Stephano schreef:

Mr. Chair schreef:

Stephano schreef:

Matsuda.
Is ze doof ofzo? Nee, ik denk eerder aan achterlijk. Ja, dat zal het zijn. "Ik wou eerst iets anders zeggen maar toen verbeterde ik mijzelf gewoon. Ik bedoelde dus vangen, en niet vervangen. Ben jij ooit wel naar school gegaan." Ik rol met mijn ogen en kijk een beetje om mij heen. "Waarom zou ik dat doen? Tegen Slangenman tot daartoe, ik ken hem ook amper." Hij heeft wel in de Akatsuki gezeten maar vaak heb ik niet met hem gepraat. "En daarbij, wat valt er nog te zeggen? Wat is er trouwens zo geweldig aan heel dat groepje van je."

Chiyeko

Ik merk dat Fumito al ietwat kwaad wil roepen over onze grootste missies die geslaagd zijn, maar ik kijk hem fel aan. ''Waag het te zeggen, Fumito. Of jou gebeurd precies hetzelfde als Aiko.'' Zodra ik dat scherp zeg, slikt hij wat. ''S--sorry, Chiyeko-sama.'' Ik kijk weer om naar Matsuda, not amused. ''Je moet het zelf maar weten. Al is en blijft het leuk om van een paar van mijn 'collega's' te horen dat je zwaar van Masayuki verloren hebt.'' Zeg ik met een glimlachje.

Matsuda.
"Tsk, dat komt omdat ik niet voorbeireid was." Waarom wou ik haar ookalweer opzoeken? Oja, om het bij te leggen maar als ik haar zo hoor, geen haar op mijn hoofd dat er dan aan denkt om het terug bij te leggen. "Iedereen veranderd hier echt, maar allemaal op een negatieve manier." Ik ben gewoon een stuk serieuzer dan vroeger maar dat wilt niet zeggen dat ik even iedereen ga chanteren met alles wat ik kan bedenken. Hoofdschuddend kijk ik haar aan. "Sorry dat ik verloor door JOU. Sorry dat ik toch om JOU geef." Ik kijk die twee achter Chiyeko allebei aan. "Maar mag ik nu dan gaan?"

Chiyeko
''Fumito, Gakuto. Gaan jullie maar alvast.'' Zeg ik. Zonder een woord tegen te spreken vertrekken ze. ''Leg uit.'' zeg ik dan serieus tegen Matsuda. ''Ik bedoel, als je weet dat iedereen zo negatief veranderd, hoe kun je dan in godsnaam nog om mij geven?'' Vraag ik dan, ietwat zachtjes. Sinds het probleem met Genkichi, had ik het gevoel dat niemand meer om mij gaf. Het is raar, om zo rechtstreeks te horen dat dat dus nog wel gebeurd....

Mr. Chair schreef:

Stephano schreef:

Mr. Chair schreef:

Stephano schreef:

Matsuda.
Is ze doof ofzo? Nee, ik denk eerder aan achterlijk. Ja, dat zal het zijn. "Ik wou eerst iets anders zeggen maar toen verbeterde ik mijzelf gewoon. Ik bedoelde dus vangen, en niet vervangen. Ben jij ooit wel naar school gegaan." Ik rol met mijn ogen en kijk een beetje om mij heen. "Waarom zou ik dat doen? Tegen Slangenman tot daartoe, ik ken hem ook amper." Hij heeft wel in de Akatsuki gezeten maar vaak heb ik niet met hem gepraat. "En daarbij, wat valt er nog te zeggen? Wat is er trouwens zo geweldig aan heel dat groepje van je."

Chiyeko

Ik merk dat Fumito al ietwat kwaad wil roepen over onze grootste missies die geslaagd zijn, maar ik kijk hem fel aan. ''Waag het te zeggen, Fumito. Of jou gebeurd precies hetzelfde als Aiko.'' Zodra ik dat scherp zeg, slikt hij wat. ''S--sorry, Chiyeko-sama.'' Ik kijk weer om naar Matsuda, not amused. ''Je moet het zelf maar weten. Al is en blijft het leuk om van een paar van mijn 'collega's' te horen dat je zwaar van Masayuki verloren hebt.'' Zeg ik met een glimlachje.

Matsuda.
"Tsk, dat komt omdat ik niet voorbeireid was." Waarom wou ik haar ookalweer opzoeken? Oja, om het bij te leggen maar als ik haar zo hoor, geen haar op mijn hoofd dat er dan aan denkt om het terug bij te leggen. "Iedereen veranderd hier echt, maar allemaal op een negatieve manier." Ik ben gewoon een stuk serieuzer dan vroeger maar dat wilt niet zeggen dat ik even iedereen ga chanteren met alles wat ik kan bedenken. Hoofdschuddend kijk ik haar aan. "Sorry dat ik verloor door JOU. Sorry dat ik toch om JOU geef." Ik kijk die twee achter Chiyeko allebei aan. "Maar mag ik nu dan gaan?"

Chiyeko
''Fumito, Gakuto. Gaan jullie maar alvast.'' Zeg ik. Zonder een woord tegen te spreken vertrekken ze. ''Leg uit.'' zeg ik dan serieus tegen Matsuda. ''Ik bedoel, als je weet dat iedereen zo negatief veranderd, hoe kun je dan in godsnaam nog om mij geven?'' Vraag ik dan, ietwat zachtjes. Sinds het probleem met Genkichi, had ik het gevoel dat niemand meer om mij gaf. Het is raar, om zo rechtstreeks te horen dat dat dus nog wel gebeurd....

Matsuda.
"Jij bent meer dan een klein zusje voor mij hoor, je bent ook een goede vriendin, de beste die iemand kan hebben." Leg ik half mompelend uit terwijl ik de twee nakijk. Wat gaat ze nu weer zielig doen of hoe zit het? Daarnet was ze nog zo stoer maar nu. "Ik heb jullie niet voor niets in de steek gelaten 15 jaar geleden." Ik haal diep adem en richt mijn blik terug op Chiyeko. "Dus, waar is die stoere-ik van je gebleven?" Vraag ik dan maar. Tja, mijn goede bui is al lang over.

Stephano schreef:

Mr. Chair schreef:

Stephano schreef:

Mr. Chair schreef:

Stephano schreef:

Matsuda.
Is ze doof ofzo? Nee, ik denk eerder aan achterlijk. Ja, dat zal het zijn. "Ik wou eerst iets anders zeggen maar toen verbeterde ik mijzelf gewoon. Ik bedoelde dus vangen, en niet vervangen. Ben jij ooit wel naar school gegaan." Ik rol met mijn ogen en kijk een beetje om mij heen. "Waarom zou ik dat doen? Tegen Slangenman tot daartoe, ik ken hem ook amper." Hij heeft wel in de Akatsuki gezeten maar vaak heb ik niet met hem gepraat. "En daarbij, wat valt er nog te zeggen? Wat is er trouwens zo geweldig aan heel dat groepje van je."

Chiyeko

Ik merk dat Fumito al ietwat kwaad wil roepen over onze grootste missies die geslaagd zijn, maar ik kijk hem fel aan. ''Waag het te zeggen, Fumito. Of jou gebeurd precies hetzelfde als Aiko.'' Zodra ik dat scherp zeg, slikt hij wat. ''S--sorry, Chiyeko-sama.'' Ik kijk weer om naar Matsuda, not amused. ''Je moet het zelf maar weten. Al is en blijft het leuk om van een paar van mijn 'collega's' te horen dat je zwaar van Masayuki verloren hebt.'' Zeg ik met een glimlachje.

Matsuda.
"Tsk, dat komt omdat ik niet voorbeireid was." Waarom wou ik haar ookalweer opzoeken? Oja, om het bij te leggen maar als ik haar zo hoor, geen haar op mijn hoofd dat er dan aan denkt om het terug bij te leggen. "Iedereen veranderd hier echt, maar allemaal op een negatieve manier." Ik ben gewoon een stuk serieuzer dan vroeger maar dat wilt niet zeggen dat ik even iedereen ga chanteren met alles wat ik kan bedenken. Hoofdschuddend kijk ik haar aan. "Sorry dat ik verloor door JOU. Sorry dat ik toch om JOU geef." Ik kijk die twee achter Chiyeko allebei aan. "Maar mag ik nu dan gaan?"

Chiyeko
''Fumito, Gakuto. Gaan jullie maar alvast.'' Zeg ik. Zonder een woord tegen te spreken vertrekken ze. ''Leg uit.'' zeg ik dan serieus tegen Matsuda. ''Ik bedoel, als je weet dat iedereen zo negatief veranderd, hoe kun je dan in godsnaam nog om mij geven?'' Vraag ik dan, ietwat zachtjes. Sinds het probleem met Genkichi, had ik het gevoel dat niemand meer om mij gaf. Het is raar, om zo rechtstreeks te horen dat dat dus nog wel gebeurd....

Matsuda.
"Jij bent meer dan een klein zusje voor mij hoor, je bent ook een goede vriendin, de beste die iemand kan hebben." Leg ik half mompelend uit terwijl ik de twee nakijk. Wat gaat ze nu weer zielig doen of hoe zit het? Daarnet was ze nog zo stoer maar nu. "Ik heb jullie niet voor niets in de steek gelaten 15 jaar geleden." Ik haal diep adem en richt mijn blik terug op Chiyeko. "Dus, waar is die stoere-ik van je gebleven?" Vraag ik dan maar. Tja, mijn goede bui is al lang over.

Qara
Ik wandel wat rond in een bos, niet ver van Leaf Village, maar ook niet te dichtbij. Ik heb geen flauw idee waar die ninetails kan zijn, wie weet is hij heeeeel toevallig in de buurt, like mij, van Leaf Village. Mijn wond is al wat beter en doet al minder pijn dan in het begin, maar het is absoluut nog niet beter. Dus niet te veel lachen, buikspieren gebruiken etc. En zeker niet vechten. Eerst wachten tot dat mijn wond geheeld is. Of bijna is ook goed. Ik heb mij Akatsukijas en hoofdband ondertussen allang weggestoken, zodat er geen mensen zijn die mij als Akatsuki-lid herkennen. Ik kijk omhoog, de lucht in, en ik vraag me af of dat Deidy-chan Tobi al heeft gevonden. Tobi was waarschijnlijk iets doms aan het doen, like vissen, kleuren op iets, grassprietjes aan het tellen en dergelijke. In iedergeval dus NIX serieus. Ik zucht even en ik ga tegen een boom zitten, om even bij te komen van de lange wandeling. Straks zoek ik wel verder...

Giant mushroom schreef:

Stephano schreef:

Mr. Chair schreef:

Stephano schreef:

Mr. Chair schreef:

Stephano schreef:

Matsuda.
Is ze doof ofzo? Nee, ik denk eerder aan achterlijk. Ja, dat zal het zijn. "Ik wou eerst iets anders zeggen maar toen verbeterde ik mijzelf gewoon. Ik bedoelde dus vangen, en niet vervangen. Ben jij ooit wel naar school gegaan." Ik rol met mijn ogen en kijk een beetje om mij heen. "Waarom zou ik dat doen? Tegen Slangenman tot daartoe, ik ken hem ook amper." Hij heeft wel in de Akatsuki gezeten maar vaak heb ik niet met hem gepraat. "En daarbij, wat valt er nog te zeggen? Wat is er trouwens zo geweldig aan heel dat groepje van je."

Chiyeko

Ik merk dat Fumito al ietwat kwaad wil roepen over onze grootste missies die geslaagd zijn, maar ik kijk hem fel aan. ''Waag het te zeggen, Fumito. Of jou gebeurd precies hetzelfde als Aiko.'' Zodra ik dat scherp zeg, slikt hij wat. ''S--sorry, Chiyeko-sama.'' Ik kijk weer om naar Matsuda, not amused. ''Je moet het zelf maar weten. Al is en blijft het leuk om van een paar van mijn 'collega's' te horen dat je zwaar van Masayuki verloren hebt.'' Zeg ik met een glimlachje.

Matsuda.
"Tsk, dat komt omdat ik niet voorbeireid was." Waarom wou ik haar ookalweer opzoeken? Oja, om het bij te leggen maar als ik haar zo hoor, geen haar op mijn hoofd dat er dan aan denkt om het terug bij te leggen. "Iedereen veranderd hier echt, maar allemaal op een negatieve manier." Ik ben gewoon een stuk serieuzer dan vroeger maar dat wilt niet zeggen dat ik even iedereen ga chanteren met alles wat ik kan bedenken. Hoofdschuddend kijk ik haar aan. "Sorry dat ik verloor door JOU. Sorry dat ik toch om JOU geef." Ik kijk die twee achter Chiyeko allebei aan. "Maar mag ik nu dan gaan?"

Chiyeko
''Fumito, Gakuto. Gaan jullie maar alvast.'' Zeg ik. Zonder een woord tegen te spreken vertrekken ze. ''Leg uit.'' zeg ik dan serieus tegen Matsuda. ''Ik bedoel, als je weet dat iedereen zo negatief veranderd, hoe kun je dan in godsnaam nog om mij geven?'' Vraag ik dan, ietwat zachtjes. Sinds het probleem met Genkichi, had ik het gevoel dat niemand meer om mij gaf. Het is raar, om zo rechtstreeks te horen dat dat dus nog wel gebeurd....

Matsuda.
"Jij bent meer dan een klein zusje voor mij hoor, je bent ook een goede vriendin, de beste die iemand kan hebben." Leg ik half mompelend uit terwijl ik de twee nakijk. Wat gaat ze nu weer zielig doen of hoe zit het? Daarnet was ze nog zo stoer maar nu. "Ik heb jullie niet voor niets in de steek gelaten 15 jaar geleden." Ik haal diep adem en richt mijn blik terug op Chiyeko. "Dus, waar is die stoere-ik van je gebleven?" Vraag ik dan maar. Tja, mijn goede bui is al lang over.

Qara
Ik wandel wat rond in een bos, niet ver van Leaf Village, maar ook niet te dichtbij. Ik heb geen flauw idee waar die ninetails kan zijn, wie weet is hij heeeeel toevallig in de buurt, like mij, van Leaf Village. Mijn wond is al wat beter en doet al minder pijn dan in het begin, maar het is absoluut nog niet beter. Dus niet te veel lachen, buikspieren gebruiken etc. En zeker niet vechten. Eerst wachten tot dat mijn wond geheeld is. Of bijna is ook goed. Ik heb mij Akatsukijas en hoofdband ondertussen allang weggestoken, zodat er geen mensen zijn die mij als Akatsuki-lid herkennen. Ik kijk omhoog, de lucht in, en ik vraag me af of dat Deidy-chan Tobi al heeft gevonden. Tobi was waarschijnlijk iets doms aan het doen, like vissen, kleuren op iets, grassprietjes aan het tellen en dergelijke. In iedergeval dus NIX serieus. Ik zucht even en ik ga tegen een boom zitten, om even bij te komen van de lange wandeling. Straks zoek ik wel verder...

Deidara.
Verveeld zit ik in een cafétje in het bos te zitten en naar de lucht te staren. Tobi draait zich toch altijd om als hij eet of drinkt of weet ik veel wat nog allemaal. "Kan je echt niet gewoon kijken als je eet?" Vraag ik geïrriteerd aan Tobi maar dat negeerd hij gewoon. Wat heb ik aan hem als hij niet eens luisterd naar wat dat ik zeg? Ik zucht luid en dan pas draait Tobi zich naar mij om. "Is er wat, Deidara?" Vraagt Tobi terwijl hij mij aankijkt. "Nee, niets." Mompel ik geïrriteerd. Ik sta maar recht en wandel alvast verder. Tobi stopt zijn laatste eten in zijn mond en spurt dan achter mij aan. "W-wacht senpai!" Roept hij. Tobi die volgt temminstens nog, moest dat Qara zijn zou ze gewoon koppig blijven zitten en mij negeren. Soms kan ze echt verschrikkelijk zijn. Echt. "We moeten naar Pain. Ik moet nog steeds zeggen dat ik van Qara af wil." Ik rol met mijn ogen als Tobi lacht. Waarschijnlijk is hij blij dat ik hem wil houden en van Qara af wilt. Ik steek mijn ene hand in mijn zak met klei en wacht dan. Dat is toch nog net iets sneller dan lopen, zeker als je een Tobi bij je hebt.

Stephano schreef:

Mr. Chair schreef:

Stephano schreef:

Mr. Chair schreef:

Stephano schreef:

Matsuda.
Is ze doof ofzo? Nee, ik denk eerder aan achterlijk. Ja, dat zal het zijn. "Ik wou eerst iets anders zeggen maar toen verbeterde ik mijzelf gewoon. Ik bedoelde dus vangen, en niet vervangen. Ben jij ooit wel naar school gegaan." Ik rol met mijn ogen en kijk een beetje om mij heen. "Waarom zou ik dat doen? Tegen Slangenman tot daartoe, ik ken hem ook amper." Hij heeft wel in de Akatsuki gezeten maar vaak heb ik niet met hem gepraat. "En daarbij, wat valt er nog te zeggen? Wat is er trouwens zo geweldig aan heel dat groepje van je."

Chiyeko

Ik merk dat Fumito al ietwat kwaad wil roepen over onze grootste missies die geslaagd zijn, maar ik kijk hem fel aan. ''Waag het te zeggen, Fumito. Of jou gebeurd precies hetzelfde als Aiko.'' Zodra ik dat scherp zeg, slikt hij wat. ''S--sorry, Chiyeko-sama.'' Ik kijk weer om naar Matsuda, not amused. ''Je moet het zelf maar weten. Al is en blijft het leuk om van een paar van mijn 'collega's' te horen dat je zwaar van Masayuki verloren hebt.'' Zeg ik met een glimlachje.

Matsuda.
"Tsk, dat komt omdat ik niet voorbeireid was." Waarom wou ik haar ookalweer opzoeken? Oja, om het bij te leggen maar als ik haar zo hoor, geen haar op mijn hoofd dat er dan aan denkt om het terug bij te leggen. "Iedereen veranderd hier echt, maar allemaal op een negatieve manier." Ik ben gewoon een stuk serieuzer dan vroeger maar dat wilt niet zeggen dat ik even iedereen ga chanteren met alles wat ik kan bedenken. Hoofdschuddend kijk ik haar aan. "Sorry dat ik verloor door JOU. Sorry dat ik toch om JOU geef." Ik kijk die twee achter Chiyeko allebei aan. "Maar mag ik nu dan gaan?"

Chiyeko
''Fumito, Gakuto. Gaan jullie maar alvast.'' Zeg ik. Zonder een woord tegen te spreken vertrekken ze. ''Leg uit.'' zeg ik dan serieus tegen Matsuda. ''Ik bedoel, als je weet dat iedereen zo negatief veranderd, hoe kun je dan in godsnaam nog om mij geven?'' Vraag ik dan, ietwat zachtjes. Sinds het probleem met Genkichi, had ik het gevoel dat niemand meer om mij gaf. Het is raar, om zo rechtstreeks te horen dat dat dus nog wel gebeurd....

Matsuda.
"Jij bent meer dan een klein zusje voor mij hoor, je bent ook een goede vriendin, de beste die iemand kan hebben." Leg ik half mompelend uit terwijl ik de twee nakijk. Wat gaat ze nu weer zielig doen of hoe zit het? Daarnet was ze nog zo stoer maar nu. "Ik heb jullie niet voor niets in de steek gelaten 15 jaar geleden." Ik haal diep adem en richt mijn blik terug op Chiyeko. "Dus, waar is die stoere-ik van je gebleven?" Vraag ik dan maar. Tja, mijn goede bui is al lang over.

Chiyeko
''Waar is de ''Badass-ik'' van jou gebleven dan?'' Kaats ik wat naar hem terug. De afgelopen dagen deed hij alleen maar badass, alsof niks hem kon verslaan, hij de beste was... En nu vraagt hij waar de stoere-ik gebleven is? Ik zucht wat. ''Je bent toch een S-rank crimineel? Of niet? Dan hoor je toch geen hart te hebben?'' En wijs naar de plek waar zijn hart zit, met een serieus gezicht.

Mr. Chair schreef:

Stephano schreef:

Mr. Chair schreef:

Stephano schreef:

Mr. Chair schreef:

Stephano schreef:

Matsuda.
Is ze doof ofzo? Nee, ik denk eerder aan achterlijk. Ja, dat zal het zijn. "Ik wou eerst iets anders zeggen maar toen verbeterde ik mijzelf gewoon. Ik bedoelde dus vangen, en niet vervangen. Ben jij ooit wel naar school gegaan." Ik rol met mijn ogen en kijk een beetje om mij heen. "Waarom zou ik dat doen? Tegen Slangenman tot daartoe, ik ken hem ook amper." Hij heeft wel in de Akatsuki gezeten maar vaak heb ik niet met hem gepraat. "En daarbij, wat valt er nog te zeggen? Wat is er trouwens zo geweldig aan heel dat groepje van je."

Chiyeko

Ik merk dat Fumito al ietwat kwaad wil roepen over onze grootste missies die geslaagd zijn, maar ik kijk hem fel aan. ''Waag het te zeggen, Fumito. Of jou gebeurd precies hetzelfde als Aiko.'' Zodra ik dat scherp zeg, slikt hij wat. ''S--sorry, Chiyeko-sama.'' Ik kijk weer om naar Matsuda, not amused. ''Je moet het zelf maar weten. Al is en blijft het leuk om van een paar van mijn 'collega's' te horen dat je zwaar van Masayuki verloren hebt.'' Zeg ik met een glimlachje.

Matsuda.
"Tsk, dat komt omdat ik niet voorbeireid was." Waarom wou ik haar ookalweer opzoeken? Oja, om het bij te leggen maar als ik haar zo hoor, geen haar op mijn hoofd dat er dan aan denkt om het terug bij te leggen. "Iedereen veranderd hier echt, maar allemaal op een negatieve manier." Ik ben gewoon een stuk serieuzer dan vroeger maar dat wilt niet zeggen dat ik even iedereen ga chanteren met alles wat ik kan bedenken. Hoofdschuddend kijk ik haar aan. "Sorry dat ik verloor door JOU. Sorry dat ik toch om JOU geef." Ik kijk die twee achter Chiyeko allebei aan. "Maar mag ik nu dan gaan?"

