraak wat uitmaakte? Waarschijnlijk niet maar hij kon het proberen zoals hij jaren geleden ook probeerde, alleen toen was het niet Dexter maar Tobius, de persoon met een alter ego die hem mishandelde, maar ook als Tobius hem uit de dood terug gehaald. "In elk mens zit iets goed, je moet dit niet doen Dexter, je kan nog steeds veranderen."

Dexter.
"Ja. Daarom ga ik nu ook bellen." Mompelde ik. Ik pakte mijn gsm en zette hem aan. "Wil je het ziekenhuis of het gekkenhuis?" Vroeg ik aan Spencer. Voor mij maakte het niet uit, want ik zou hem waarschijnlijk toch zowiezo bij het gekkenhuis droppen. En over dat 'goed' in ieder mens... nhaa, ik denk niet dat ik dat heb. Anders zou ik hem nu al vermoorden zodat hij van zijn lijden is verlost.