Chiyeko
''Fumito, Gakuto. Gaan jullie maar alvast.'' Zeg ik. Zonder een woord tegen te spreken vertrekken ze. ''Leg uit.'' zeg ik dan serieus tegen Matsuda. ''Ik bedoel, als je weet dat iedereen zo negatief veranderd, hoe kun je dan in godsnaam nog om mij geven?'' Vraag ik dan, ietwat zachtjes. Sinds het probleem met Genkichi, had ik het gevoel dat niemand meer om mij gaf. Het is raar, om zo rechtstreeks te horen dat dat dus nog wel gebeurd....

Matsuda.
"Jij bent meer dan een klein zusje voor mij hoor, je bent ook een goede vriendin, de beste die iemand kan hebben." Leg ik half mompelend uit terwijl ik de twee nakijk. Wat gaat ze nu weer zielig doen of hoe zit het? Daarnet was ze nog zo stoer maar nu. "Ik heb jullie niet voor niets in de steek gelaten 15 jaar geleden." Ik haal diep adem en richt mijn blik terug op Chiyeko. "Dus, waar is die stoere-ik van je gebleven?" Vraag ik dan maar. Tja, mijn goede bui is al lang over.

Chiyeko
''Waar is de ''Badass-ik'' van jou gebleven dan?'' Kaats ik wat naar hem terug. De afgelopen dagen deed hij alleen maar badass, alsof niks hem kon verslaan, hij de beste was... En nu vraagt hij waar de stoere-ik gebleven is? Ik zucht wat. ''Je bent toch een S-rank crimineel? Of niet? Dan hoor je toch geen hart te hebben?'' En wijs naar de plek waar zijn hart zit, met een serieus gezicht.

Matsuda.
Fronsend kijk hij zijn zus aan. "Ik doel er vooral op dat je van het één of het andere moment ineens veranderd bent. Is het omdat die twee nu weg zijn?" Natuurlijk doelde hij op die twee van daarnet. Toen die er nog waren deed ze helemaal anders, veel stoerder als je het hem vraagt. Hoofdschuddend ga ik met één hand door mijn haren heen. "Dus omdat je een crimineel ben hoor je geen hart te hebben?" Even lacht hij kort. Kom op? Dat is toch het domste dat je kan horen? "Wel als je dat denkt zit je helemaal verkeerd." Ookal ben je een S-rand crimineel, dan nog kan je een hart hebben, en ik heb het levende bewijs; Konan.

Valentino Maginhart//23//Jongen///Konohagakure//Valentino is een zorgeloos en rustig persoon. Uit elke situatie weet hij zich te redden. Volgens sommigen heeft hij een gebrek aan angst en twijfel. Met zijn emoties heeft hij geen probleem want die heeft hij volledig onder controle. Meestal word hij dan ook gezien met een rustige glimlach op zijn gezicht. Hij vreest ook niets of niemand. Iemand die in de toekomst geen vijand kan worden zal hij gewoon vermoorden als het moet, als ze wel een vijand zouden kunnen worden laat hij ze leven. Aan iemand die dood is heb je namelijk niet erg veel. Alles wat in het verleden is gebeurd is voor hem verledentijd, het is iets dat niet opnieuw moet worden opgehelderd. Valentino staat in elke village wel bekend om zijn eigen Maffia; Rosenrot. Hij heeft al tal van slachtoffers gemaakt maar nog geen enkele village heeft kunnen bewijzen dat hij het gedaan heeft. Je kan hem dus wel als een sluw persoon beschouwen.//Komt//Rosenrot//Valentino kan je beschouwen als de bekenste maffiabaas in de wereld. Overal, in elke Village en ook bijna in elke familie is er wel iemand die voor hem werkt. Zijn eigen thuisbasis is in Konoha in een café aan de rand van de stad. Er komen daar alleen maar mensen die voor hem werken of mensen die een taak voor hem hebben. Ze houden zich voornamelijk met verboden zaken bezig. van iedereen in Konoha heeft hij de documenten, de mensen die elders werken voor hem hebben dan de documenten van de mensen uit die village. In Konoha heeft hij nog verschillende 'bedrijven' waar hij de baas van is. Je kan niet echt zeggen dat hij arm is want dat is hij zeker niet. Soms kan hij wel misbruik maken van zijn macht. Ook al heeft hij dan misschien al tal van mensen vermoord en weten ze dat hij het gedaan heeft, nog nooit hebben ze echt bewijs gevonden en hebben ze hem dus ook nog niet kunnen oppakken. Zijn moedertaal is officieel Duist. Toe hij heel zijn clan had uitgemoord haaft hij een katana in zijn knie gekregen waardoor hij nu nog steeds mankloopt en voor de rest van zijn leven een beugel aan zijn been moet hebben die van zijn voet naar zijn dijbeen loopt.//Zijn familie heeft altijd al één eigenschap hadden van het weer, van gewoon regen tot onweer. Doordat hij elk lid van zijn familie heeft vermoord is hij instaat om het weer te veranderen naar wens, van motregen naar een verschrikkelijk onweer met eventueel aardbevingen. Sommige denken dat zijn Kekkei Genkai wel eens de aarden zouden kunnen vernietigen.

---

Valentino.
Een rustige glimlach speelt op mijn gezicht. De bloedrode bank waar ik op zit kleurt mooi af bij het zwart witte interieur van mijn café. Precies ja, mijn café. Een plek aan de rand van Konoha. Dagelijks komen er verschillende mensen die uitleg willen hebben of iemand dood willen en bij wie kan je dan beter bij terecht dan bij een maffia? Met mijn ene hand ondersteun ik mijn hoofd en met de wijsvinger van mijn andere hand ga ik over het kristallen glas vol rode wijn dat voor mij op de tafel staat. Eén van mijn informanten komt het café binnen gelopen en iedereen kijkt naar de persoon. Helemaal onder het zweet en hijgend. "Boss..." Weet hij heigend uit te brengen. Vragend hou ik mijn hoofd wat schuin, de wandelstok die naast mij staat pak ik vast en zo duw ik mij recht. "Ja?" Zeg ik op een vragende toon terwijl ik naar hem toe wandel, of naja, eerder mank. Het handvat van de wandelstok is een rode roos. "E-een paar dagen geleden is er in de buurt een gevecht geweest." Ik zou wel met mijn ogen kunnen draaien, maar ik ben nu eenmaal niet de persoon die zoiets doet. "En dat kan mij wat schelen om--" Verder dan dat geraak ik niet eens. "EEN VAN DE TWEE WAS VAN DE AKATSUKI!" Roept de informant uit voor ik ben uitgepraat. Een tel worden mijn ogen groot van verbazing maar al snel hou ik mijn gezicht weer in plooi met mijn typische glimlach. "Zoek op wie dat lid was." De Akatsuki, de enige mensen die wel in mijn weg lopen, waar ik zo goed als geen informatie over heb. Als er één in Konoha is zonder dat iemand het door had moet ik te weten komen wie dat het was en wat die hier te zoeken heeft. Zo snel als mijn slechte knie het aan kan ga ik mijn café uit.

Doflamingo schreef:

Valentino Maginhart//23//Jongen///Konohagakure//Valentino is een zorgeloos en rustig persoon. Uit elke situatie weet hij zich te redden. Volgens sommigen heeft hij een gebrek aan angst en twijfel. Met zijn emoties heeft hij geen probleem want die heeft hij volledig onder controle. Meestal word hij dan ook gezien met een rustige glimlach op zijn gezicht. Hij vreest ook niets of niemand. Iemand die in de toekomst geen vijand kan worden zal hij gewoon vermoorden als het moet, als ze wel een vijand zouden kunnen worden laat hij ze leven. Aan iemand die dood is heb je namelijk niet erg veel. Alles wat in het verleden is gebeurd is voor hem verledentijd, het is iets dat niet opnieuw moet worden opgehelderd. Valentino staat in elke village wel bekend om zijn eigen Maffia; Rosenrot. Hij heeft al tal van slachtoffers gemaakt maar nog geen enkele village heeft kunnen bewijzen dat hij het gedaan heeft. Je kan hem dus wel als een sluw persoon beschouwen.//Komt//Rosenrot//Valentino kan je beschouwen als de bekenste maffiabaas in de wereld. Overal, in elke Village en ook bijna in elke familie is er wel iemand die voor hem werkt. Zijn eigen thuisbasis is in Konoha in een café aan de rand van de stad. Er komen daar alleen maar mensen die voor hem werken of mensen die een taak voor hem hebben. Ze houden zich voornamelijk met verboden zaken bezig. van iedereen in Konoha heeft hij de documenten, de mensen die elders werken voor hem hebben dan de documenten van de mensen uit die village. In Konoha heeft hij nog verschillende 'bedrijven' waar hij de baas van is. Je kan niet echt zeggen dat hij arm is want dat is hij zeker niet. Soms kan hij wel misbruik maken van zijn macht. Ook al heeft hij dan misschien al tal van mensen vermoord en weten ze dat hij het gedaan heeft, nog nooit hebben ze echt bewijs gevonden en hebben ze hem dus ook nog niet kunnen oppakken. Zijn moedertaal is officieel Duist. Toe hij heel zijn clan had uitgemoord haaft hij een katana in zijn knie gekregen waardoor hij nu nog steeds mankloopt en voor de rest van zijn leven een beugel aan zijn been moet hebben die van zijn voet naar zijn dijbeen loopt.//Zijn familie heeft altijd al één eigenschap hadden van het weer, van gewoon regen tot onweer. Doordat hij elk lid van zijn familie heeft vermoord is hij instaat om het weer te veranderen naar wens, van motregen naar een verschrikkelijk onweer met eventueel aardbevingen. Sommige denken dat zijn Kekkei Genkai wel eens de aarden zouden kunnen vernietigen.

---

Valentino.
Een rustige glimlach speelt op mijn gezicht. De bloedrode bank waar ik op zit kleurt mooi af bij het zwart witte interieur van mijn café. Precies ja, mijn café. Een plek aan de rand van Konoha. Dagelijks komen er verschillende mensen die uitleg willen hebben of iemand dood willen en bij wie kan je dan beter bij terecht dan bij een maffia? Met mijn ene hand ondersteun ik mijn hoofd en met de wijsvinger van mijn andere hand ga ik over het kristallen glas vol rode wijn dat voor mij op de tafel staat. Eén van mijn informanten komt het café binnen gelopen en iedereen kijkt naar de persoon. Helemaal onder het zweet en hijgend. "Boss..." Weet hij heigend uit te brengen. Vragend hou ik mijn hoofd wat schuin, de wandelstok die naast mij staat pak ik vast en zo duw ik mij recht. "Ja?" Zeg ik op een vragende toon terwijl ik naar hem toe wandel, of naja, eerder mank. Het handvat van de wandelstok is een rode roos. "E-een paar dagen geleden is er in de buurt een gevecht geweest." Ik zou wel met mijn ogen kunnen draaien, maar ik ben nu eenmaal niet de persoon die zoiets doet. "En dat kan mij wat schelen om--" Verder dan dat geraak ik niet eens. "EEN VAN DE TWEE WAS VAN DE AKATSUKI!" Roept de informant uit voor ik ben uitgepraat. Een tel worden mijn ogen groot van verbazing maar al snel hou ik mijn gezicht weer in plooi met mijn typische glimlach. "Zoek op wie dat lid was." De Akatsuki, de enige mensen die wel in mijn weg lopen, waar ik zo goed als geen informatie over heb. Als er één in Konoha is zonder dat iemand het door had moet ik te weten komen wie dat het was en wat die hier te zoeken heeft. Zo snel als mijn slechte knie het aan kan ga ik mijn café uit.

Masayuki
Zodra ik weer thuis ben, pak ik een boek met alle (benodigde) informatie over Matsuda. Feit 58: Angst :: // Één van zijn opengestelde angsten zijn het verlies / de dood van Chiyeko 'Tora' Gotou. Ik kijk er even naar. ''Wat een sukkel. Hoe kun je eigenlijk om dat kutwijf geven?'' Snauw ik dan even. Matsuda was altijd de beste, en Chiyeko altijd diegene met de meeste aandacht omdat ze zo lief was. Ik gooi het boek woedend tegen de muur aan. Dat die idioten verdomme niet doorhebben dat ze MIJN hele jeugd verpest hebben! ''Ze gaan eraan. Beide.'' Snauw ik nog, totdat mijn serveerster(mijn moeder...) binnenkomt met cake. Ze zet het neer op de tafel en ruimt dan de boeken op die ondertussen door de trillingen uit de kasten zijn gevallen. ''Niet zo agressief, Masayuki....-sama.'' Twijfelt ze wat. Shit, dat nu ook nog. Mag ik dat hele hersenspoel proces overnieuw doen?!

Chiyeko
''Gakuto kan er niet zo goed tegen na zijn trauma met...'' Ik twijfel even. Als ik over hem begin, moet ik hem daarna alles vertellen. Ik zucht. ''Na zijn trauma met Genkichi. Als hij maar één lief ding ziet, kun je niet weten wat er gebeurd. De ene keer wordt hij woedend, de andere keer wordt hij erg emo. Fumito en ik willen het risico niet nemen. Al proberen we hem ervan te genezen. Maar iemand genezen van een trauma? Neen, zo makkelijk is dat niet.'' Ik grijns even. ''Ik bedoel meer dat de S-rank Criminelen juist de mensen zijn die gewoon lekker moorden, dus als je het mij vraagt zou ik niet zeggen dat ze een hart hebben. Al zijn er voor alle dingen uitzondering.'' Ik grijns. ''Jij bent daar blijkbaar één van.''

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Spoiler:

.

Masayuki
Zodra ik weer thuis ben, pak ik een boek met alle (benodigde) informatie over Matsuda. Feit 58: Angst :: // Één van zijn opengestelde angsten zijn het verlies / de dood van Chiyeko 'Tora' Gotou. Ik kijk er even naar. ''Wat een sukkel. Hoe kun je eigenlijk om dat kutwijf geven?'' Snauw ik dan even. Matsuda was altijd de beste, en Chiyeko altijd diegene met de meeste aandacht omdat ze zo lief was. Ik gooi het boek woedend tegen de muur aan. Dat die idioten verdomme niet doorhebben dat ze MIJN hele jeugd verpest hebben! ''Ze gaan eraan. Beide.'' Snauw ik nog, totdat mijn serveerster(mijn moeder...) binnenkomt met cake. Ze zet het neer op de tafel en ruimt dan de boeken op die ondertussen door de trillingen uit de kasten zijn gevallen. ''Niet zo agressief, Masayuki....-sama.'' Twijfelt ze wat. Shit, dat nu ook nog. Mag ik dat hele hersenspoel proces overnieuw doen?!

Chiyeko
''Gakuto kan er niet zo goed tegen na zijn trauma met...'' Ik twijfel even. Als ik over hem begin, moet ik hem daarna alles vertellen. Ik zucht. ''Na zijn trauma met Genkichi. Als hij maar één lief ding ziet, kun je niet weten wat er gebeurd. De ene keer wordt hij woedend, de andere keer wordt hij erg emo. Fumito en ik willen het risico niet nemen. Al proberen we hem ervan te genezen. Maar iemand genezen van een trauma? Neen, zo makkelijk is dat niet.'' Ik grijns even. ''Ik bedoel meer dat de S-rank Criminelen juist de mensen zijn die gewoon lekker moorden, dus als je het mij vraagt zou ik niet zeggen dat ze een hart hebben. Al zijn er voor alle dingen uitzondering.'' Ik grijns. ''Jij bent daar blijkbaar één van.''

Valentino.
De Informant komt achter mij naar buiten aangelopen. "Laat mij zien waar het was." Waarschijnlijk is er niet te zien, of misschien juist wel. Aan zelfs al gewoon wat bloed heb ik wat. De informant knikt even kort en neemt dan de leiding richting de plek. Het is wel handig om informanten te hebben, zo blijf je altijd op de hoogste van alles wat er gebeurd. Elke keer als de stok de grond raakt maakt het een zacht tik geluidje dat een echo nalaat doordat het zo stil is in de straten aan deze kant van Konoha. Ik pak het handvat van de stok wat steviger vast. Gewoon rustig blijven. De Akatsuki heeft niet van je nodig, nu toch nog niet. ze hebben mij nooit gemoeten. Volgens hen ben ik een 'bedreiging' voor hun kleine armzalige organisatie.

Mastuda.
Ik probeer heel dat trauma gedoe te snappen en knik maar wat om toch over te komen alsof ik het helemaal snap. wat ze over S-rank criminelen zegt is wel waar, gedeeltelijk toch. Ik ben niet de enige met een hart en het is ook niet dat wij er zomaar op los moorden. "Geloof mij, zelfs de niet levende onder ons hebben een hart." Zeg ik grinnikend. Eén van ons heeft zelfs 5 harten. "Maar ik snap wel wat je bedoelt." Een kleine glimlach komt op mijn gezicht.

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Spoiler:

.

Masayuki
Zodra ik weer thuis ben, pak ik een boek met alle (benodigde) informatie over Matsuda. Feit 58: Angst :: // Één van zijn opengestelde angsten zijn het verlies / de dood van Chiyeko 'Tora' Gotou. Ik kijk er even naar. ''Wat een sukkel. Hoe kun je eigenlijk om dat kutwijf geven?'' Snauw ik dan even. Matsuda was altijd de beste, en Chiyeko altijd diegene met de meeste aandacht omdat ze zo lief was. Ik gooi het boek woedend tegen de muur aan. Dat die idioten verdomme niet doorhebben dat ze MIJN hele jeugd verpest hebben! ''Ze gaan eraan. Beide.'' Snauw ik nog, totdat mijn serveerster(mijn moeder...) binnenkomt met cake. Ze zet het neer op de tafel en ruimt dan de boeken op die ondertussen door de trillingen uit de kasten zijn gevallen. ''Niet zo agressief, Masayuki....-sama.'' Twijfelt ze wat. Shit, dat nu ook nog. Mag ik dat hele hersenspoel proces overnieuw doen?!

Chiyeko
''Gakuto kan er niet zo goed tegen na zijn trauma met...'' Ik twijfel even. Als ik over hem begin, moet ik hem daarna alles vertellen. Ik zucht. ''Na zijn trauma met Genkichi. Als hij maar één lief ding ziet, kun je niet weten wat er gebeurd. De ene keer wordt hij woedend, de andere keer wordt hij erg emo. Fumito en ik willen het risico niet nemen. Al proberen we hem ervan te genezen. Maar iemand genezen van een trauma? Neen, zo makkelijk is dat niet.'' Ik grijns even. ''Ik bedoel meer dat de S-rank Criminelen juist de mensen zijn die gewoon lekker moorden, dus als je het mij vraagt zou ik niet zeggen dat ze een hart hebben. Al zijn er voor alle dingen uitzondering.'' Ik grijns. ''Jij bent daar blijkbaar één van.''

Valentino.
De Informant komt achter mij naar buiten aangelopen. "Laat mij zien waar het was." Waarschijnlijk is er niet te zien, of misschien juist wel. Aan zelfs al gewoon wat bloed heb ik wat. De informant knikt even kort en neemt dan de leiding richting de plek. Het is wel handig om informanten te hebben, zo blijf je altijd op de hoogste van alles wat er gebeurd. Elke keer als de stok de grond raakt maakt het een zacht tik geluidje dat een echo nalaat doordat het zo stil is in de straten aan deze kant van Konoha. Ik pak het handvat van de stok wat steviger vast. Gewoon rustig blijven. De Akatsuki heeft niet van je nodig, nu toch nog niet. ze hebben mij nooit gemoeten. Volgens hen ben ik een 'bedreiging' voor hun kleine armzalige organisatie.

Mastuda.
Ik probeer heel dat trauma gedoe te snappen en knik maar wat om toch over te komen alsof ik het helemaal snap. wat ze over S-rank criminelen zegt is wel waar, gedeeltelijk toch. Ik ben niet de enige met een hart en het is ook niet dat wij er zomaar op los moorden. "Geloof mij, zelfs de niet levende onder ons hebben een hart." Zeg ik grinnikend. Eén van ons heeft zelfs 5 harten. "Maar ik snap wel wat je bedoelt." Een kleine glimlach komt op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ach ja, zo zou ik bijvoorbeeld 9 levens hebben.'' Dat is dus de reden dat ik van katten houdt, nou ja, ze zeggen dat dan. Vind het opzich wel gaaf. ''In ieder geval, ik moet je maar op de hoogte stellen van mijn stemmingswisselingen dan in de buurt van Gakuto. Fumito, Gakuto en ik hebben beide hetzelfde meegemaakt met het persoon genaamd Genkichi. Genkichi is weer zo'n... bijzonder geval als Orochimaru, niet qua uiterlijk, maar qua bedoelingen. In ieder geval, hij kan tenminste nep emoties laten zien, doen alsof hij om je geeft. 2 maanden nadat jij verdwenen was, kon ik zelf niet meer tegen het gedrag van Masayuki, de arrogantie die hij had + dat vader en moeder waren overleden. Ik ben toen even op pad gegaan, en daar ontmoette ik Genkichi.'' Ik slik wat, en weet ineens geen woorden meer uit mijn mond te krijgen. Blijkbaar heb ik er ook een trauma aan over gehouden. Natuurlijk, verdomme! Wat die eikel me heeft aangedaan, hoe erg hij mij belazerd heeft!

Masayuki
''Ik ga nog even naar buiten,'' mompel ik en loop naar buiten. Ik heb nu rust nodig, ik moet gaan nadenken over hoe ik vader en moeder weer hersenspoel voor een lange tijd. Ik grijns. Of gewoon een belangrijk gedeelte van hun verleden weghalen of manipuleren. Ghe, dat laatste lijkt me eens leuk om te doen. Maar hoe? Ik denk na, en loop automatisch terug naar de plek waar ik pas tegen Matsuda vocht. Misschien krijg ik hier wat ideeën?

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Spoiler:

.

Masayuki
Zodra ik weer thuis ben, pak ik een boek met alle (benodigde) informatie over Matsuda. Feit 58: Angst :: // Één van zijn opengestelde angsten zijn het verlies / de dood van Chiyeko 'Tora' Gotou. Ik kijk er even naar. ''Wat een sukkel. Hoe kun je eigenlijk om dat kutwijf geven?'' Snauw ik dan even. Matsuda was altijd de beste, en Chiyeko altijd diegene met de meeste aandacht omdat ze zo lief was. Ik gooi het boek woedend tegen de muur aan. Dat die idioten verdomme niet doorhebben dat ze MIJN hele jeugd verpest hebben! ''Ze gaan eraan. Beide.'' Snauw ik nog, totdat mijn serveerster(mijn moeder...) binnenkomt met cake. Ze zet het neer op de tafel en ruimt dan de boeken op die ondertussen door de trillingen uit de kasten zijn gevallen. ''Niet zo agressief, Masayuki....-sama.'' Twijfelt ze wat. Shit, dat nu ook nog. Mag ik dat hele hersenspoel proces overnieuw doen?!

Chiyeko
''Gakuto kan er niet zo goed tegen na zijn trauma met...'' Ik twijfel even. Als ik over hem begin, moet ik hem daarna alles vertellen. Ik zucht. ''Na zijn trauma met Genkichi. Als hij maar één lief ding ziet, kun je niet weten wat er gebeurd. De ene keer wordt hij woedend, de andere keer wordt hij erg emo. Fumito en ik willen het risico niet nemen. Al proberen we hem ervan te genezen. Maar iemand genezen van een trauma? Neen, zo makkelijk is dat niet.'' Ik grijns even. ''Ik bedoel meer dat de S-rank Criminelen juist de mensen zijn die gewoon lekker moorden, dus als je het mij vraagt zou ik niet zeggen dat ze een hart hebben. Al zijn er voor alle dingen uitzondering.'' Ik grijns. ''Jij bent daar blijkbaar één van.''

Valentino.
De Informant komt achter mij naar buiten aangelopen. "Laat mij zien waar het was." Waarschijnlijk is er niet te zien, of misschien juist wel. Aan zelfs al gewoon wat bloed heb ik wat. De informant knikt even kort en neemt dan de leiding richting de plek. Het is wel handig om informanten te hebben, zo blijf je altijd op de hoogste van alles wat er gebeurd. Elke keer als de stok de grond raakt maakt het een zacht tik geluidje dat een echo nalaat doordat het zo stil is in de straten aan deze kant van Konoha. Ik pak het handvat van de stok wat steviger vast. Gewoon rustig blijven. De Akatsuki heeft niet van je nodig, nu toch nog niet. ze hebben mij nooit gemoeten. Volgens hen ben ik een 'bedreiging' voor hun kleine armzalige organisatie.

Mastuda.
Ik probeer heel dat trauma gedoe te snappen en knik maar wat om toch over te komen alsof ik het helemaal snap. wat ze over S-rank criminelen zegt is wel waar, gedeeltelijk toch. Ik ben niet de enige met een hart en het is ook niet dat wij er zomaar op los moorden. "Geloof mij, zelfs de niet levende onder ons hebben een hart." Zeg ik grinnikend. Eén van ons heeft zelfs 5 harten. "Maar ik snap wel wat je bedoelt." Een kleine glimlach komt op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ach ja, zo zou ik bijvoorbeeld 9 levens hebben.'' Dat is dus de reden dat ik van katten houdt, nou ja, ze zeggen dat dan. Vind het opzich wel gaaf. ''In ieder geval, ik moet je maar op de hoogte stellen van mijn stemmingswisselingen dan in de buurt van Gakuto. Fumito, Gakuto en ik hebben beide hetzelfde meegemaakt met het persoon genaamd Genkichi. Genkichi is weer zo'n... bijzonder geval als Orochimaru, niet qua uiterlijk, maar qua bedoelingen. In ieder geval, hij kan tenminste nep emoties laten zien, doen alsof hij om je geeft. 2 maanden nadat jij verdwenen was, kon ik zelf niet meer tegen het gedrag van Masayuki, de arrogantie die hij had + dat vader en moeder waren overleden. Ik ben toen even op pad gegaan, en daar ontmoette ik Genkichi.'' Ik slik wat, en weet ineens geen woorden meer uit mijn mond te krijgen. Blijkbaar heb ik er ook een trauma aan over gehouden. Natuurlijk, verdomme! Wat die eikel me heeft aangedaan, hoe erg hij mij belazerd heeft!

Masayuki
''Ik ga nog even naar buiten,'' mompel ik en loop naar buiten. Ik heb nu rust nodig, ik moet gaan nadenken over hoe ik vader en moeder weer hersenspoel voor een lange tijd. Ik grijns. Of gewoon een belangrijk gedeelte van hun verleden weghalen of manipuleren. Ghe, dat laatste lijkt me eens leuk om te doen. Maar hoe? Ik denk na, en loop automatisch terug naar de plek waar ik pas tegen Matsuda vocht. Misschien krijg ik hier wat ideeën?

Valentino.
Na een paar minuten wandelen komen we aan op een open plek vlak bij het bos. "Hier was het dus," De informant moment nog iets van 'ja baas' maar daar reageer ik al niet meer op. Ik wandel alleen maar het gras op. Ik voel een aantal mensen hun ogen wel op mij branden maar op reageren doe ik ook al niet. "Er is hier anders niets te zien." Mompel ik. Mijn blik gaat nog even over al de bomen en zelfs het kleine beetje rood dat op het gras hangt. Niets interresants dus. Wacht...rood? Met wat moeiten lukt het om neer te hurken. Mijn stok leg ik neer en uit mijn jaszak pak ik een klein zakje. Dit is gewoon perfect om te onderzoeken.

Matsuda.
"Niets is onmogelijk." Het zal vast wel mogelijk zijn om negen levens te kunnen krijgen, op de één of andere creepy manier. Kort knik ik als de over die stemmingswisselingen begint, het gene waar het in mijn ogen nu eigenlijk allemaal om gaat. "Tssk. Meen je dat? Is hij gewoon hetzelfde als...dat er zo'n zieke mensen kunnen bestaan." Mompel ik tegen mezelf waardoor ik een klein deel mis van wat ze zegt. Als ze niet verder dan dat geraakt leg ik mijn hand op haar schouder. "Als je daar nu niet over wilt praten moet het niet.Ik begrijp best dat, ook al weet ik niet al de details, dat het een moeilijk onderwerp is om over te praten."

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Spoiler:

.

Masayuki
Zodra ik weer thuis ben, pak ik een boek met alle (benodigde) informatie over Matsuda. Feit 58: Angst :: // Één van zijn opengestelde angsten zijn het verlies / de dood van Chiyeko 'Tora' Gotou. Ik kijk er even naar. ''Wat een sukkel. Hoe kun je eigenlijk om dat kutwijf geven?'' Snauw ik dan even. Matsuda was altijd de beste, en Chiyeko altijd diegene met de meeste aandacht omdat ze zo lief was. Ik gooi het boek woedend tegen de muur aan. Dat die idioten verdomme niet doorhebben dat ze MIJN hele jeugd verpest hebben! ''Ze gaan eraan. Beide.'' Snauw ik nog, totdat mijn serveerster(mijn moeder...) binnenkomt met cake. Ze zet het neer op de tafel en ruimt dan de boeken op die ondertussen door de trillingen uit de kasten zijn gevallen. ''Niet zo agressief, Masayuki....-sama.'' Twijfelt ze wat. Shit, dat nu ook nog. Mag ik dat hele hersenspoel proces overnieuw doen?!

Chiyeko
''Gakuto kan er niet zo goed tegen na zijn trauma met...'' Ik twijfel even. Als ik over hem begin, moet ik hem daarna alles vertellen. Ik zucht. ''Na zijn trauma met Genkichi. Als hij maar één lief ding ziet, kun je niet weten wat er gebeurd. De ene keer wordt hij woedend, de andere keer wordt hij erg emo. Fumito en ik willen het risico niet nemen. Al proberen we hem ervan te genezen. Maar iemand genezen van een trauma? Neen, zo makkelijk is dat niet.'' Ik grijns even. ''Ik bedoel meer dat de S-rank Criminelen juist de mensen zijn die gewoon lekker moorden, dus als je het mij vraagt zou ik niet zeggen dat ze een hart hebben. Al zijn er voor alle dingen uitzondering.'' Ik grijns. ''Jij bent daar blijkbaar één van.''

Valentino.
De Informant komt achter mij naar buiten aangelopen. "Laat mij zien waar het was." Waarschijnlijk is er niet te zien, of misschien juist wel. Aan zelfs al gewoon wat bloed heb ik wat. De informant knikt even kort en neemt dan de leiding richting de plek. Het is wel handig om informanten te hebben, zo blijf je altijd op de hoogste van alles wat er gebeurd. Elke keer als de stok de grond raakt maakt het een zacht tik geluidje dat een echo nalaat doordat het zo stil is in de straten aan deze kant van Konoha. Ik pak het handvat van de stok wat steviger vast. Gewoon rustig blijven. De Akatsuki heeft niet van je nodig, nu toch nog niet. ze hebben mij nooit gemoeten. Volgens hen ben ik een 'bedreiging' voor hun kleine armzalige organisatie.

Mastuda.
Ik probeer heel dat trauma gedoe te snappen en knik maar wat om toch over te komen alsof ik het helemaal snap. wat ze over S-rank criminelen zegt is wel waar, gedeeltelijk toch. Ik ben niet de enige met een hart en het is ook niet dat wij er zomaar op los moorden. "Geloof mij, zelfs de niet levende onder ons hebben een hart." Zeg ik grinnikend. Eén van ons heeft zelfs 5 harten. "Maar ik snap wel wat je bedoelt." Een kleine glimlach komt op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ach ja, zo zou ik bijvoorbeeld 9 levens hebben.'' Dat is dus de reden dat ik van katten houdt, nou ja, ze zeggen dat dan. Vind het opzich wel gaaf. ''In ieder geval, ik moet je maar op de hoogte stellen van mijn stemmingswisselingen dan in de buurt van Gakuto. Fumito, Gakuto en ik hebben beide hetzelfde meegemaakt met het persoon genaamd Genkichi. Genkichi is weer zo'n... bijzonder geval als Orochimaru, niet qua uiterlijk, maar qua bedoelingen. In ieder geval, hij kan tenminste nep emoties laten zien, doen alsof hij om je geeft. 2 maanden nadat jij verdwenen was, kon ik zelf niet meer tegen het gedrag van Masayuki, de arrogantie die hij had + dat vader en moeder waren overleden. Ik ben toen even op pad gegaan, en daar ontmoette ik Genkichi.'' Ik slik wat, en weet ineens geen woorden meer uit mijn mond te krijgen. Blijkbaar heb ik er ook een trauma aan over gehouden. Natuurlijk, verdomme! Wat die eikel me heeft aangedaan, hoe erg hij mij belazerd heeft!

Masayuki
''Ik ga nog even naar buiten,'' mompel ik en loop naar buiten. Ik heb nu rust nodig, ik moet gaan nadenken over hoe ik vader en moeder weer hersenspoel voor een lange tijd. Ik grijns. Of gewoon een belangrijk gedeelte van hun verleden weghalen of manipuleren. Ghe, dat laatste lijkt me eens leuk om te doen. Maar hoe? Ik denk na, en loop automatisch terug naar de plek waar ik pas tegen Matsuda vocht. Misschien krijg ik hier wat ideeën?

Valentino.
Na een paar minuten wandelen komen we aan op een open plek vlak bij het bos. "Hier was het dus," De informant moment nog iets van 'ja baas' maar daar reageer ik al niet meer op. Ik wandel alleen maar het gras op. Ik voel een aantal mensen hun ogen wel op mij branden maar op reageren doe ik ook al niet. "Er is hier anders niets te zien." Mompel ik. Mijn blik gaat nog even over al de bomen en zelfs het kleine beetje rood dat op het gras hangt. Niets interresants dus. Wacht...rood? Met wat moeiten lukt het om neer te hurken. Mijn stok leg ik neer en uit mijn jaszak pak ik een klein zakje. Dit is gewoon perfect om te onderzoeken.

Matsuda.
"Niets is onmogelijk." Het zal vast wel mogelijk zijn om negen levens te kunnen krijgen, op de één of andere creepy manier. Kort knik ik als de over die stemmingswisselingen begint, het gene waar het in mijn ogen nu eigenlijk allemaal om gaat. "Tssk. Meen je dat? Is hij gewoon hetzelfde als...dat er zo'n zieke mensen kunnen bestaan." Mompel ik tegen mezelf waardoor ik een klein deel mis van wat ze zegt. Als ze niet verder dan dat geraakt leg ik mijn hand op haar schouder. "Als je daar nu niet over wilt praten moet het niet.Ik begrijp best dat, ook al weet ik niet al de details, dat het een moeilijk onderwerp is om over te praten."

Chiyeko
''Ik wil het wel, maar krijg het er gewoon niet uit,'' zucht ik. ''Ik ben er een beetje overheen, niet helemaal natuurlijk. De Assassinatie groep is alleen opgericht met de hoop dat iemand ooit Genkichi zou melden, dan konden we met een grote groep voor een goede reden hem vermoorden.'' Ik kijk naar de grond. ''En die is dus eindelijk aangekomen, maar vertrouw het absoluut niet.'' Ik schud mijn hoofd. ''Gakuto wordt met de dag gevoeliger, dat gaat ook niet meer zo. Maar we hebben precies hetzelfde meegemaakt, ik moet hoe dan ook samen met Fumito voor hem klaar staan...''

Masayuki
Als ik aankom, zie ik wat mensen staan op het punt waar wij hebben gevochten. Één van de mensen kijkt naar het bloed. Shit, straks gaat dat voor onderzoek en weten ze me wel te vinden. Ik loop er naartoe. ''Aah, een professor ofzo?'' Zeg ik met een lichte grijns.

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Spoiler:

.

Masayuki
Zodra ik weer thuis ben, pak ik een boek met alle (benodigde) informatie over Matsuda. Feit 58: Angst :: // Één van zijn opengestelde angsten zijn het verlies / de dood van Chiyeko 'Tora' Gotou. Ik kijk er even naar. ''Wat een sukkel. Hoe kun je eigenlijk om dat kutwijf geven?'' Snauw ik dan even. Matsuda was altijd de beste, en Chiyeko altijd diegene met de meeste aandacht omdat ze zo lief was. Ik gooi het boek woedend tegen de muur aan. Dat die idioten verdomme niet doorhebben dat ze MIJN hele jeugd verpest hebben! ''Ze gaan eraan. Beide.'' Snauw ik nog, totdat mijn serveerster(mijn moeder...) binnenkomt met cake. Ze zet het neer op de tafel en ruimt dan de boeken op die ondertussen door de trillingen uit de kasten zijn gevallen. ''Niet zo agressief, Masayuki....-sama.'' Twijfelt ze wat. Shit, dat nu ook nog. Mag ik dat hele hersenspoel proces overnieuw doen?!

Chiyeko
''Gakuto kan er niet zo goed tegen na zijn trauma met...'' Ik twijfel even. Als ik over hem begin, moet ik hem daarna alles vertellen. Ik zucht. ''Na zijn trauma met Genkichi. Als hij maar één lief ding ziet, kun je niet weten wat er gebeurd. De ene keer wordt hij woedend, de andere keer wordt hij erg emo. Fumito en ik willen het risico niet nemen. Al proberen we hem ervan te genezen. Maar iemand genezen van een trauma? Neen, zo makkelijk is dat niet.'' Ik grijns even. ''Ik bedoel meer dat de S-rank Criminelen juist de mensen zijn die gewoon lekker moorden, dus als je het mij vraagt zou ik niet zeggen dat ze een hart hebben. Al zijn er voor alle dingen uitzondering.'' Ik grijns. ''Jij bent daar blijkbaar één van.''

Valentino.
De Informant komt achter mij naar buiten aangelopen. "Laat mij zien waar het was." Waarschijnlijk is er niet te zien, of misschien juist wel. Aan zelfs al gewoon wat bloed heb ik wat. De informant knikt even kort en neemt dan de leiding richting de plek. Het is wel handig om informanten te hebben, zo blijf je altijd op de hoogste van alles wat er gebeurd. Elke keer als de stok de grond raakt maakt het een zacht tik geluidje dat een echo nalaat doordat het zo stil is in de straten aan deze kant van Konoha. Ik pak het handvat van de stok wat steviger vast. Gewoon rustig blijven. De Akatsuki heeft niet van je nodig, nu toch nog niet. ze hebben mij nooit gemoeten. Volgens hen ben ik een 'bedreiging' voor hun kleine armzalige organisatie.

Mastuda.
Ik probeer heel dat trauma gedoe te snappen en knik maar wat om toch over te komen alsof ik het helemaal snap. wat ze over S-rank criminelen zegt is wel waar, gedeeltelijk toch. Ik ben niet de enige met een hart en het is ook niet dat wij er zomaar op los moorden. "Geloof mij, zelfs de niet levende onder ons hebben een hart." Zeg ik grinnikend. Eén van ons heeft zelfs 5 harten. "Maar ik snap wel wat je bedoelt." Een kleine glimlach komt op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ach ja, zo zou ik bijvoorbeeld 9 levens hebben.'' Dat is dus de reden dat ik van katten houdt, nou ja, ze zeggen dat dan. Vind het opzich wel gaaf. ''In ieder geval, ik moet je maar op de hoogte stellen van mijn stemmingswisselingen dan in de buurt van Gakuto. Fumito, Gakuto en ik hebben beide hetzelfde meegemaakt met het persoon genaamd Genkichi. Genkichi is weer zo'n... bijzonder geval als Orochimaru, niet qua uiterlijk, maar qua bedoelingen. In ieder geval, hij kan tenminste nep emoties laten zien, doen alsof hij om je geeft. 2 maanden nadat jij verdwenen was, kon ik zelf niet meer tegen het gedrag van Masayuki, de arrogantie die hij had + dat vader en moeder waren overleden. Ik ben toen even op pad gegaan, en daar ontmoette ik Genkichi.'' Ik slik wat, en weet ineens geen woorden meer uit mijn mond te krijgen. Blijkbaar heb ik er ook een trauma aan over gehouden. Natuurlijk, verdomme! Wat die eikel me heeft aangedaan, hoe erg hij mij belazerd heeft!

Masayuki
''Ik ga nog even naar buiten,'' mompel ik en loop naar buiten. Ik heb nu rust nodig, ik moet gaan nadenken over hoe ik vader en moeder weer hersenspoel voor een lange tijd. Ik grijns. Of gewoon een belangrijk gedeelte van hun verleden weghalen of manipuleren. Ghe, dat laatste lijkt me eens leuk om te doen. Maar hoe? Ik denk na, en loop automatisch terug naar de plek waar ik pas tegen Matsuda vocht. Misschien krijg ik hier wat ideeën?

Valentino.
Na een paar minuten wandelen komen we aan op een open plek vlak bij het bos. "Hier was het dus," De informant moment nog iets van 'ja baas' maar daar reageer ik al niet meer op. Ik wandel alleen maar het gras op. Ik voel een aantal mensen hun ogen wel op mij branden maar op reageren doe ik ook al niet. "Er is hier anders niets te zien." Mompel ik. Mijn blik gaat nog even over al de bomen en zelfs het kleine beetje rood dat op het gras hangt. Niets interresants dus. Wacht...rood? Met wat moeiten lukt het om neer te hurken. Mijn stok leg ik neer en uit mijn jaszak pak ik een klein zakje. Dit is gewoon perfect om te onderzoeken.

Matsuda.
"Niets is onmogelijk." Het zal vast wel mogelijk zijn om negen levens te kunnen krijgen, op de één of andere creepy manier. Kort knik ik als de over die stemmingswisselingen begint, het gene waar het in mijn ogen nu eigenlijk allemaal om gaat. "Tssk. Meen je dat? Is hij gewoon hetzelfde als...dat er zo'n zieke mensen kunnen bestaan." Mompel ik tegen mezelf waardoor ik een klein deel mis van wat ze zegt. Als ze niet verder dan dat geraakt leg ik mijn hand op haar schouder. "Als je daar nu niet over wilt praten moet het niet.Ik begrijp best dat, ook al weet ik niet al de details, dat het een moeilijk onderwerp is om over te praten."

Chiyeko
''Ik wil het wel, maar krijg het er gewoon niet uit,'' zucht ik. ''Ik ben er een beetje overheen, niet helemaal natuurlijk. De Assassinatie groep is alleen opgericht met de hoop dat iemand ooit Genkichi zou melden, dan konden we met een grote groep voor een goede reden hem vermoorden.'' Ik kijk naar de grond. ''En die is dus eindelijk aangekomen, maar vertrouw het absoluut niet.'' Ik schud mijn hoofd. ''Gakuto wordt met de dag gevoeliger, dat gaat ook niet meer zo. Maar we hebben precies hetzelfde meegemaakt, ik moet hoe dan ook samen met Fumito voor hem klaar staan...''

Masayuki
Als ik aankom, zie ik wat mensen staan op het punt waar wij hebben gevochten. Één van de mensen kijkt naar het bloed. Shit, straks gaat dat voor onderzoek en weten ze me wel te vinden. Ik loop er naartoe. ''Aah, een professor ofzo?'' Zeg ik met een lichte grijns.

Matsuda.
"Als je wat hulp nodig hebt tegen hem, als Gaku-san het niet aan kan, wil ik je altijd wel helpen." Ik haal mijn schouders ondertussen op en haal mijn hand weer van haar schouder af. "Ik ben er een paar dagen tussenuit geweest dus heb zoiezo terug wat oefening nodig." Tja, het is niet dat je na een oogtransplantatie meteen weer rustig kunt gaan rond wandelen.

Valentino.
"Nee, niet precies." Ik draai mezelf niet om om te zien tegen wie ik het eigenlijk heb maar trek gewoon wat gras uit dat ik in een zakje stop en daarna in mijn broekzak. Door met mijn stok mezelf op te duwen sta ik zonder problemen recht en hij de persoon recht aan. "Maar het gaat wel naar een professor." Terwijl hij die grijns op zijn gezicht heeft heb ik gewoon een rustige glimlach op mijn gezicht.

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Spoiler:

.

Masayuki
Zodra ik weer thuis ben, pak ik een boek met alle (benodigde) informatie over Matsuda. Feit 58: Angst :: // Één van zijn opengestelde angsten zijn het verlies / de dood van Chiyeko 'Tora' Gotou. Ik kijk er even naar. ''Wat een sukkel. Hoe kun je eigenlijk om dat kutwijf geven?'' Snauw ik dan even. Matsuda was altijd de beste, en Chiyeko altijd diegene met de meeste aandacht omdat ze zo lief was. Ik gooi het boek woedend tegen de muur aan. Dat die idioten verdomme niet doorhebben dat ze MIJN hele jeugd verpest hebben! ''Ze gaan eraan. Beide.'' Snauw ik nog, totdat mijn serveerster(mijn moeder...) binnenkomt met cake. Ze zet het neer op de tafel en ruimt dan de boeken op die ondertussen door de trillingen uit de kasten zijn gevallen. ''Niet zo agressief, Masayuki....-sama.'' Twijfelt ze wat. Shit, dat nu ook nog. Mag ik dat hele hersenspoel proces overnieuw doen?!

Chiyeko
''Gakuto kan er niet zo goed tegen na zijn trauma met...'' Ik twijfel even. Als ik over hem begin, moet ik hem daarna alles vertellen. Ik zucht. ''Na zijn trauma met Genkichi. Als hij maar één lief ding ziet, kun je niet weten wat er gebeurd. De ene keer wordt hij woedend, de andere keer wordt hij erg emo. Fumito en ik willen het risico niet nemen. Al proberen we hem ervan te genezen. Maar iemand genezen van een trauma? Neen, zo makkelijk is dat niet.'' Ik grijns even. ''Ik bedoel meer dat de S-rank Criminelen juist de mensen zijn die gewoon lekker moorden, dus als je het mij vraagt zou ik niet zeggen dat ze een hart hebben. Al zijn er voor alle dingen uitzondering.'' Ik grijns. ''Jij bent daar blijkbaar één van.''

Valentino.
De Informant komt achter mij naar buiten aangelopen. "Laat mij zien waar het was." Waarschijnlijk is er niet te zien, of misschien juist wel. Aan zelfs al gewoon wat bloed heb ik wat. De informant knikt even kort en neemt dan de leiding richting de plek. Het is wel handig om informanten te hebben, zo blijf je altijd op de hoogste van alles wat er gebeurd. Elke keer als de stok de grond raakt maakt het een zacht tik geluidje dat een echo nalaat doordat het zo stil is in de straten aan deze kant van Konoha. Ik pak het handvat van de stok wat steviger vast. Gewoon rustig blijven. De Akatsuki heeft niet van je nodig, nu toch nog niet. ze hebben mij nooit gemoeten. Volgens hen ben ik een 'bedreiging' voor hun kleine armzalige organisatie.

Mastuda.
Ik probeer heel dat trauma gedoe te snappen en knik maar wat om toch over te komen alsof ik het helemaal snap. wat ze over S-rank criminelen zegt is wel waar, gedeeltelijk toch. Ik ben niet de enige met een hart en het is ook niet dat wij er zomaar op los moorden. "Geloof mij, zelfs de niet levende onder ons hebben een hart." Zeg ik grinnikend. Eén van ons heeft zelfs 5 harten. "Maar ik snap wel wat je bedoelt." Een kleine glimlach komt op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ach ja, zo zou ik bijvoorbeeld 9 levens hebben.'' Dat is dus de reden dat ik van katten houdt, nou ja, ze zeggen dat dan. Vind het opzich wel gaaf. ''In ieder geval, ik moet je maar op de hoogte stellen van mijn stemmingswisselingen dan in de buurt van Gakuto. Fumito, Gakuto en ik hebben beide hetzelfde meegemaakt met het persoon genaamd Genkichi. Genkichi is weer zo'n... bijzonder geval als Orochimaru, niet qua uiterlijk, maar qua bedoelingen. In ieder geval, hij kan tenminste nep emoties laten zien, doen alsof hij om je geeft. 2 maanden nadat jij verdwenen was, kon ik zelf niet meer tegen het gedrag van Masayuki, de arrogantie die hij had + dat vader en moeder waren overleden. Ik ben toen even op pad gegaan, en daar ontmoette ik Genkichi.'' Ik slik wat, en weet ineens geen woorden meer uit mijn mond te krijgen. Blijkbaar heb ik er ook een trauma aan over gehouden. Natuurlijk, verdomme! Wat die eikel me heeft aangedaan, hoe erg hij mij belazerd heeft!

Masayuki
''Ik ga nog even naar buiten,'' mompel ik en loop naar buiten. Ik heb nu rust nodig, ik moet gaan nadenken over hoe ik vader en moeder weer hersenspoel voor een lange tijd. Ik grijns. Of gewoon een belangrijk gedeelte van hun verleden weghalen of manipuleren. Ghe, dat laatste lijkt me eens leuk om te doen. Maar hoe? Ik denk na, en loop automatisch terug naar de plek waar ik pas tegen Matsuda vocht. Misschien krijg ik hier wat ideeën?

Valentino.
Na een paar minuten wandelen komen we aan op een open plek vlak bij het bos. "Hier was het dus," De informant moment nog iets van 'ja baas' maar daar reageer ik al niet meer op. Ik wandel alleen maar het gras op. Ik voel een aantal mensen hun ogen wel op mij branden maar op reageren doe ik ook al niet. "Er is hier anders niets te zien." Mompel ik. Mijn blik gaat nog even over al de bomen en zelfs het kleine beetje rood dat op het gras hangt. Niets interresants dus. Wacht...rood? Met wat moeiten lukt het om neer te hurken. Mijn stok leg ik neer en uit mijn jaszak pak ik een klein zakje. Dit is gewoon perfect om te onderzoeken.

Matsuda.
"Niets is onmogelijk." Het zal vast wel mogelijk zijn om negen levens te kunnen krijgen, op de één of andere creepy manier. Kort knik ik als de over die stemmingswisselingen begint, het gene waar het in mijn ogen nu eigenlijk allemaal om gaat. "Tssk. Meen je dat? Is hij gewoon hetzelfde als...dat er zo'n zieke mensen kunnen bestaan." Mompel ik tegen mezelf waardoor ik een klein deel mis van wat ze zegt. Als ze niet verder dan dat geraakt leg ik mijn hand op haar schouder. "Als je daar nu niet over wilt praten moet het niet.Ik begrijp best dat, ook al weet ik niet al de details, dat het een moeilijk onderwerp is om over te praten."

Chiyeko
''Ik wil het wel, maar krijg het er gewoon niet uit,'' zucht ik. ''Ik ben er een beetje overheen, niet helemaal natuurlijk. De Assassinatie groep is alleen opgericht met de hoop dat iemand ooit Genkichi zou melden, dan konden we met een grote groep voor een goede reden hem vermoorden.'' Ik kijk naar de grond. ''En die is dus eindelijk aangekomen, maar vertrouw het absoluut niet.'' Ik schud mijn hoofd. ''Gakuto wordt met de dag gevoeliger, dat gaat ook niet meer zo. Maar we hebben precies hetzelfde meegemaakt, ik moet hoe dan ook samen met Fumito voor hem klaar staan...''

Masayuki
Als ik aankom, zie ik wat mensen staan op het punt waar wij hebben gevochten. Één van de mensen kijkt naar het bloed. Shit, straks gaat dat voor onderzoek en weten ze me wel te vinden. Ik loop er naartoe. ''Aah, een professor ofzo?'' Zeg ik met een lichte grijns.

Matsuda.
"Als je wat hulp nodig hebt tegen hem, als Gaku-san het niet aan kan, wil ik je altijd wel helpen." Ik haal mijn schouders ondertussen op en haal mijn hand weer van haar schouder af. "Ik ben er een paar dagen tussenuit geweest dus heb zoiezo terug wat oefening nodig." Tja, het is niet dat je na een oogtransplantatie meteen weer rustig kunt gaan rond wandelen.

Valentino.
"Nee, niet precies." Ik draai mezelf niet om om te zien tegen wie ik het eigenlijk heb maar trek gewoon wat gras uit dat ik in een zakje stop en daarna in mijn broekzak. Door met mijn stok mezelf op te duwen sta ik zonder problemen recht en hij de persoon recht aan. "Maar het gaat wel naar een professor." Terwijl hij die grijns op zijn gezicht heeft heb ik gewoon een rustige glimlach op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ligt eraan of je bereidt bent om zo hard te trainen, dat je dikke kans hebt dat er een aantal spieren verekken. Gaat wel snel over sinds je er sterk van wordt, maar de pijn...'' Ik glimlach onschuldig, even een teken voor hem dat ik het erg fijn vind dat hij wil trainen/oefenen.

Masayuki
''Toestemming ervoor...'' Ik grijns wat. ''Om zomaar in mijn voortuin rond te wandelen?'' Het was niet echt mijn voortuin, maar kom op zeg. De afstand.. Het was gewoon aan de overkant. Degelijk wel mijn voortuin, met een... pad van grind ertussen.

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Spoiler:

.

Masayuki
Zodra ik weer thuis ben, pak ik een boek met alle (benodigde) informatie over Matsuda. Feit 58: Angst :: // Één van zijn opengestelde angsten zijn het verlies / de dood van Chiyeko 'Tora' Gotou. Ik kijk er even naar. ''Wat een sukkel. Hoe kun je eigenlijk om dat kutwijf geven?'' Snauw ik dan even. Matsuda was altijd de beste, en Chiyeko altijd diegene met de meeste aandacht omdat ze zo lief was. Ik gooi het boek woedend tegen de muur aan. Dat die idioten verdomme niet doorhebben dat ze MIJN hele jeugd verpest hebben! ''Ze gaan eraan. Beide.'' Snauw ik nog, totdat mijn serveerster(mijn moeder...) binnenkomt met cake. Ze zet het neer op de tafel en ruimt dan de boeken op die ondertussen door de trillingen uit de kasten zijn gevallen. ''Niet zo agressief, Masayuki....-sama.'' Twijfelt ze wat. Shit, dat nu ook nog. Mag ik dat hele hersenspoel proces overnieuw doen?!

Chiyeko
''Gakuto kan er niet zo goed tegen na zijn trauma met...'' Ik twijfel even. Als ik over hem begin, moet ik hem daarna alles vertellen. Ik zucht. ''Na zijn trauma met Genkichi. Als hij maar één lief ding ziet, kun je niet weten wat er gebeurd. De ene keer wordt hij woedend, de andere keer wordt hij erg emo. Fumito en ik willen het risico niet nemen. Al proberen we hem ervan te genezen. Maar iemand genezen van een trauma? Neen, zo makkelijk is dat niet.'' Ik grijns even. ''Ik bedoel meer dat de S-rank Criminelen juist de mensen zijn die gewoon lekker moorden, dus als je het mij vraagt zou ik niet zeggen dat ze een hart hebben. Al zijn er voor alle dingen uitzondering.'' Ik grijns. ''Jij bent daar blijkbaar één van.''

Valentino.
De Informant komt achter mij naar buiten aangelopen. "Laat mij zien waar het was." Waarschijnlijk is er niet te zien, of misschien juist wel. Aan zelfs al gewoon wat bloed heb ik wat. De informant knikt even kort en neemt dan de leiding richting de plek. Het is wel handig om informanten te hebben, zo blijf je altijd op de hoogste van alles wat er gebeurd. Elke keer als de stok de grond raakt maakt het een zacht tik geluidje dat een echo nalaat doordat het zo stil is in de straten aan deze kant van Konoha. Ik pak het handvat van de stok wat steviger vast. Gewoon rustig blijven. De Akatsuki heeft niet van je nodig, nu toch nog niet. ze hebben mij nooit gemoeten. Volgens hen ben ik een 'bedreiging' voor hun kleine armzalige organisatie.

Mastuda.
Ik probeer heel dat trauma gedoe te snappen en knik maar wat om toch over te komen alsof ik het helemaal snap. wat ze over S-rank criminelen zegt is wel waar, gedeeltelijk toch. Ik ben niet de enige met een hart en het is ook niet dat wij er zomaar op los moorden. "Geloof mij, zelfs de niet levende onder ons hebben een hart." Zeg ik grinnikend. Eén van ons heeft zelfs 5 harten. "Maar ik snap wel wat je bedoelt." Een kleine glimlach komt op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ach ja, zo zou ik bijvoorbeeld 9 levens hebben.'' Dat is dus de reden dat ik van katten houdt, nou ja, ze zeggen dat dan. Vind het opzich wel gaaf. ''In ieder geval, ik moet je maar op de hoogte stellen van mijn stemmingswisselingen dan in de buurt van Gakuto. Fumito, Gakuto en ik hebben beide hetzelfde meegemaakt met het persoon genaamd Genkichi. Genkichi is weer zo'n... bijzonder geval als Orochimaru, niet qua uiterlijk, maar qua bedoelingen. In ieder geval, hij kan tenminste nep emoties laten zien, doen alsof hij om je geeft. 2 maanden nadat jij verdwenen was, kon ik zelf niet meer tegen het gedrag van Masayuki, de arrogantie die hij had + dat vader en moeder waren overleden. Ik ben toen even op pad gegaan, en daar ontmoette ik Genkichi.'' Ik slik wat, en weet ineens geen woorden meer uit mijn mond te krijgen. Blijkbaar heb ik er ook een trauma aan over gehouden. Natuurlijk, verdomme! Wat die eikel me heeft aangedaan, hoe erg hij mij belazerd heeft!

Masayuki
''Ik ga nog even naar buiten,'' mompel ik en loop naar buiten. Ik heb nu rust nodig, ik moet gaan nadenken over hoe ik vader en moeder weer hersenspoel voor een lange tijd. Ik grijns. Of gewoon een belangrijk gedeelte van hun verleden weghalen of manipuleren. Ghe, dat laatste lijkt me eens leuk om te doen. Maar hoe? Ik denk na, en loop automatisch terug naar de plek waar ik pas tegen Matsuda vocht. Misschien krijg ik hier wat ideeën?

Valentino.
Na een paar minuten wandelen komen we aan op een open plek vlak bij het bos. "Hier was het dus," De informant moment nog iets van 'ja baas' maar daar reageer ik al niet meer op. Ik wandel alleen maar het gras op. Ik voel een aantal mensen hun ogen wel op mij branden maar op reageren doe ik ook al niet. "Er is hier anders niets te zien." Mompel ik. Mijn blik gaat nog even over al de bomen en zelfs het kleine beetje rood dat op het gras hangt. Niets interresants dus. Wacht...rood? Met wat moeiten lukt het om neer te hurken. Mijn stok leg ik neer en uit mijn jaszak pak ik een klein zakje. Dit is gewoon perfect om te onderzoeken.

Matsuda.
"Niets is onmogelijk." Het zal vast wel mogelijk zijn om negen levens te kunnen krijgen, op de één of andere creepy manier. Kort knik ik als de over die stemmingswisselingen begint, het gene waar het in mijn ogen nu eigenlijk allemaal om gaat. "Tssk. Meen je dat? Is hij gewoon hetzelfde als...dat er zo'n zieke mensen kunnen bestaan." Mompel ik tegen mezelf waardoor ik een klein deel mis van wat ze zegt. Als ze niet verder dan dat geraakt leg ik mijn hand op haar schouder. "Als je daar nu niet over wilt praten moet het niet.Ik begrijp best dat, ook al weet ik niet al de details, dat het een moeilijk onderwerp is om over te praten."

Chiyeko
''Ik wil het wel, maar krijg het er gewoon niet uit,'' zucht ik. ''Ik ben er een beetje overheen, niet helemaal natuurlijk. De Assassinatie groep is alleen opgericht met de hoop dat iemand ooit Genkichi zou melden, dan konden we met een grote groep voor een goede reden hem vermoorden.'' Ik kijk naar de grond. ''En die is dus eindelijk aangekomen, maar vertrouw het absoluut niet.'' Ik schud mijn hoofd. ''Gakuto wordt met de dag gevoeliger, dat gaat ook niet meer zo. Maar we hebben precies hetzelfde meegemaakt, ik moet hoe dan ook samen met Fumito voor hem klaar staan...''

Masayuki
Als ik aankom, zie ik wat mensen staan op het punt waar wij hebben gevochten. Één van de mensen kijkt naar het bloed. Shit, straks gaat dat voor onderzoek en weten ze me wel te vinden. Ik loop er naartoe. ''Aah, een professor ofzo?'' Zeg ik met een lichte grijns.

Matsuda.
"Als je wat hulp nodig hebt tegen hem, als Gaku-san het niet aan kan, wil ik je altijd wel helpen." Ik haal mijn schouders ondertussen op en haal mijn hand weer van haar schouder af. "Ik ben er een paar dagen tussenuit geweest dus heb zoiezo terug wat oefening nodig." Tja, het is niet dat je na een oogtransplantatie meteen weer rustig kunt gaan rond wandelen.

Valentino.
"Nee, niet precies." Ik draai mezelf niet om om te zien tegen wie ik het eigenlijk heb maar trek gewoon wat gras uit dat ik in een zakje stop en daarna in mijn broekzak. Door met mijn stok mezelf op te duwen sta ik zonder problemen recht en hij de persoon recht aan. "Maar het gaat wel naar een professor." Terwijl hij die grijns op zijn gezicht heeft heb ik gewoon een rustige glimlach op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ligt eraan of je bereidt bent om zo hard te trainen, dat je dikke kans hebt dat er een aantal spieren verekken. Gaat wel snel over sinds je er sterk van wordt, maar de pijn...'' Ik glimlach onschuldig, even een teken voor hem dat ik het erg fijn vind dat hij wil trainen/oefenen.

Masayuki
''Toestemming ervoor...'' Ik grijns wat. ''Om zomaar in mijn voortuin rond te wandelen?'' Het was niet echt mijn voortuin, maar kom op zeg. De afstand.. Het was gewoon aan de overkant. Degelijk wel mijn voortuin, met een... pad van grind ertussen.

[bMatsuda[/b].
"Ik kan wel tegen wat spierpijn." Ik trek een nep gekwetst gezicht en slaag mijn armen over elkaar heen. "Dat je denkt dat ik zo'n mietje ben..." Trainen kan nooit geen kwaad, je zal er niet slechter van worden, alleen maar beter.

Valentino.
"Ik hou er niet zo van om toestemming te vragen..tenzij dit misschien jou bloed is." Ik haal het zakje weer uit mijn jaszak en wiebel er wat mee voor zijn gezicht. Nog voor hij het eventueel zou willen afpakken klem ik heel mijn hand eromheen. "Dit is nog steeds opnebaar terrein, als ik toestemming wil vraag ik het wel aan de Hokage, maar die zal mij niet graag zien komen."

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Spoiler:

.

Masayuki
Zodra ik weer thuis ben, pak ik een boek met alle (benodigde) informatie over Matsuda. Feit 58: Angst :: // Één van zijn opengestelde angsten zijn het verlies / de dood van Chiyeko 'Tora' Gotou. Ik kijk er even naar. ''Wat een sukkel. Hoe kun je eigenlijk om dat kutwijf geven?'' Snauw ik dan even. Matsuda was altijd de beste, en Chiyeko altijd diegene met de meeste aandacht omdat ze zo lief was. Ik gooi het boek woedend tegen de muur aan. Dat die idioten verdomme niet doorhebben dat ze MIJN hele jeugd verpest hebben! ''Ze gaan eraan. Beide.'' Snauw ik nog, totdat mijn serveerster(mijn moeder...) binnenkomt met cake. Ze zet het neer op de tafel en ruimt dan de boeken op die ondertussen door de trillingen uit de kasten zijn gevallen. ''Niet zo agressief, Masayuki....-sama.'' Twijfelt ze wat. Shit, dat nu ook nog. Mag ik dat hele hersenspoel proces overnieuw doen?!

Chiyeko
''Gakuto kan er niet zo goed tegen na zijn trauma met...'' Ik twijfel even. Als ik over hem begin, moet ik hem daarna alles vertellen. Ik zucht. ''Na zijn trauma met Genkichi. Als hij maar één lief ding ziet, kun je niet weten wat er gebeurd. De ene keer wordt hij woedend, de andere keer wordt hij erg emo. Fumito en ik willen het risico niet nemen. Al proberen we hem ervan te genezen. Maar iemand genezen van een trauma? Neen, zo makkelijk is dat niet.'' Ik grijns even. ''Ik bedoel meer dat de S-rank Criminelen juist de mensen zijn die gewoon lekker moorden, dus als je het mij vraagt zou ik niet zeggen dat ze een hart hebben. Al zijn er voor alle dingen uitzondering.'' Ik grijns. ''Jij bent daar blijkbaar één van.''

Valentino.
De Informant komt achter mij naar buiten aangelopen. "Laat mij zien waar het was." Waarschijnlijk is er niet te zien, of misschien juist wel. Aan zelfs al gewoon wat bloed heb ik wat. De informant knikt even kort en neemt dan de leiding richting de plek. Het is wel handig om informanten te hebben, zo blijf je altijd op de hoogste van alles wat er gebeurd. Elke keer als de stok de grond raakt maakt het een zacht tik geluidje dat een echo nalaat doordat het zo stil is in de straten aan deze kant van Konoha. Ik pak het handvat van de stok wat steviger vast. Gewoon rustig blijven. De Akatsuki heeft niet van je nodig, nu toch nog niet. ze hebben mij nooit gemoeten. Volgens hen ben ik een 'bedreiging' voor hun kleine armzalige organisatie.

Mastuda.
Ik probeer heel dat trauma gedoe te snappen en knik maar wat om toch over te komen alsof ik het helemaal snap. wat ze over S-rank criminelen zegt is wel waar, gedeeltelijk toch. Ik ben niet de enige met een hart en het is ook niet dat wij er zomaar op los moorden. "Geloof mij, zelfs de niet levende onder ons hebben een hart." Zeg ik grinnikend. Eén van ons heeft zelfs 5 harten. "Maar ik snap wel wat je bedoelt." Een kleine glimlach komt op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ach ja, zo zou ik bijvoorbeeld 9 levens hebben.'' Dat is dus de reden dat ik van katten houdt, nou ja, ze zeggen dat dan. Vind het opzich wel gaaf. ''In ieder geval, ik moet je maar op de hoogte stellen van mijn stemmingswisselingen dan in de buurt van Gakuto. Fumito, Gakuto en ik hebben beide hetzelfde meegemaakt met het persoon genaamd Genkichi. Genkichi is weer zo'n... bijzonder geval als Orochimaru, niet qua uiterlijk, maar qua bedoelingen. In ieder geval, hij kan tenminste nep emoties laten zien, doen alsof hij om je geeft. 2 maanden nadat jij verdwenen was, kon ik zelf niet meer tegen het gedrag van Masayuki, de arrogantie die hij had + dat vader en moeder waren overleden. Ik ben toen even op pad gegaan, en daar ontmoette ik Genkichi.'' Ik slik wat, en weet ineens geen woorden meer uit mijn mond te krijgen. Blijkbaar heb ik er ook een trauma aan over gehouden. Natuurlijk, verdomme! Wat die eikel me heeft aangedaan, hoe erg hij mij belazerd heeft!

Masayuki
''Ik ga nog even naar buiten,'' mompel ik en loop naar buiten. Ik heb nu rust nodig, ik moet gaan nadenken over hoe ik vader en moeder weer hersenspoel voor een lange tijd. Ik grijns. Of gewoon een belangrijk gedeelte van hun verleden weghalen of manipuleren. Ghe, dat laatste lijkt me eens leuk om te doen. Maar hoe? Ik denk na, en loop automatisch terug naar de plek waar ik pas tegen Matsuda vocht. Misschien krijg ik hier wat ideeën?

Valentino.
Na een paar minuten wandelen komen we aan op een open plek vlak bij het bos. "Hier was het dus," De informant moment nog iets van 'ja baas' maar daar reageer ik al niet meer op. Ik wandel alleen maar het gras op. Ik voel een aantal mensen hun ogen wel op mij branden maar op reageren doe ik ook al niet. "Er is hier anders niets te zien." Mompel ik. Mijn blik gaat nog even over al de bomen en zelfs het kleine beetje rood dat op het gras hangt. Niets interresants dus. Wacht...rood? Met wat moeiten lukt het om neer te hurken. Mijn stok leg ik neer en uit mijn jaszak pak ik een klein zakje. Dit is gewoon perfect om te onderzoeken.

Matsuda.
"Niets is onmogelijk." Het zal vast wel mogelijk zijn om negen levens te kunnen krijgen, op de één of andere creepy manier. Kort knik ik als de over die stemmingswisselingen begint, het gene waar het in mijn ogen nu eigenlijk allemaal om gaat. "Tssk. Meen je dat? Is hij gewoon hetzelfde als...dat er zo'n zieke mensen kunnen bestaan." Mompel ik tegen mezelf waardoor ik een klein deel mis van wat ze zegt. Als ze niet verder dan dat geraakt leg ik mijn hand op haar schouder. "Als je daar nu niet over wilt praten moet het niet.Ik begrijp best dat, ook al weet ik niet al de details, dat het een moeilijk onderwerp is om over te praten."

Chiyeko
''Ik wil het wel, maar krijg het er gewoon niet uit,'' zucht ik. ''Ik ben er een beetje overheen, niet helemaal natuurlijk. De Assassinatie groep is alleen opgericht met de hoop dat iemand ooit Genkichi zou melden, dan konden we met een grote groep voor een goede reden hem vermoorden.'' Ik kijk naar de grond. ''En die is dus eindelijk aangekomen, maar vertrouw het absoluut niet.'' Ik schud mijn hoofd. ''Gakuto wordt met de dag gevoeliger, dat gaat ook niet meer zo. Maar we hebben precies hetzelfde meegemaakt, ik moet hoe dan ook samen met Fumito voor hem klaar staan...''

Masayuki
Als ik aankom, zie ik wat mensen staan op het punt waar wij hebben gevochten. Één van de mensen kijkt naar het bloed. Shit, straks gaat dat voor onderzoek en weten ze me wel te vinden. Ik loop er naartoe. ''Aah, een professor ofzo?'' Zeg ik met een lichte grijns.

Matsuda.
"Als je wat hulp nodig hebt tegen hem, als Gaku-san het niet aan kan, wil ik je altijd wel helpen." Ik haal mijn schouders ondertussen op en haal mijn hand weer van haar schouder af. "Ik ben er een paar dagen tussenuit geweest dus heb zoiezo terug wat oefening nodig." Tja, het is niet dat je na een oogtransplantatie meteen weer rustig kunt gaan rond wandelen.

Valentino.
"Nee, niet precies." Ik draai mezelf niet om om te zien tegen wie ik het eigenlijk heb maar trek gewoon wat gras uit dat ik in een zakje stop en daarna in mijn broekzak. Door met mijn stok mezelf op te duwen sta ik zonder problemen recht en hij de persoon recht aan. "Maar het gaat wel naar een professor." Terwijl hij die grijns op zijn gezicht heeft heb ik gewoon een rustige glimlach op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ligt eraan of je bereidt bent om zo hard te trainen, dat je dikke kans hebt dat er een aantal spieren verekken. Gaat wel snel over sinds je er sterk van wordt, maar de pijn...'' Ik glimlach onschuldig, even een teken voor hem dat ik het erg fijn vind dat hij wil trainen/oefenen.

Masayuki
''Toestemming ervoor...'' Ik grijns wat. ''Om zomaar in mijn voortuin rond te wandelen?'' Het was niet echt mijn voortuin, maar kom op zeg. De afstand.. Het was gewoon aan de overkant. Degelijk wel mijn voortuin, met een... pad van grind ertussen.

[bMatsuda[/b].
"Ik kan wel tegen wat spierpijn." Ik trek een nep gekwetst gezicht en slaag mijn armen over elkaar heen. "Dat je denkt dat ik zo'n mietje ben..." Trainen kan nooit geen kwaad, je zal er niet slechter van worden, alleen maar beter.

Valentino.
"Ik hou er niet zo van om toestemming te vragen..tenzij dit misschien jou bloed is." Ik haal het zakje weer uit mijn jaszak en wiebel er wat mee voor zijn gezicht. Nog voor hij het eventueel zou willen afpakken klem ik heel mijn hand eromheen. "Dit is nog steeds opnebaar terrein, als ik toestemming wil vraag ik het wel aan de Hokage, maar die zal mij niet graag zien komen."

Masayuki ik probeer geen ruzie te maken met masayuki omggg.
Ik kijk hem ietwat uitdagend aan. ''Beschouw mij dan maar Hokage van deze tuin. Hiergeven, dan bewaar ik het wel tot je de toestemming hebt.'' Misschien kwam ik op deze manier erachter hoe ik nog wat leuks kon doen met mijn ouders vandaag. Mensen uitdagen voor iets, ik ben altijd in de stemming~~

Chiyeko
''Ja, je bent mijn grote knuffelbeer.'' Zeg ik en steek pijn tong uit. ''Knuffelberen zijn zacht. En spieren zijn hard, dus jij hebt geen spieren~'' Ik lach wat. Ik weet het niet, maar zonder Masayuki.... Vind ik dit allemaal toch een heel stuk fijner. Ik ben even wat rustiger, en Matsuda-niisama is ook een stuk gezelliger. Ik schud mijn hoofd, dat niisama van vroeger... Dat moet ik écht uit mijn hoofd halen.

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Spoiler:

.

Masayuki
Zodra ik weer thuis ben, pak ik een boek met alle (benodigde) informatie over Matsuda. Feit 58: Angst :: // Één van zijn opengestelde angsten zijn het verlies / de dood van Chiyeko 'Tora' Gotou. Ik kijk er even naar. ''Wat een sukkel. Hoe kun je eigenlijk om dat kutwijf geven?'' Snauw ik dan even. Matsuda was altijd de beste, en Chiyeko altijd diegene met de meeste aandacht omdat ze zo lief was. Ik gooi het boek woedend tegen de muur aan. Dat die idioten verdomme niet doorhebben dat ze MIJN hele jeugd verpest hebben! ''Ze gaan eraan. Beide.'' Snauw ik nog, totdat mijn serveerster(mijn moeder...) binnenkomt met cake. Ze zet het neer op de tafel en ruimt dan de boeken op die ondertussen door de trillingen uit de kasten zijn gevallen. ''Niet zo agressief, Masayuki....-sama.'' Twijfelt ze wat. Shit, dat nu ook nog. Mag ik dat hele hersenspoel proces overnieuw doen?!

Chiyeko
''Gakuto kan er niet zo goed tegen na zijn trauma met...'' Ik twijfel even. Als ik over hem begin, moet ik hem daarna alles vertellen. Ik zucht. ''Na zijn trauma met Genkichi. Als hij maar één lief ding ziet, kun je niet weten wat er gebeurd. De ene keer wordt hij woedend, de andere keer wordt hij erg emo. Fumito en ik willen het risico niet nemen. Al proberen we hem ervan te genezen. Maar iemand genezen van een trauma? Neen, zo makkelijk is dat niet.'' Ik grijns even. ''Ik bedoel meer dat de S-rank Criminelen juist de mensen zijn die gewoon lekker moorden, dus als je het mij vraagt zou ik niet zeggen dat ze een hart hebben. Al zijn er voor alle dingen uitzondering.'' Ik grijns. ''Jij bent daar blijkbaar één van.''

Valentino.
De Informant komt achter mij naar buiten aangelopen. "Laat mij zien waar het was." Waarschijnlijk is er niet te zien, of misschien juist wel. Aan zelfs al gewoon wat bloed heb ik wat. De informant knikt even kort en neemt dan de leiding richting de plek. Het is wel handig om informanten te hebben, zo blijf je altijd op de hoogste van alles wat er gebeurd. Elke keer als de stok de grond raakt maakt het een zacht tik geluidje dat een echo nalaat doordat het zo stil is in de straten aan deze kant van Konoha. Ik pak het handvat van de stok wat steviger vast. Gewoon rustig blijven. De Akatsuki heeft niet van je nodig, nu toch nog niet. ze hebben mij nooit gemoeten. Volgens hen ben ik een 'bedreiging' voor hun kleine armzalige organisatie.

Mastuda.
Ik probeer heel dat trauma gedoe te snappen en knik maar wat om toch over te komen alsof ik het helemaal snap. wat ze over S-rank criminelen zegt is wel waar, gedeeltelijk toch. Ik ben niet de enige met een hart en het is ook niet dat wij er zomaar op los moorden. "Geloof mij, zelfs de niet levende onder ons hebben een hart." Zeg ik grinnikend. Eén van ons heeft zelfs 5 harten. "Maar ik snap wel wat je bedoelt." Een kleine glimlach komt op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ach ja, zo zou ik bijvoorbeeld 9 levens hebben.'' Dat is dus de reden dat ik van katten houdt, nou ja, ze zeggen dat dan. Vind het opzich wel gaaf. ''In ieder geval, ik moet je maar op de hoogte stellen van mijn stemmingswisselingen dan in de buurt van Gakuto. Fumito, Gakuto en ik hebben beide hetzelfde meegemaakt met het persoon genaamd Genkichi. Genkichi is weer zo'n... bijzonder geval als Orochimaru, niet qua uiterlijk, maar qua bedoelingen. In ieder geval, hij kan tenminste nep emoties laten zien, doen alsof hij om je geeft. 2 maanden nadat jij verdwenen was, kon ik zelf niet meer tegen het gedrag van Masayuki, de arrogantie die hij had + dat vader en moeder waren overleden. Ik ben toen even op pad gegaan, en daar ontmoette ik Genkichi.'' Ik slik wat, en weet ineens geen woorden meer uit mijn mond te krijgen. Blijkbaar heb ik er ook een trauma aan over gehouden. Natuurlijk, verdomme! Wat die eikel me heeft aangedaan, hoe erg hij mij belazerd heeft!

Masayuki
''Ik ga nog even naar buiten,'' mompel ik en loop naar buiten. Ik heb nu rust nodig, ik moet gaan nadenken over hoe ik vader en moeder weer hersenspoel voor een lange tijd. Ik grijns. Of gewoon een belangrijk gedeelte van hun verleden weghalen of manipuleren. Ghe, dat laatste lijkt me eens leuk om te doen. Maar hoe? Ik denk na, en loop automatisch terug naar de plek waar ik pas tegen Matsuda vocht. Misschien krijg ik hier wat ideeën?

Valentino.
Na een paar minuten wandelen komen we aan op een open plek vlak bij het bos. "Hier was het dus," De informant moment nog iets van 'ja baas' maar daar reageer ik al niet meer op. Ik wandel alleen maar het gras op. Ik voel een aantal mensen hun ogen wel op mij branden maar op reageren doe ik ook al niet. "Er is hier anders niets te zien." Mompel ik. Mijn blik gaat nog even over al de bomen en zelfs het kleine beetje rood dat op het gras hangt. Niets interresants dus. Wacht...rood? Met wat moeiten lukt het om neer te hurken. Mijn stok leg ik neer en uit mijn jaszak pak ik een klein zakje. Dit is gewoon perfect om te onderzoeken.

Matsuda.
"Niets is onmogelijk." Het zal vast wel mogelijk zijn om negen levens te kunnen krijgen, op de één of andere creepy manier. Kort knik ik als de over die stemmingswisselingen begint, het gene waar het in mijn ogen nu eigenlijk allemaal om gaat. "Tssk. Meen je dat? Is hij gewoon hetzelfde als...dat er zo'n zieke mensen kunnen bestaan." Mompel ik tegen mezelf waardoor ik een klein deel mis van wat ze zegt. Als ze niet verder dan dat geraakt leg ik mijn hand op haar schouder. "Als je daar nu niet over wilt praten moet het niet.Ik begrijp best dat, ook al weet ik niet al de details, dat het een moeilijk onderwerp is om over te praten."

Chiyeko
''Ik wil het wel, maar krijg het er gewoon niet uit,'' zucht ik. ''Ik ben er een beetje overheen, niet helemaal natuurlijk. De Assassinatie groep is alleen opgericht met de hoop dat iemand ooit Genkichi zou melden, dan konden we met een grote groep voor een goede reden hem vermoorden.'' Ik kijk naar de grond. ''En die is dus eindelijk aangekomen, maar vertrouw het absoluut niet.'' Ik schud mijn hoofd. ''Gakuto wordt met de dag gevoeliger, dat gaat ook niet meer zo. Maar we hebben precies hetzelfde meegemaakt, ik moet hoe dan ook samen met Fumito voor hem klaar staan...''

Masayuki
Als ik aankom, zie ik wat mensen staan op het punt waar wij hebben gevochten. Één van de mensen kijkt naar het bloed. Shit, straks gaat dat voor onderzoek en weten ze me wel te vinden. Ik loop er naartoe. ''Aah, een professor ofzo?'' Zeg ik met een lichte grijns.

Matsuda.
"Als je wat hulp nodig hebt tegen hem, als Gaku-san het niet aan kan, wil ik je altijd wel helpen." Ik haal mijn schouders ondertussen op en haal mijn hand weer van haar schouder af. "Ik ben er een paar dagen tussenuit geweest dus heb zoiezo terug wat oefening nodig." Tja, het is niet dat je na een oogtransplantatie meteen weer rustig kunt gaan rond wandelen.

Valentino.
"Nee, niet precies." Ik draai mezelf niet om om te zien tegen wie ik het eigenlijk heb maar trek gewoon wat gras uit dat ik in een zakje stop en daarna in mijn broekzak. Door met mijn stok mezelf op te duwen sta ik zonder problemen recht en hij de persoon recht aan. "Maar het gaat wel naar een professor." Terwijl hij die grijns op zijn gezicht heeft heb ik gewoon een rustige glimlach op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ligt eraan of je bereidt bent om zo hard te trainen, dat je dikke kans hebt dat er een aantal spieren verekken. Gaat wel snel over sinds je er sterk van wordt, maar de pijn...'' Ik glimlach onschuldig, even een teken voor hem dat ik het erg fijn vind dat hij wil trainen/oefenen.

Masayuki
''Toestemming ervoor...'' Ik grijns wat. ''Om zomaar in mijn voortuin rond te wandelen?'' Het was niet echt mijn voortuin, maar kom op zeg. De afstand.. Het was gewoon aan de overkant. Degelijk wel mijn voortuin, met een... pad van grind ertussen.

[bMatsuda[/b].
"Ik kan wel tegen wat spierpijn." Ik trek een nep gekwetst gezicht en slaag mijn armen over elkaar heen. "Dat je denkt dat ik zo'n mietje ben..." Trainen kan nooit geen kwaad, je zal er niet slechter van worden, alleen maar beter.

Valentino.
"Ik hou er niet zo van om toestemming te vragen..tenzij dit misschien jou bloed is." Ik haal het zakje weer uit mijn jaszak en wiebel er wat mee voor zijn gezicht. Nog voor hij het eventueel zou willen afpakken klem ik heel mijn hand eromheen. "Dit is nog steeds opnebaar terrein, als ik toestemming wil vraag ik het wel aan de Hokage, maar die zal mij niet graag zien komen."

Masayuki ik probeer geen ruzie te maken met masayuki omggg.
Ik kijk hem ietwat uitdagend aan. ''Beschouw mij dan maar Hokage van deze tuin. Hiergeven, dan bewaar ik het wel tot je de toestemming hebt.'' Misschien kwam ik op deze manier erachter hoe ik nog wat leuks kon doen met mijn ouders vandaag. Mensen uitdagen voor iets, ik ben altijd in de stemming~~

Chiyeko
''Ja, je bent mijn grote knuffelbeer.'' Zeg ik en steek pijn tong uit. ''Knuffelberen zijn zacht. En spieren zijn hard, dus jij hebt geen spieren~'' Ik lach wat. Ik weet het niet, maar zonder Masayuki.... Vind ik dit allemaal toch een heel stuk fijner. Ik ben even wat rustiger, en Matsuda-niisama is ook een stuk gezelliger. Ik schud mijn hoofd, dat niisama van vroeger... Dat moet ik écht uit mijn hoofd halen.

Valentino. (niet het persoon dat ruzie maakt x'D)
""Sorry meneer Hokage, je zou ondertussen al wel moeten geven dat ik mijn eigen regels heb." Ik maak een klein buiging achtig iets. "Nog veel plezier in uw tuin." Met die woorden wandel ik vrij droog om hem heen, het zakje steek ik weg in mijn zak. "Of is er nog iets dat je wilt bespreken met mij, meneer Hokage?" Ik ben geen persoon dat de regels gewoon naleeft, daarvoor heb ik dit beroep niet gekozen. "Je gaf trouwens geen antwoord op mijn vraag, kan ik dat beschouwen als een ja dan? wat zou jij trouwens met bloed moeten doen?" Het zakje heb ik alweer weg gestoken en ik kijk hem nu recht aan. Ik ben niet iemand die ruzie maakt mat iemand maar iedereen maakt altijd ruzie met mij. Misschien komt het door mijn karakter en mijn bijna constante glimlach, of ik lok het gewoon uit. Misschien is het wel gewoon beide. vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe de Informant zijn wapen wilt trekken maar met mijn hand doe ik het teken dat het niet nodig is. Het is ook helemaal nergens voor nodig, ik heb dit allemaal volledig in de hand. "Ach, nu wel toch al een gesprek zijn begonnen kan ik mij net zo goed voorstellen; Valentino Maginhart." Stel ik mezelf voor. Meestal zou ik mijn hand uitsteken maar hij ziet er niet uit als een persoon die even de hand van iemand anders gaat schudden dus doe ik het ook maar niet.

Matsuda.
"dat kan ik dus niet bepaald aanzien als een compliment." Zeg ik lachend. "Maar je hebt ook harde knuffelberen, dus daar ben ik er één van." Als Masayuki eindelijk weg is, of gewoon terug...rustig weet ik het zal het allemaal veel makkelijker zijn. "Ugh, ik word hier echt gek van." Ik trek heel droog het verband van mijn hoofd/oog af. Met één hand wrijf ik door het oog. Dit voelt al veel beter nu ik terug langs beide kanten kan zien en me dus geen zorgen moet maken dat ik word aangevallen langs mijn 'blinde' kant zeg maar.

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Spoiler:

.

Masayuki
Zodra ik weer thuis ben, pak ik een boek met alle (benodigde) informatie over Matsuda. Feit 58: Angst :: // Één van zijn opengestelde angsten zijn het verlies / de dood van Chiyeko 'Tora' Gotou. Ik kijk er even naar. ''Wat een sukkel. Hoe kun je eigenlijk om dat kutwijf geven?'' Snauw ik dan even. Matsuda was altijd de beste, en Chiyeko altijd diegene met de meeste aandacht omdat ze zo lief was. Ik gooi het boek woedend tegen de muur aan. Dat die idioten verdomme niet doorhebben dat ze MIJN hele jeugd verpest hebben! ''Ze gaan eraan. Beide.'' Snauw ik nog, totdat mijn serveerster(mijn moeder...) binnenkomt met cake. Ze zet het neer op de tafel en ruimt dan de boeken op die ondertussen door de trillingen uit de kasten zijn gevallen. ''Niet zo agressief, Masayuki....-sama.'' Twijfelt ze wat. Shit, dat nu ook nog. Mag ik dat hele hersenspoel proces overnieuw doen?!

Chiyeko
''Gakuto kan er niet zo goed tegen na zijn trauma met...'' Ik twijfel even. Als ik over hem begin, moet ik hem daarna alles vertellen. Ik zucht. ''Na zijn trauma met Genkichi. Als hij maar één lief ding ziet, kun je niet weten wat er gebeurd. De ene keer wordt hij woedend, de andere keer wordt hij erg emo. Fumito en ik willen het risico niet nemen. Al proberen we hem ervan te genezen. Maar iemand genezen van een trauma? Neen, zo makkelijk is dat niet.'' Ik grijns even. ''Ik bedoel meer dat de S-rank Criminelen juist de mensen zijn die gewoon lekker moorden, dus als je het mij vraagt zou ik niet zeggen dat ze een hart hebben. Al zijn er voor alle dingen uitzondering.'' Ik grijns. ''Jij bent daar blijkbaar één van.''

Valentino.
De Informant komt achter mij naar buiten aangelopen. "Laat mij zien waar het was." Waarschijnlijk is er niet te zien, of misschien juist wel. Aan zelfs al gewoon wat bloed heb ik wat. De informant knikt even kort en neemt dan de leiding richting de plek. Het is wel handig om informanten te hebben, zo blijf je altijd op de hoogste van alles wat er gebeurd. Elke keer als de stok de grond raakt maakt het een zacht tik geluidje dat een echo nalaat doordat het zo stil is in de straten aan deze kant van Konoha. Ik pak het handvat van de stok wat steviger vast. Gewoon rustig blijven. De Akatsuki heeft niet van je nodig, nu toch nog niet. ze hebben mij nooit gemoeten. Volgens hen ben ik een 'bedreiging' voor hun kleine armzalige organisatie.

Mastuda.
Ik probeer heel dat trauma gedoe te snappen en knik maar wat om toch over te komen alsof ik het helemaal snap. wat ze over S-rank criminelen zegt is wel waar, gedeeltelijk toch. Ik ben niet de enige met een hart en het is ook niet dat wij er zomaar op los moorden. "Geloof mij, zelfs de niet levende onder ons hebben een hart." Zeg ik grinnikend. Eén van ons heeft zelfs 5 harten. "Maar ik snap wel wat je bedoelt." Een kleine glimlach komt op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ach ja, zo zou ik bijvoorbeeld 9 levens hebben.'' Dat is dus de reden dat ik van katten houdt, nou ja, ze zeggen dat dan. Vind het opzich wel gaaf. ''In ieder geval, ik moet je maar op de hoogte stellen van mijn stemmingswisselingen dan in de buurt van Gakuto. Fumito, Gakuto en ik hebben beide hetzelfde meegemaakt met het persoon genaamd Genkichi. Genkichi is weer zo'n... bijzonder geval als Orochimaru, niet qua uiterlijk, maar qua bedoelingen. In ieder geval, hij kan tenminste nep emoties laten zien, doen alsof hij om je geeft. 2 maanden nadat jij verdwenen was, kon ik zelf niet meer tegen het gedrag van Masayuki, de arrogantie die hij had + dat vader en moeder waren overleden. Ik ben toen even op pad gegaan, en daar ontmoette ik Genkichi.'' Ik slik wat, en weet ineens geen woorden meer uit mijn mond te krijgen. Blijkbaar heb ik er ook een trauma aan over gehouden. Natuurlijk, verdomme! Wat die eikel me heeft aangedaan, hoe erg hij mij belazerd heeft!

Masayuki
''Ik ga nog even naar buiten,'' mompel ik en loop naar buiten. Ik heb nu rust nodig, ik moet gaan nadenken over hoe ik vader en moeder weer hersenspoel voor een lange tijd. Ik grijns. Of gewoon een belangrijk gedeelte van hun verleden weghalen of manipuleren. Ghe, dat laatste lijkt me eens leuk om te doen. Maar hoe? Ik denk na, en loop automatisch terug naar de plek waar ik pas tegen Matsuda vocht. Misschien krijg ik hier wat ideeën?

Valentino.
Na een paar minuten wandelen komen we aan op een open plek vlak bij het bos. "Hier was het dus," De informant moment nog iets van 'ja baas' maar daar reageer ik al niet meer op. Ik wandel alleen maar het gras op. Ik voel een aantal mensen hun ogen wel op mij branden maar op reageren doe ik ook al niet. "Er is hier anders niets te zien." Mompel ik. Mijn blik gaat nog even over al de bomen en zelfs het kleine beetje rood dat op het gras hangt. Niets interresants dus. Wacht...rood? Met wat moeiten lukt het om neer te hurken. Mijn stok leg ik neer en uit mijn jaszak pak ik een klein zakje. Dit is gewoon perfect om te onderzoeken.

Matsuda.
"Niets is onmogelijk." Het zal vast wel mogelijk zijn om negen levens te kunnen krijgen, op de één of andere creepy manier. Kort knik ik als de over die stemmingswisselingen begint, het gene waar het in mijn ogen nu eigenlijk allemaal om gaat. "Tssk. Meen je dat? Is hij gewoon hetzelfde als...dat er zo'n zieke mensen kunnen bestaan." Mompel ik tegen mezelf waardoor ik een klein deel mis van wat ze zegt. Als ze niet verder dan dat geraakt leg ik mijn hand op haar schouder. "Als je daar nu niet over wilt praten moet het niet.Ik begrijp best dat, ook al weet ik niet al de details, dat het een moeilijk onderwerp is om over te praten."

Chiyeko
''Ik wil het wel, maar krijg het er gewoon niet uit,'' zucht ik. ''Ik ben er een beetje overheen, niet helemaal natuurlijk. De Assassinatie groep is alleen opgericht met de hoop dat iemand ooit Genkichi zou melden, dan konden we met een grote groep voor een goede reden hem vermoorden.'' Ik kijk naar de grond. ''En die is dus eindelijk aangekomen, maar vertrouw het absoluut niet.'' Ik schud mijn hoofd. ''Gakuto wordt met de dag gevoeliger, dat gaat ook niet meer zo. Maar we hebben precies hetzelfde meegemaakt, ik moet hoe dan ook samen met Fumito voor hem klaar staan...''

Masayuki
Als ik aankom, zie ik wat mensen staan op het punt waar wij hebben gevochten. Één van de mensen kijkt naar het bloed. Shit, straks gaat dat voor onderzoek en weten ze me wel te vinden. Ik loop er naartoe. ''Aah, een professor ofzo?'' Zeg ik met een lichte grijns.

Matsuda.
"Als je wat hulp nodig hebt tegen hem, als Gaku-san het niet aan kan, wil ik je altijd wel helpen." Ik haal mijn schouders ondertussen op en haal mijn hand weer van haar schouder af. "Ik ben er een paar dagen tussenuit geweest dus heb zoiezo terug wat oefening nodig." Tja, het is niet dat je na een oogtransplantatie meteen weer rustig kunt gaan rond wandelen.

Valentino.
"Nee, niet precies." Ik draai mezelf niet om om te zien tegen wie ik het eigenlijk heb maar trek gewoon wat gras uit dat ik in een zakje stop en daarna in mijn broekzak. Door met mijn stok mezelf op te duwen sta ik zonder problemen recht en hij de persoon recht aan. "Maar het gaat wel naar een professor." Terwijl hij die grijns op zijn gezicht heeft heb ik gewoon een rustige glimlach op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ligt eraan of je bereidt bent om zo hard te trainen, dat je dikke kans hebt dat er een aantal spieren verekken. Gaat wel snel over sinds je er sterk van wordt, maar de pijn...'' Ik glimlach onschuldig, even een teken voor hem dat ik het erg fijn vind dat hij wil trainen/oefenen.

Masayuki
''Toestemming ervoor...'' Ik grijns wat. ''Om zomaar in mijn voortuin rond te wandelen?'' Het was niet echt mijn voortuin, maar kom op zeg. De afstand.. Het was gewoon aan de overkant. Degelijk wel mijn voortuin, met een... pad van grind ertussen.

[bMatsuda[/b].
"Ik kan wel tegen wat spierpijn." Ik trek een nep gekwetst gezicht en slaag mijn armen over elkaar heen. "Dat je denkt dat ik zo'n mietje ben..." Trainen kan nooit geen kwaad, je zal er niet slechter van worden, alleen maar beter.

Valentino.
"Ik hou er niet zo van om toestemming te vragen..tenzij dit misschien jou bloed is." Ik haal het zakje weer uit mijn jaszak en wiebel er wat mee voor zijn gezicht. Nog voor hij het eventueel zou willen afpakken klem ik heel mijn hand eromheen. "Dit is nog steeds opnebaar terrein, als ik toestemming wil vraag ik het wel aan de Hokage, maar die zal mij niet graag zien komen."

Masayuki ik probeer geen ruzie te maken met masayuki omggg.
Ik kijk hem ietwat uitdagend aan. ''Beschouw mij dan maar Hokage van deze tuin. Hiergeven, dan bewaar ik het wel tot je de toestemming hebt.'' Misschien kwam ik op deze manier erachter hoe ik nog wat leuks kon doen met mijn ouders vandaag. Mensen uitdagen voor iets, ik ben altijd in de stemming~~

Chiyeko
''Ja, je bent mijn grote knuffelbeer.'' Zeg ik en steek pijn tong uit. ''Knuffelberen zijn zacht. En spieren zijn hard, dus jij hebt geen spieren~'' Ik lach wat. Ik weet het niet, maar zonder Masayuki.... Vind ik dit allemaal toch een heel stuk fijner. Ik ben even wat rustiger, en Matsuda-niisama is ook een stuk gezelliger. Ik schud mijn hoofd, dat niisama van vroeger... Dat moet ik écht uit mijn hoofd halen.

Valentino. (niet het persoon dat ruzie maakt x'D)
""Sorry meneer Hokage, je zou ondertussen al wel moeten geven dat ik mijn eigen regels heb." Ik maak een klein buiging achtig iets. "Nog veel plezier in uw tuin." Met die woorden wandel ik vrij droog om hem heen, het zakje steek ik weg in mijn zak. "Of is er nog iets dat je wilt bespreken met mij, meneer Hokage?" Ik ben geen persoon dat de regels gewoon naleeft, daarvoor heb ik dit beroep niet gekozen. "Je gaf trouwens geen antwoord op mijn vraag, kan ik dat beschouwen als een ja dan? wat zou jij trouwens met bloed moeten doen?" Het zakje heb ik alweer weg gestoken en ik kijk hem nu recht aan. Ik ben niet iemand die ruzie maakt mat iemand maar iedereen maakt altijd ruzie met mij. Misschien komt het door mijn karakter en mijn bijna constante glimlach, of ik lok het gewoon uit. Misschien is het wel gewoon beide. vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe de Informant zijn wapen wilt trekken maar met mijn hand doe ik het teken dat het niet nodig is. Het is ook helemaal nergens voor nodig, ik heb dit allemaal volledig in de hand. "Ach, nu wel toch al een gesprek zijn begonnen kan ik mij net zo goed voorstellen; Valentino Maginhart." Stel ik mezelf voor. Meestal zou ik mijn hand uitsteken maar hij ziet er niet uit als een persoon die even de hand van iemand anders gaat schudden dus doe ik het ook maar niet.

Matsuda.
"dat kan ik dus niet bepaald aanzien als een compliment." Zeg ik lachend. "Maar je hebt ook harde knuffelberen, dus daar ben ik er één van." Als Masayuki eindelijk weg is, of gewoon terug...rustig weet ik het zal het allemaal veel makkelijker zijn. "Ugh, ik word hier echt gek van." Ik trek heel droog het verband van mijn hoofd/oog af. Met één hand wrijf ik door het oog. Dit voelt al veel beter nu ik terug langs beide kanten kan zien en me dus geen zorgen moet maken dat ik word aangevallen langs mijn 'blinde' kant zeg maar.

Masayuki
''Masayuki Jirou Gotou,'' zucht ik dan maar. Ik hoefde dat bloed niet meer; ik kon gelijk zien dat dat niet mijn bloed was. ''Ach, ik hoef er verder toch niks mee te doen,'' zeg ik maar met een zeer neutraal gezicht. Als ik nu zou glimlachen, had hij door dat ik er wat vanaf wist, en dan zou ik een hele ondervraging kijken. En daar zit ik niet echt bepaald op te wachten.

Chiyeko
''Wat heb je met je oog gedaan dan?'' Vraag ik even ietwat geschrokken. Ik had dat verband al wel door, maar had nog niet echt de tijd om het te vragen. ''tegen een boom aangelopen ofzo?'' Zeg ik als grapje, ook al komt het als een zeer serieuze vraag over.

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Spoiler:

.

Masayuki
Zodra ik weer thuis ben, pak ik een boek met alle (benodigde) informatie over Matsuda. Feit 58: Angst :: // Één van zijn opengestelde angsten zijn het verlies / de dood van Chiyeko 'Tora' Gotou. Ik kijk er even naar. ''Wat een sukkel. Hoe kun je eigenlijk om dat kutwijf geven?'' Snauw ik dan even. Matsuda was altijd de beste, en Chiyeko altijd diegene met de meeste aandacht omdat ze zo lief was. Ik gooi het boek woedend tegen de muur aan. Dat die idioten verdomme niet doorhebben dat ze MIJN hele jeugd verpest hebben! ''Ze gaan eraan. Beide.'' Snauw ik nog, totdat mijn serveerster(mijn moeder...) binnenkomt met cake. Ze zet het neer op de tafel en ruimt dan de boeken op die ondertussen door de trillingen uit de kasten zijn gevallen. ''Niet zo agressief, Masayuki....-sama.'' Twijfelt ze wat. Shit, dat nu ook nog. Mag ik dat hele hersenspoel proces overnieuw doen?!

Chiyeko
''Gakuto kan er niet zo goed tegen na zijn trauma met...'' Ik twijfel even. Als ik over hem begin, moet ik hem daarna alles vertellen. Ik zucht. ''Na zijn trauma met Genkichi. Als hij maar één lief ding ziet, kun je niet weten wat er gebeurd. De ene keer wordt hij woedend, de andere keer wordt hij erg emo. Fumito en ik willen het risico niet nemen. Al proberen we hem ervan te genezen. Maar iemand genezen van een trauma? Neen, zo makkelijk is dat niet.'' Ik grijns even. ''Ik bedoel meer dat de S-rank Criminelen juist de mensen zijn die gewoon lekker moorden, dus als je het mij vraagt zou ik niet zeggen dat ze een hart hebben. Al zijn er voor alle dingen uitzondering.'' Ik grijns. ''Jij bent daar blijkbaar één van.''

Valentino.
De Informant komt achter mij naar buiten aangelopen. "Laat mij zien waar het was." Waarschijnlijk is er niet te zien, of misschien juist wel. Aan zelfs al gewoon wat bloed heb ik wat. De informant knikt even kort en neemt dan de leiding richting de plek. Het is wel handig om informanten te hebben, zo blijf je altijd op de hoogste van alles wat er gebeurd. Elke keer als de stok de grond raakt maakt het een zacht tik geluidje dat een echo nalaat doordat het zo stil is in de straten aan deze kant van Konoha. Ik pak het handvat van de stok wat steviger vast. Gewoon rustig blijven. De Akatsuki heeft niet van je nodig, nu toch nog niet. ze hebben mij nooit gemoeten. Volgens hen ben ik een 'bedreiging' voor hun kleine armzalige organisatie.

Mastuda.
Ik probeer heel dat trauma gedoe te snappen en knik maar wat om toch over te komen alsof ik het helemaal snap. wat ze over S-rank criminelen zegt is wel waar, gedeeltelijk toch. Ik ben niet de enige met een hart en het is ook niet dat wij er zomaar op los moorden. "Geloof mij, zelfs de niet levende onder ons hebben een hart." Zeg ik grinnikend. Eén van ons heeft zelfs 5 harten. "Maar ik snap wel wat je bedoelt." Een kleine glimlach komt op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ach ja, zo zou ik bijvoorbeeld 9 levens hebben.'' Dat is dus de reden dat ik van katten houdt, nou ja, ze zeggen dat dan. Vind het opzich wel gaaf. ''In ieder geval, ik moet je maar op de hoogte stellen van mijn stemmingswisselingen dan in de buurt van Gakuto. Fumito, Gakuto en ik hebben beide hetzelfde meegemaakt met het persoon genaamd Genkichi. Genkichi is weer zo'n... bijzonder geval als Orochimaru, niet qua uiterlijk, maar qua bedoelingen. In ieder geval, hij kan tenminste nep emoties laten zien, doen alsof hij om je geeft. 2 maanden nadat jij verdwenen was, kon ik zelf niet meer tegen het gedrag van Masayuki, de arrogantie die hij had + dat vader en moeder waren overleden. Ik ben toen even op pad gegaan, en daar ontmoette ik Genkichi.'' Ik slik wat, en weet ineens geen woorden meer uit mijn mond te krijgen. Blijkbaar heb ik er ook een trauma aan over gehouden. Natuurlijk, verdomme! Wat die eikel me heeft aangedaan, hoe erg hij mij belazerd heeft!

Masayuki
''Ik ga nog even naar buiten,'' mompel ik en loop naar buiten. Ik heb nu rust nodig, ik moet gaan nadenken over hoe ik vader en moeder weer hersenspoel voor een lange tijd. Ik grijns. Of gewoon een belangrijk gedeelte van hun verleden weghalen of manipuleren. Ghe, dat laatste lijkt me eens leuk om te doen. Maar hoe? Ik denk na, en loop automatisch terug naar de plek waar ik pas tegen Matsuda vocht. Misschien krijg ik hier wat ideeën?

Valentino.
Na een paar minuten wandelen komen we aan op een open plek vlak bij het bos. "Hier was het dus," De informant moment nog iets van 'ja baas' maar daar reageer ik al niet meer op. Ik wandel alleen maar het gras op. Ik voel een aantal mensen hun ogen wel op mij branden maar op reageren doe ik ook al niet. "Er is hier anders niets te zien." Mompel ik. Mijn blik gaat nog even over al de bomen en zelfs het kleine beetje rood dat op het gras hangt. Niets interresants dus. Wacht...rood? Met wat moeiten lukt het om neer te hurken. Mijn stok leg ik neer en uit mijn jaszak pak ik een klein zakje. Dit is gewoon perfect om te onderzoeken.

Matsuda.
"Niets is onmogelijk." Het zal vast wel mogelijk zijn om negen levens te kunnen krijgen, op de één of andere creepy manier. Kort knik ik als de over die stemmingswisselingen begint, het gene waar het in mijn ogen nu eigenlijk allemaal om gaat. "Tssk. Meen je dat? Is hij gewoon hetzelfde als...dat er zo'n zieke mensen kunnen bestaan." Mompel ik tegen mezelf waardoor ik een klein deel mis van wat ze zegt. Als ze niet verder dan dat geraakt leg ik mijn hand op haar schouder. "Als je daar nu niet over wilt praten moet het niet.Ik begrijp best dat, ook al weet ik niet al de details, dat het een moeilijk onderwerp is om over te praten."

Chiyeko
''Ik wil het wel, maar krijg het er gewoon niet uit,'' zucht ik. ''Ik ben er een beetje overheen, niet helemaal natuurlijk. De Assassinatie groep is alleen opgericht met de hoop dat iemand ooit Genkichi zou melden, dan konden we met een grote groep voor een goede reden hem vermoorden.'' Ik kijk naar de grond. ''En die is dus eindelijk aangekomen, maar vertrouw het absoluut niet.'' Ik schud mijn hoofd. ''Gakuto wordt met de dag gevoeliger, dat gaat ook niet meer zo. Maar we hebben precies hetzelfde meegemaakt, ik moet hoe dan ook samen met Fumito voor hem klaar staan...''

Masayuki
Als ik aankom, zie ik wat mensen staan op het punt waar wij hebben gevochten. Één van de mensen kijkt naar het bloed. Shit, straks gaat dat voor onderzoek en weten ze me wel te vinden. Ik loop er naartoe. ''Aah, een professor ofzo?'' Zeg ik met een lichte grijns.

Matsuda.
"Als je wat hulp nodig hebt tegen hem, als Gaku-san het niet aan kan, wil ik je altijd wel helpen." Ik haal mijn schouders ondertussen op en haal mijn hand weer van haar schouder af. "Ik ben er een paar dagen tussenuit geweest dus heb zoiezo terug wat oefening nodig." Tja, het is niet dat je na een oogtransplantatie meteen weer rustig kunt gaan rond wandelen.

Valentino.
"Nee, niet precies." Ik draai mezelf niet om om te zien tegen wie ik het eigenlijk heb maar trek gewoon wat gras uit dat ik in een zakje stop en daarna in mijn broekzak. Door met mijn stok mezelf op te duwen sta ik zonder problemen recht en hij de persoon recht aan. "Maar het gaat wel naar een professor." Terwijl hij die grijns op zijn gezicht heeft heb ik gewoon een rustige glimlach op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ligt eraan of je bereidt bent om zo hard te trainen, dat je dikke kans hebt dat er een aantal spieren verekken. Gaat wel snel over sinds je er sterk van wordt, maar de pijn...'' Ik glimlach onschuldig, even een teken voor hem dat ik het erg fijn vind dat hij wil trainen/oefenen.

Masayuki
''Toestemming ervoor...'' Ik grijns wat. ''Om zomaar in mijn voortuin rond te wandelen?'' Het was niet echt mijn voortuin, maar kom op zeg. De afstand.. Het was gewoon aan de overkant. Degelijk wel mijn voortuin, met een... pad van grind ertussen.

[bMatsuda[/b].
"Ik kan wel tegen wat spierpijn." Ik trek een nep gekwetst gezicht en slaag mijn armen over elkaar heen. "Dat je denkt dat ik zo'n mietje ben..." Trainen kan nooit geen kwaad, je zal er niet slechter van worden, alleen maar beter.

Valentino.
"Ik hou er niet zo van om toestemming te vragen..tenzij dit misschien jou bloed is." Ik haal het zakje weer uit mijn jaszak en wiebel er wat mee voor zijn gezicht. Nog voor hij het eventueel zou willen afpakken klem ik heel mijn hand eromheen. "Dit is nog steeds opnebaar terrein, als ik toestemming wil vraag ik het wel aan de Hokage, maar die zal mij niet graag zien komen."

Masayuki ik probeer geen ruzie te maken met masayuki omggg.
Ik kijk hem ietwat uitdagend aan. ''Beschouw mij dan maar Hokage van deze tuin. Hiergeven, dan bewaar ik het wel tot je de toestemming hebt.'' Misschien kwam ik op deze manier erachter hoe ik nog wat leuks kon doen met mijn ouders vandaag. Mensen uitdagen voor iets, ik ben altijd in de stemming~~

Chiyeko
''Ja, je bent mijn grote knuffelbeer.'' Zeg ik en steek pijn tong uit. ''Knuffelberen zijn zacht. En spieren zijn hard, dus jij hebt geen spieren~'' Ik lach wat. Ik weet het niet, maar zonder Masayuki.... Vind ik dit allemaal toch een heel stuk fijner. Ik ben even wat rustiger, en Matsuda-niisama is ook een stuk gezelliger. Ik schud mijn hoofd, dat niisama van vroeger... Dat moet ik écht uit mijn hoofd halen.

Valentino. (niet het persoon dat ruzie maakt x'D)
""Sorry meneer Hokage, je zou ondertussen al wel moeten geven dat ik mijn eigen regels heb." Ik maak een klein buiging achtig iets. "Nog veel plezier in uw tuin." Met die woorden wandel ik vrij droog om hem heen, het zakje steek ik weg in mijn zak. "Of is er nog iets dat je wilt bespreken met mij, meneer Hokage?" Ik ben geen persoon dat de regels gewoon naleeft, daarvoor heb ik dit beroep niet gekozen. "Je gaf trouwens geen antwoord op mijn vraag, kan ik dat beschouwen als een ja dan? wat zou jij trouwens met bloed moeten doen?" Het zakje heb ik alweer weg gestoken en ik kijk hem nu recht aan. Ik ben niet iemand die ruzie maakt mat iemand maar iedereen maakt altijd ruzie met mij. Misschien komt het door mijn karakter en mijn bijna constante glimlach, of ik lok het gewoon uit. Misschien is het wel gewoon beide. vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe de Informant zijn wapen wilt trekken maar met mijn hand doe ik het teken dat het niet nodig is. Het is ook helemaal nergens voor nodig, ik heb dit allemaal volledig in de hand. "Ach, nu wel toch al een gesprek zijn begonnen kan ik mij net zo goed voorstellen; Valentino Maginhart." Stel ik mezelf voor. Meestal zou ik mijn hand uitsteken maar hij ziet er niet uit als een persoon die even de hand van iemand anders gaat schudden dus doe ik het ook maar niet.

Matsuda.
"dat kan ik dus niet bepaald aanzien als een compliment." Zeg ik lachend. "Maar je hebt ook harde knuffelberen, dus daar ben ik er één van." Als Masayuki eindelijk weg is, of gewoon terug...rustig weet ik het zal het allemaal veel makkelijker zijn. "Ugh, ik word hier echt gek van." Ik trek heel droog het verband van mijn hoofd/oog af. Met één hand wrijf ik door het oog. Dit voelt al veel beter nu ik terug langs beide kanten kan zien en me dus geen zorgen moet maken dat ik word aangevallen langs mijn 'blinde' kant zeg maar.

Masayuki
''Masayuki Jirou Gotou,'' zucht ik dan maar. Ik hoefde dat bloed niet meer; ik kon gelijk zien dat dat niet mijn bloed was. ''Ach, ik hoef er verder toch niks mee te doen,'' zeg ik maar met een zeer neutraal gezicht. Als ik nu zou glimlachen, had hij door dat ik er wat vanaf wist, en dan zou ik een hele ondervraging kijken. En daar zit ik niet echt bepaald op te wachten.

Chiyeko
''Wat heb je met je oog gedaan dan?'' Vraag ik even ietwat geschrokken. Ik had dat verband al wel door, maar had nog niet echt de tijd om het te vragen. ''tegen een boom aangelopen ofzo?'' Zeg ik als grapje, ook al komt het als een zeer serieuze vraag over.

Valentino.
"Aangenaam kennis te maken Masayuki." Ik knik even heel kort. "Dan vraag ik mij af waarom je er eerst zo'n probleem van maakte." Mijn hoofd hou ik een tikkeldje scheef terwijl ik leun op mijn stok. "Misschien dat je er wat mee te maken hebt." Mijn ogen versmallen wat en ik kijk hem strak aan. "Maar daar kom ik wel achter, misschien tot binnenkort."

Matsuda.
"Nee." Antwoord ik seriues op haar vraag met de boom. "Tegen een paal." kort rol ik even met mijn ogen. Natuurlijk, dat is iets dat ze gaat geloven, ik zou mezelf nu wel voor mijn kop kunnen slaan. "Nee, ik heb gewoon een klein cadeautje gekregen van iemand die ik ken." Zeg ik schouder ophalend. Misschien dat ze zo denkt dat iemand mij gewoon in elkaar heeft geslagen, Masayuki bijvoorbeeld.

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Spoiler:

.

Masayuki
Zodra ik weer thuis ben, pak ik een boek met alle (benodigde) informatie over Matsuda. Feit 58: Angst :: // Één van zijn opengestelde angsten zijn het verlies / de dood van Chiyeko 'Tora' Gotou. Ik kijk er even naar. ''Wat een sukkel. Hoe kun je eigenlijk om dat kutwijf geven?'' Snauw ik dan even. Matsuda was altijd de beste, en Chiyeko altijd diegene met de meeste aandacht omdat ze zo lief was. Ik gooi het boek woedend tegen de muur aan. Dat die idioten verdomme niet doorhebben dat ze MIJN hele jeugd verpest hebben! ''Ze gaan eraan. Beide.'' Snauw ik nog, totdat mijn serveerster(mijn moeder...) binnenkomt met cake. Ze zet het neer op de tafel en ruimt dan de boeken op die ondertussen door de trillingen uit de kasten zijn gevallen. ''Niet zo agressief, Masayuki....-sama.'' Twijfelt ze wat. Shit, dat nu ook nog. Mag ik dat hele hersenspoel proces overnieuw doen?!

Chiyeko
''Gakuto kan er niet zo goed tegen na zijn trauma met...'' Ik twijfel even. Als ik over hem begin, moet ik hem daarna alles vertellen. Ik zucht. ''Na zijn trauma met Genkichi. Als hij maar één lief ding ziet, kun je niet weten wat er gebeurd. De ene keer wordt hij woedend, de andere keer wordt hij erg emo. Fumito en ik willen het risico niet nemen. Al proberen we hem ervan te genezen. Maar iemand genezen van een trauma? Neen, zo makkelijk is dat niet.'' Ik grijns even. ''Ik bedoel meer dat de S-rank Criminelen juist de mensen zijn die gewoon lekker moorden, dus als je het mij vraagt zou ik niet zeggen dat ze een hart hebben. Al zijn er voor alle dingen uitzondering.'' Ik grijns. ''Jij bent daar blijkbaar één van.''

Valentino.
De Informant komt achter mij naar buiten aangelopen. "Laat mij zien waar het was." Waarschijnlijk is er niet te zien, of misschien juist wel. Aan zelfs al gewoon wat bloed heb ik wat. De informant knikt even kort en neemt dan de leiding richting de plek. Het is wel handig om informanten te hebben, zo blijf je altijd op de hoogste van alles wat er gebeurd. Elke keer als de stok de grond raakt maakt het een zacht tik geluidje dat een echo nalaat doordat het zo stil is in de straten aan deze kant van Konoha. Ik pak het handvat van de stok wat steviger vast. Gewoon rustig blijven. De Akatsuki heeft niet van je nodig, nu toch nog niet. ze hebben mij nooit gemoeten. Volgens hen ben ik een 'bedreiging' voor hun kleine armzalige organisatie.

Mastuda.
Ik probeer heel dat trauma gedoe te snappen en knik maar wat om toch over te komen alsof ik het helemaal snap. wat ze over S-rank criminelen zegt is wel waar, gedeeltelijk toch. Ik ben niet de enige met een hart en het is ook niet dat wij er zomaar op los moorden. "Geloof mij, zelfs de niet levende onder ons hebben een hart." Zeg ik grinnikend. Eén van ons heeft zelfs 5 harten. "Maar ik snap wel wat je bedoelt." Een kleine glimlach komt op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ach ja, zo zou ik bijvoorbeeld 9 levens hebben.'' Dat is dus de reden dat ik van katten houdt, nou ja, ze zeggen dat dan. Vind het opzich wel gaaf. ''In ieder geval, ik moet je maar op de hoogte stellen van mijn stemmingswisselingen dan in de buurt van Gakuto. Fumito, Gakuto en ik hebben beide hetzelfde meegemaakt met het persoon genaamd Genkichi. Genkichi is weer zo'n... bijzonder geval als Orochimaru, niet qua uiterlijk, maar qua bedoelingen. In ieder geval, hij kan tenminste nep emoties laten zien, doen alsof hij om je geeft. 2 maanden nadat jij verdwenen was, kon ik zelf niet meer tegen het gedrag van Masayuki, de arrogantie die hij had + dat vader en moeder waren overleden. Ik ben toen even op pad gegaan, en daar ontmoette ik Genkichi.'' Ik slik wat, en weet ineens geen woorden meer uit mijn mond te krijgen. Blijkbaar heb ik er ook een trauma aan over gehouden. Natuurlijk, verdomme! Wat die eikel me heeft aangedaan, hoe erg hij mij belazerd heeft!

Masayuki
''Ik ga nog even naar buiten,'' mompel ik en loop naar buiten. Ik heb nu rust nodig, ik moet gaan nadenken over hoe ik vader en moeder weer hersenspoel voor een lange tijd. Ik grijns. Of gewoon een belangrijk gedeelte van hun verleden weghalen of manipuleren. Ghe, dat laatste lijkt me eens leuk om te doen. Maar hoe? Ik denk na, en loop automatisch terug naar de plek waar ik pas tegen Matsuda vocht. Misschien krijg ik hier wat ideeën?

Valentino.
Na een paar minuten wandelen komen we aan op een open plek vlak bij het bos. "Hier was het dus," De informant moment nog iets van 'ja baas' maar daar reageer ik al niet meer op. Ik wandel alleen maar het gras op. Ik voel een aantal mensen hun ogen wel op mij branden maar op reageren doe ik ook al niet. "Er is hier anders niets te zien." Mompel ik. Mijn blik gaat nog even over al de bomen en zelfs het kleine beetje rood dat op het gras hangt. Niets interresants dus. Wacht...rood? Met wat moeiten lukt het om neer te hurken. Mijn stok leg ik neer en uit mijn jaszak pak ik een klein zakje. Dit is gewoon perfect om te onderzoeken.

Matsuda.
"Niets is onmogelijk." Het zal vast wel mogelijk zijn om negen levens te kunnen krijgen, op de één of andere creepy manier. Kort knik ik als de over die stemmingswisselingen begint, het gene waar het in mijn ogen nu eigenlijk allemaal om gaat. "Tssk. Meen je dat? Is hij gewoon hetzelfde als...dat er zo'n zieke mensen kunnen bestaan." Mompel ik tegen mezelf waardoor ik een klein deel mis van wat ze zegt. Als ze niet verder dan dat geraakt leg ik mijn hand op haar schouder. "Als je daar nu niet over wilt praten moet het niet.Ik begrijp best dat, ook al weet ik niet al de details, dat het een moeilijk onderwerp is om over te praten."

Chiyeko
''Ik wil het wel, maar krijg het er gewoon niet uit,'' zucht ik. ''Ik ben er een beetje overheen, niet helemaal natuurlijk. De Assassinatie groep is alleen opgericht met de hoop dat iemand ooit Genkichi zou melden, dan konden we met een grote groep voor een goede reden hem vermoorden.'' Ik kijk naar de grond. ''En die is dus eindelijk aangekomen, maar vertrouw het absoluut niet.'' Ik schud mijn hoofd. ''Gakuto wordt met de dag gevoeliger, dat gaat ook niet meer zo. Maar we hebben precies hetzelfde meegemaakt, ik moet hoe dan ook samen met Fumito voor hem klaar staan...''

Masayuki
Als ik aankom, zie ik wat mensen staan op het punt waar wij hebben gevochten. Één van de mensen kijkt naar het bloed. Shit, straks gaat dat voor onderzoek en weten ze me wel te vinden. Ik loop er naartoe. ''Aah, een professor ofzo?'' Zeg ik met een lichte grijns.

Matsuda.
"Als je wat hulp nodig hebt tegen hem, als Gaku-san het niet aan kan, wil ik je altijd wel helpen." Ik haal mijn schouders ondertussen op en haal mijn hand weer van haar schouder af. "Ik ben er een paar dagen tussenuit geweest dus heb zoiezo terug wat oefening nodig." Tja, het is niet dat je na een oogtransplantatie meteen weer rustig kunt gaan rond wandelen.

Valentino.
"Nee, niet precies." Ik draai mezelf niet om om te zien tegen wie ik het eigenlijk heb maar trek gewoon wat gras uit dat ik in een zakje stop en daarna in mijn broekzak. Door met mijn stok mezelf op te duwen sta ik zonder problemen recht en hij de persoon recht aan. "Maar het gaat wel naar een professor." Terwijl hij die grijns op zijn gezicht heeft heb ik gewoon een rustige glimlach op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ligt eraan of je bereidt bent om zo hard te trainen, dat je dikke kans hebt dat er een aantal spieren verekken. Gaat wel snel over sinds je er sterk van wordt, maar de pijn...'' Ik glimlach onschuldig, even een teken voor hem dat ik het erg fijn vind dat hij wil trainen/oefenen.

Masayuki
''Toestemming ervoor...'' Ik grijns wat. ''Om zomaar in mijn voortuin rond te wandelen?'' Het was niet echt mijn voortuin, maar kom op zeg. De afstand.. Het was gewoon aan de overkant. Degelijk wel mijn voortuin, met een... pad van grind ertussen.

[bMatsuda[/b].
"Ik kan wel tegen wat spierpijn." Ik trek een nep gekwetst gezicht en slaag mijn armen over elkaar heen. "Dat je denkt dat ik zo'n mietje ben..." Trainen kan nooit geen kwaad, je zal er niet slechter van worden, alleen maar beter.

Valentino.
"Ik hou er niet zo van om toestemming te vragen..tenzij dit misschien jou bloed is." Ik haal het zakje weer uit mijn jaszak en wiebel er wat mee voor zijn gezicht. Nog voor hij het eventueel zou willen afpakken klem ik heel mijn hand eromheen. "Dit is nog steeds opnebaar terrein, als ik toestemming wil vraag ik het wel aan de Hokage, maar die zal mij niet graag zien komen."

Masayuki ik probeer geen ruzie te maken met masayuki omggg.
Ik kijk hem ietwat uitdagend aan. ''Beschouw mij dan maar Hokage van deze tuin. Hiergeven, dan bewaar ik het wel tot je de toestemming hebt.'' Misschien kwam ik op deze manier erachter hoe ik nog wat leuks kon doen met mijn ouders vandaag. Mensen uitdagen voor iets, ik ben altijd in de stemming~~

Chiyeko
''Ja, je bent mijn grote knuffelbeer.'' Zeg ik en steek pijn tong uit. ''Knuffelberen zijn zacht. En spieren zijn hard, dus jij hebt geen spieren~'' Ik lach wat. Ik weet het niet, maar zonder Masayuki.... Vind ik dit allemaal toch een heel stuk fijner. Ik ben even wat rustiger, en Matsuda-niisama is ook een stuk gezelliger. Ik schud mijn hoofd, dat niisama van vroeger... Dat moet ik écht uit mijn hoofd halen.

Valentino. (niet het persoon dat ruzie maakt x'D)
""Sorry meneer Hokage, je zou ondertussen al wel moeten geven dat ik mijn eigen regels heb." Ik maak een klein buiging achtig iets. "Nog veel plezier in uw tuin." Met die woorden wandel ik vrij droog om hem heen, het zakje steek ik weg in mijn zak. "Of is er nog iets dat je wilt bespreken met mij, meneer Hokage?" Ik ben geen persoon dat de regels gewoon naleeft, daarvoor heb ik dit beroep niet gekozen. "Je gaf trouwens geen antwoord op mijn vraag, kan ik dat beschouwen als een ja dan? wat zou jij trouwens met bloed moeten doen?" Het zakje heb ik alweer weg gestoken en ik kijk hem nu recht aan. Ik ben niet iemand die ruzie maakt mat iemand maar iedereen maakt altijd ruzie met mij. Misschien komt het door mijn karakter en mijn bijna constante glimlach, of ik lok het gewoon uit. Misschien is het wel gewoon beide. vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe de Informant zijn wapen wilt trekken maar met mijn hand doe ik het teken dat het niet nodig is. Het is ook helemaal nergens voor nodig, ik heb dit allemaal volledig in de hand. "Ach, nu wel toch al een gesprek zijn begonnen kan ik mij net zo goed voorstellen; Valentino Maginhart." Stel ik mezelf voor. Meestal zou ik mijn hand uitsteken maar hij ziet er niet uit als een persoon die even de hand van iemand anders gaat schudden dus doe ik het ook maar niet.

Matsuda.
"dat kan ik dus niet bepaald aanzien als een compliment." Zeg ik lachend. "Maar je hebt ook harde knuffelberen, dus daar ben ik er één van." Als Masayuki eindelijk weg is, of gewoon terug...rustig weet ik het zal het allemaal veel makkelijker zijn. "Ugh, ik word hier echt gek van." Ik trek heel droog het verband van mijn hoofd/oog af. Met één hand wrijf ik door het oog. Dit voelt al veel beter nu ik terug langs beide kanten kan zien en me dus geen zorgen moet maken dat ik word aangevallen langs mijn 'blinde' kant zeg maar.

Masayuki
''Masayuki Jirou Gotou,'' zucht ik dan maar. Ik hoefde dat bloed niet meer; ik kon gelijk zien dat dat niet mijn bloed was. ''Ach, ik hoef er verder toch niks mee te doen,'' zeg ik maar met een zeer neutraal gezicht. Als ik nu zou glimlachen, had hij door dat ik er wat vanaf wist, en dan zou ik een hele ondervraging kijken. En daar zit ik niet echt bepaald op te wachten.

Chiyeko
''Wat heb je met je oog gedaan dan?'' Vraag ik even ietwat geschrokken. Ik had dat verband al wel door, maar had nog niet echt de tijd om het te vragen. ''tegen een boom aangelopen ofzo?'' Zeg ik als grapje, ook al komt het als een zeer serieuze vraag over.

Valentino.
"Aangenaam kennis te maken Masayuki." Ik knik even heel kort. "Dan vraag ik mij af waarom je er eerst zo'n probleem van maakte." Mijn hoofd hou ik een tikkeldje scheef terwijl ik leun op mijn stok. "Misschien dat je er wat mee te maken hebt." Mijn ogen versmallen wat en ik kijk hem strak aan. "Maar daar kom ik wel achter, misschien tot binnenkort."

Matsuda.
"Nee." Antwoord ik seriues op haar vraag met de boom. "Tegen een paal." kort rol ik even met mijn ogen. Natuurlijk, dat is iets dat ze gaat geloven, ik zou mezelf nu wel voor mijn kop kunnen slaan. "Nee, ik heb gewoon een klein cadeautje gekregen van iemand die ik ken." Zeg ik schouder ophalend. Misschien dat ze zo denkt dat iemand mij gewoon in elkaar heeft geslagen, Masayuki bijvoorbeeld.

Masayuki
''Ligt eraan wie je moet hebben,'' antwoord ik. ''Als je mij uiteindelijk nodig hebt voor onderzoek, dan heb ik er niks mee te maken. Heb je iemand anders nodig, tsja, dan zien we het wel.'' Grijns ik even. Als hij Matsuda wil, kan ik nog wel helpen. Moet hij mij hebben? Goh, wat zou hier dan toch gebeurd zijn....

Chiyeko
''Aaah wauw. Nu weet ik wat ik je voor je verjaardag ga geven, ik ga je gewoon in elkaar slaan.'' Glimlach ik , en steek dan lachend mijn tong uit. Dat speelse met oude vrienden/familie, dat blijft toch altijd nog wel een beetje in me zitten.

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Spoiler:

.

Masayuki
Zodra ik weer thuis ben, pak ik een boek met alle (benodigde) informatie over Matsuda. Feit 58: Angst :: // Één van zijn opengestelde angsten zijn het verlies / de dood van Chiyeko 'Tora' Gotou. Ik kijk er even naar. ''Wat een sukkel. Hoe kun je eigenlijk om dat kutwijf geven?'' Snauw ik dan even. Matsuda was altijd de beste, en Chiyeko altijd diegene met de meeste aandacht omdat ze zo lief was. Ik gooi het boek woedend tegen de muur aan. Dat die idioten verdomme niet doorhebben dat ze MIJN hele jeugd verpest hebben! ''Ze gaan eraan. Beide.'' Snauw ik nog, totdat mijn serveerster(mijn moeder...) binnenkomt met cake. Ze zet het neer op de tafel en ruimt dan de boeken op die ondertussen door de trillingen uit de kasten zijn gevallen. ''Niet zo agressief, Masayuki....-sama.'' Twijfelt ze wat. Shit, dat nu ook nog. Mag ik dat hele hersenspoel proces overnieuw doen?!

Chiyeko
''Gakuto kan er niet zo goed tegen na zijn trauma met...'' Ik twijfel even. Als ik over hem begin, moet ik hem daarna alles vertellen. Ik zucht. ''Na zijn trauma met Genkichi. Als hij maar één lief ding ziet, kun je niet weten wat er gebeurd. De ene keer wordt hij woedend, de andere keer wordt hij erg emo. Fumito en ik willen het risico niet nemen. Al proberen we hem ervan te genezen. Maar iemand genezen van een trauma? Neen, zo makkelijk is dat niet.'' Ik grijns even. ''Ik bedoel meer dat de S-rank Criminelen juist de mensen zijn die gewoon lekker moorden, dus als je het mij vraagt zou ik niet zeggen dat ze een hart hebben. Al zijn er voor alle dingen uitzondering.'' Ik grijns. ''Jij bent daar blijkbaar één van.''

Valentino.
De Informant komt achter mij naar buiten aangelopen. "Laat mij zien waar het was." Waarschijnlijk is er niet te zien, of misschien juist wel. Aan zelfs al gewoon wat bloed heb ik wat. De informant knikt even kort en neemt dan de leiding richting de plek. Het is wel handig om informanten te hebben, zo blijf je altijd op de hoogste van alles wat er gebeurd. Elke keer als de stok de grond raakt maakt het een zacht tik geluidje dat een echo nalaat doordat het zo stil is in de straten aan deze kant van Konoha. Ik pak het handvat van de stok wat steviger vast. Gewoon rustig blijven. De Akatsuki heeft niet van je nodig, nu toch nog niet. ze hebben mij nooit gemoeten. Volgens hen ben ik een 'bedreiging' voor hun kleine armzalige organisatie.

Mastuda.
Ik probeer heel dat trauma gedoe te snappen en knik maar wat om toch over te komen alsof ik het helemaal snap. wat ze over S-rank criminelen zegt is wel waar, gedeeltelijk toch. Ik ben niet de enige met een hart en het is ook niet dat wij er zomaar op los moorden. "Geloof mij, zelfs de niet levende onder ons hebben een hart." Zeg ik grinnikend. Eén van ons heeft zelfs 5 harten. "Maar ik snap wel wat je bedoelt." Een kleine glimlach komt op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ach ja, zo zou ik bijvoorbeeld 9 levens hebben.'' Dat is dus de reden dat ik van katten houdt, nou ja, ze zeggen dat dan. Vind het opzich wel gaaf. ''In ieder geval, ik moet je maar op de hoogte stellen van mijn stemmingswisselingen dan in de buurt van Gakuto. Fumito, Gakuto en ik hebben beide hetzelfde meegemaakt met het persoon genaamd Genkichi. Genkichi is weer zo'n... bijzonder geval als Orochimaru, niet qua uiterlijk, maar qua bedoelingen. In ieder geval, hij kan tenminste nep emoties laten zien, doen alsof hij om je geeft. 2 maanden nadat jij verdwenen was, kon ik zelf niet meer tegen het gedrag van Masayuki, de arrogantie die hij had + dat vader en moeder waren overleden. Ik ben toen even op pad gegaan, en daar ontmoette ik Genkichi.'' Ik slik wat, en weet ineens geen woorden meer uit mijn mond te krijgen. Blijkbaar heb ik er ook een trauma aan over gehouden. Natuurlijk, verdomme! Wat die eikel me heeft aangedaan, hoe erg hij mij belazerd heeft!

Masayuki
''Ik ga nog even naar buiten,'' mompel ik en loop naar buiten. Ik heb nu rust nodig, ik moet gaan nadenken over hoe ik vader en moeder weer hersenspoel voor een lange tijd. Ik grijns. Of gewoon een belangrijk gedeelte van hun verleden weghalen of manipuleren. Ghe, dat laatste lijkt me eens leuk om te doen. Maar hoe? Ik denk na, en loop automatisch terug naar de plek waar ik pas tegen Matsuda vocht. Misschien krijg ik hier wat ideeën?

Valentino.
Na een paar minuten wandelen komen we aan op een open plek vlak bij het bos. "Hier was het dus," De informant moment nog iets van 'ja baas' maar daar reageer ik al niet meer op. Ik wandel alleen maar het gras op. Ik voel een aantal mensen hun ogen wel op mij branden maar op reageren doe ik ook al niet. "Er is hier anders niets te zien." Mompel ik. Mijn blik gaat nog even over al de bomen en zelfs het kleine beetje rood dat op het gras hangt. Niets interresants dus. Wacht...rood? Met wat moeiten lukt het om neer te hurken. Mijn stok leg ik neer en uit mijn jaszak pak ik een klein zakje. Dit is gewoon perfect om te onderzoeken.

Matsuda.
"Niets is onmogelijk." Het zal vast wel mogelijk zijn om negen levens te kunnen krijgen, op de één of andere creepy manier. Kort knik ik als de over die stemmingswisselingen begint, het gene waar het in mijn ogen nu eigenlijk allemaal om gaat. "Tssk. Meen je dat? Is hij gewoon hetzelfde als...dat er zo'n zieke mensen kunnen bestaan." Mompel ik tegen mezelf waardoor ik een klein deel mis van wat ze zegt. Als ze niet verder dan dat geraakt leg ik mijn hand op haar schouder. "Als je daar nu niet over wilt praten moet het niet.Ik begrijp best dat, ook al weet ik niet al de details, dat het een moeilijk onderwerp is om over te praten."

Chiyeko
''Ik wil het wel, maar krijg het er gewoon niet uit,'' zucht ik. ''Ik ben er een beetje overheen, niet helemaal natuurlijk. De Assassinatie groep is alleen opgericht met de hoop dat iemand ooit Genkichi zou melden, dan konden we met een grote groep voor een goede reden hem vermoorden.'' Ik kijk naar de grond. ''En die is dus eindelijk aangekomen, maar vertrouw het absoluut niet.'' Ik schud mijn hoofd. ''Gakuto wordt met de dag gevoeliger, dat gaat ook niet meer zo. Maar we hebben precies hetzelfde meegemaakt, ik moet hoe dan ook samen met Fumito voor hem klaar staan...''

Masayuki
Als ik aankom, zie ik wat mensen staan op het punt waar wij hebben gevochten. Één van de mensen kijkt naar het bloed. Shit, straks gaat dat voor onderzoek en weten ze me wel te vinden. Ik loop er naartoe. ''Aah, een professor ofzo?'' Zeg ik met een lichte grijns.

Matsuda.
"Als je wat hulp nodig hebt tegen hem, als Gaku-san het niet aan kan, wil ik je altijd wel helpen." Ik haal mijn schouders ondertussen op en haal mijn hand weer van haar schouder af. "Ik ben er een paar dagen tussenuit geweest dus heb zoiezo terug wat oefening nodig." Tja, het is niet dat je na een oogtransplantatie meteen weer rustig kunt gaan rond wandelen.

Valentino.
"Nee, niet precies." Ik draai mezelf niet om om te zien tegen wie ik het eigenlijk heb maar trek gewoon wat gras uit dat ik in een zakje stop en daarna in mijn broekzak. Door met mijn stok mezelf op te duwen sta ik zonder problemen recht en hij de persoon recht aan. "Maar het gaat wel naar een professor." Terwijl hij die grijns op zijn gezicht heeft heb ik gewoon een rustige glimlach op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ligt eraan of je bereidt bent om zo hard te trainen, dat je dikke kans hebt dat er een aantal spieren verekken. Gaat wel snel over sinds je er sterk van wordt, maar de pijn...'' Ik glimlach onschuldig, even een teken voor hem dat ik het erg fijn vind dat hij wil trainen/oefenen.

Masayuki
''Toestemming ervoor...'' Ik grijns wat. ''Om zomaar in mijn voortuin rond te wandelen?'' Het was niet echt mijn voortuin, maar kom op zeg. De afstand.. Het was gewoon aan de overkant. Degelijk wel mijn voortuin, met een... pad van grind ertussen.

[bMatsuda[/b].
"Ik kan wel tegen wat spierpijn." Ik trek een nep gekwetst gezicht en slaag mijn armen over elkaar heen. "Dat je denkt dat ik zo'n mietje ben..." Trainen kan nooit geen kwaad, je zal er niet slechter van worden, alleen maar beter.

Valentino.
"Ik hou er niet zo van om toestemming te vragen..tenzij dit misschien jou bloed is." Ik haal het zakje weer uit mijn jaszak en wiebel er wat mee voor zijn gezicht. Nog voor hij het eventueel zou willen afpakken klem ik heel mijn hand eromheen. "Dit is nog steeds opnebaar terrein, als ik toestemming wil vraag ik het wel aan de Hokage, maar die zal mij niet graag zien komen."

Masayuki ik probeer geen ruzie te maken met masayuki omggg.
Ik kijk hem ietwat uitdagend aan. ''Beschouw mij dan maar Hokage van deze tuin. Hiergeven, dan bewaar ik het wel tot je de toestemming hebt.'' Misschien kwam ik op deze manier erachter hoe ik nog wat leuks kon doen met mijn ouders vandaag. Mensen uitdagen voor iets, ik ben altijd in de stemming~~

Chiyeko
''Ja, je bent mijn grote knuffelbeer.'' Zeg ik en steek pijn tong uit. ''Knuffelberen zijn zacht. En spieren zijn hard, dus jij hebt geen spieren~'' Ik lach wat. Ik weet het niet, maar zonder Masayuki.... Vind ik dit allemaal toch een heel stuk fijner. Ik ben even wat rustiger, en Matsuda-niisama is ook een stuk gezelliger. Ik schud mijn hoofd, dat niisama van vroeger... Dat moet ik écht uit mijn hoofd halen.

Valentino. (niet het persoon dat ruzie maakt x'D)
""Sorry meneer Hokage, je zou ondertussen al wel moeten geven dat ik mijn eigen regels heb." Ik maak een klein buiging achtig iets. "Nog veel plezier in uw tuin." Met die woorden wandel ik vrij droog om hem heen, het zakje steek ik weg in mijn zak. "Of is er nog iets dat je wilt bespreken met mij, meneer Hokage?" Ik ben geen persoon dat de regels gewoon naleeft, daarvoor heb ik dit beroep niet gekozen. "Je gaf trouwens geen antwoord op mijn vraag, kan ik dat beschouwen als een ja dan? wat zou jij trouwens met bloed moeten doen?" Het zakje heb ik alweer weg gestoken en ik kijk hem nu recht aan. Ik ben niet iemand die ruzie maakt mat iemand maar iedereen maakt altijd ruzie met mij. Misschien komt het door mijn karakter en mijn bijna constante glimlach, of ik lok het gewoon uit. Misschien is het wel gewoon beide. vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe de Informant zijn wapen wilt trekken maar met mijn hand doe ik het teken dat het niet nodig is. Het is ook helemaal nergens voor nodig, ik heb dit allemaal volledig in de hand. "Ach, nu wel toch al een gesprek zijn begonnen kan ik mij net zo goed voorstellen; Valentino Maginhart." Stel ik mezelf voor. Meestal zou ik mijn hand uitsteken maar hij ziet er niet uit als een persoon die even de hand van iemand anders gaat schudden dus doe ik het ook maar niet.

Matsuda.
"dat kan ik dus niet bepaald aanzien als een compliment." Zeg ik lachend. "Maar je hebt ook harde knuffelberen, dus daar ben ik er één van." Als Masayuki eindelijk weg is, of gewoon terug...rustig weet ik het zal het allemaal veel makkelijker zijn. "Ugh, ik word hier echt gek van." Ik trek heel droog het verband van mijn hoofd/oog af. Met één hand wrijf ik door het oog. Dit voelt al veel beter nu ik terug langs beide kanten kan zien en me dus geen zorgen moet maken dat ik word aangevallen langs mijn 'blinde' kant zeg maar.

Masayuki
''Masayuki Jirou Gotou,'' zucht ik dan maar. Ik hoefde dat bloed niet meer; ik kon gelijk zien dat dat niet mijn bloed was. ''Ach, ik hoef er verder toch niks mee te doen,'' zeg ik maar met een zeer neutraal gezicht. Als ik nu zou glimlachen, had hij door dat ik er wat vanaf wist, en dan zou ik een hele ondervraging kijken. En daar zit ik niet echt bepaald op te wachten.

Chiyeko
''Wat heb je met je oog gedaan dan?'' Vraag ik even ietwat geschrokken. Ik had dat verband al wel door, maar had nog niet echt de tijd om het te vragen. ''tegen een boom aangelopen ofzo?'' Zeg ik als grapje, ook al komt het als een zeer serieuze vraag over.

Valentino.
"Aangenaam kennis te maken Masayuki." Ik knik even heel kort. "Dan vraag ik mij af waarom je er eerst zo'n probleem van maakte." Mijn hoofd hou ik een tikkeldje scheef terwijl ik leun op mijn stok. "Misschien dat je er wat mee te maken hebt." Mijn ogen versmallen wat en ik kijk hem strak aan. "Maar daar kom ik wel achter, misschien tot binnenkort."

Matsuda.
"Nee." Antwoord ik seriues op haar vraag met de boom. "Tegen een paal." kort rol ik even met mijn ogen. Natuurlijk, dat is iets dat ze gaat geloven, ik zou mezelf nu wel voor mijn kop kunnen slaan. "Nee, ik heb gewoon een klein cadeautje gekregen van iemand die ik ken." Zeg ik schouder ophalend. Misschien dat ze zo denkt dat iemand mij gewoon in elkaar heeft geslagen, Masayuki bijvoorbeeld.

Masayuki
''Ligt eraan wie je moet hebben,'' antwoord ik. ''Als je mij uiteindelijk nodig hebt voor onderzoek, dan heb ik er niks mee te maken. Heb je iemand anders nodig, tsja, dan zien we het wel.'' Grijns ik even. Als hij Matsuda wil, kan ik nog wel helpen. Moet hij mij hebben? Goh, wat zou hier dan toch gebeurd zijn....

Chiyeko
''Aaah wauw. Nu weet ik wat ik je voor je verjaardag ga geven, ik ga je gewoon in elkaar slaan.'' Glimlach ik , en steek dan lachend mijn tong uit. Dat speelse met oude vrienden/familie, dat blijft toch altijd nog wel een beetje in me zitten.

Valentino.
"Ik moet allen de twee hebben die hier een paar dagen geleden gevochten hebben, één iemand in het speciaal." Ik grinnik even. Als ik hem uiteindelijk nodig blijk te hebben maar hij wilt niet mee werken zal ik gewoon overgaan op de harde aanpak. "Owh, als je wat weet..." Uit de binnenzak van mijn vest haal ik een klein papiertje met het adres van mijn café op. "-kan je mij hier altijd vinden en als ik er niet ben vraag je maar aan iemand waar ik ben of zeg je dat je langs bent geweest." Met twee vingers hou ik het papiertje naar hem toe.

Matsuda.
"Ik zou geen beter cadeau kunnen wensen voor op mijn verjaardag." Ik ga met één hand door mijn haar. Dat begint volgens mij een tik te worden. "Maar de persoon zei dat het mij zou helpen tegen Masayuki." Zij is daarnet eerlijk geweest tegen mij dus het minste dat ik kan doen is eerlijk zijn tegen haar, anders ontstaat er weer een ruzie.

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Spoiler:

.

Masayuki
Zodra ik weer thuis ben, pak ik een boek met alle (benodigde) informatie over Matsuda. Feit 58: Angst :: // Één van zijn opengestelde angsten zijn het verlies / de dood van Chiyeko 'Tora' Gotou. Ik kijk er even naar. ''Wat een sukkel. Hoe kun je eigenlijk om dat kutwijf geven?'' Snauw ik dan even. Matsuda was altijd de beste, en Chiyeko altijd diegene met de meeste aandacht omdat ze zo lief was. Ik gooi het boek woedend tegen de muur aan. Dat die idioten verdomme niet doorhebben dat ze MIJN hele jeugd verpest hebben! ''Ze gaan eraan. Beide.'' Snauw ik nog, totdat mijn serveerster(mijn moeder...) binnenkomt met cake. Ze zet het neer op de tafel en ruimt dan de boeken op die ondertussen door de trillingen uit de kasten zijn gevallen. ''Niet zo agressief, Masayuki....-sama.'' Twijfelt ze wat. Shit, dat nu ook nog. Mag ik dat hele hersenspoel proces overnieuw doen?!

Chiyeko
''Gakuto kan er niet zo goed tegen na zijn trauma met...'' Ik twijfel even. Als ik over hem begin, moet ik hem daarna alles vertellen. Ik zucht. ''Na zijn trauma met Genkichi. Als hij maar één lief ding ziet, kun je niet weten wat er gebeurd. De ene keer wordt hij woedend, de andere keer wordt hij erg emo. Fumito en ik willen het risico niet nemen. Al proberen we hem ervan te genezen. Maar iemand genezen van een trauma? Neen, zo makkelijk is dat niet.'' Ik grijns even. ''Ik bedoel meer dat de S-rank Criminelen juist de mensen zijn die gewoon lekker moorden, dus als je het mij vraagt zou ik niet zeggen dat ze een hart hebben. Al zijn er voor alle dingen uitzondering.'' Ik grijns. ''Jij bent daar blijkbaar één van.''

Valentino.
De Informant komt achter mij naar buiten aangelopen. "Laat mij zien waar het was." Waarschijnlijk is er niet te zien, of misschien juist wel. Aan zelfs al gewoon wat bloed heb ik wat. De informant knikt even kort en neemt dan de leiding richting de plek. Het is wel handig om informanten te hebben, zo blijf je altijd op de hoogste van alles wat er gebeurd. Elke keer als de stok de grond raakt maakt het een zacht tik geluidje dat een echo nalaat doordat het zo stil is in de straten aan deze kant van Konoha. Ik pak het handvat van de stok wat steviger vast. Gewoon rustig blijven. De Akatsuki heeft niet van je nodig, nu toch nog niet. ze hebben mij nooit gemoeten. Volgens hen ben ik een 'bedreiging' voor hun kleine armzalige organisatie.

Mastuda.
Ik probeer heel dat trauma gedoe te snappen en knik maar wat om toch over te komen alsof ik het helemaal snap. wat ze over S-rank criminelen zegt is wel waar, gedeeltelijk toch. Ik ben niet de enige met een hart en het is ook niet dat wij er zomaar op los moorden. "Geloof mij, zelfs de niet levende onder ons hebben een hart." Zeg ik grinnikend. Eén van ons heeft zelfs 5 harten. "Maar ik snap wel wat je bedoelt." Een kleine glimlach komt op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ach ja, zo zou ik bijvoorbeeld 9 levens hebben.'' Dat is dus de reden dat ik van katten houdt, nou ja, ze zeggen dat dan. Vind het opzich wel gaaf. ''In ieder geval, ik moet je maar op de hoogte stellen van mijn stemmingswisselingen dan in de buurt van Gakuto. Fumito, Gakuto en ik hebben beide hetzelfde meegemaakt met het persoon genaamd Genkichi. Genkichi is weer zo'n... bijzonder geval als Orochimaru, niet qua uiterlijk, maar qua bedoelingen. In ieder geval, hij kan tenminste nep emoties laten zien, doen alsof hij om je geeft. 2 maanden nadat jij verdwenen was, kon ik zelf niet meer tegen het gedrag van Masayuki, de arrogantie die hij had + dat vader en moeder waren overleden. Ik ben toen even op pad gegaan, en daar ontmoette ik Genkichi.'' Ik slik wat, en weet ineens geen woorden meer uit mijn mond te krijgen. Blijkbaar heb ik er ook een trauma aan over gehouden. Natuurlijk, verdomme! Wat die eikel me heeft aangedaan, hoe erg hij mij belazerd heeft!

Masayuki
''Ik ga nog even naar buiten,'' mompel ik en loop naar buiten. Ik heb nu rust nodig, ik moet gaan nadenken over hoe ik vader en moeder weer hersenspoel voor een lange tijd. Ik grijns. Of gewoon een belangrijk gedeelte van hun verleden weghalen of manipuleren. Ghe, dat laatste lijkt me eens leuk om te doen. Maar hoe? Ik denk na, en loop automatisch terug naar de plek waar ik pas tegen Matsuda vocht. Misschien krijg ik hier wat ideeën?

Valentino.
Na een paar minuten wandelen komen we aan op een open plek vlak bij het bos. "Hier was het dus," De informant moment nog iets van 'ja baas' maar daar reageer ik al niet meer op. Ik wandel alleen maar het gras op. Ik voel een aantal mensen hun ogen wel op mij branden maar op reageren doe ik ook al niet. "Er is hier anders niets te zien." Mompel ik. Mijn blik gaat nog even over al de bomen en zelfs het kleine beetje rood dat op het gras hangt. Niets interresants dus. Wacht...rood? Met wat moeiten lukt het om neer te hurken. Mijn stok leg ik neer en uit mijn jaszak pak ik een klein zakje. Dit is gewoon perfect om te onderzoeken.

Matsuda.
"Niets is onmogelijk." Het zal vast wel mogelijk zijn om negen levens te kunnen krijgen, op de één of andere creepy manier. Kort knik ik als de over die stemmingswisselingen begint, het gene waar het in mijn ogen nu eigenlijk allemaal om gaat. "Tssk. Meen je dat? Is hij gewoon hetzelfde als...dat er zo'n zieke mensen kunnen bestaan." Mompel ik tegen mezelf waardoor ik een klein deel mis van wat ze zegt. Als ze niet verder dan dat geraakt leg ik mijn hand op haar schouder. "Als je daar nu niet over wilt praten moet het niet.Ik begrijp best dat, ook al weet ik niet al de details, dat het een moeilijk onderwerp is om over te praten."

Chiyeko
''Ik wil het wel, maar krijg het er gewoon niet uit,'' zucht ik. ''Ik ben er een beetje overheen, niet helemaal natuurlijk. De Assassinatie groep is alleen opgericht met de hoop dat iemand ooit Genkichi zou melden, dan konden we met een grote groep voor een goede reden hem vermoorden.'' Ik kijk naar de grond. ''En die is dus eindelijk aangekomen, maar vertrouw het absoluut niet.'' Ik schud mijn hoofd. ''Gakuto wordt met de dag gevoeliger, dat gaat ook niet meer zo. Maar we hebben precies hetzelfde meegemaakt, ik moet hoe dan ook samen met Fumito voor hem klaar staan...''

Masayuki
Als ik aankom, zie ik wat mensen staan op het punt waar wij hebben gevochten. Één van de mensen kijkt naar het bloed. Shit, straks gaat dat voor onderzoek en weten ze me wel te vinden. Ik loop er naartoe. ''Aah, een professor ofzo?'' Zeg ik met een lichte grijns.

Matsuda.
"Als je wat hulp nodig hebt tegen hem, als Gaku-san het niet aan kan, wil ik je altijd wel helpen." Ik haal mijn schouders ondertussen op en haal mijn hand weer van haar schouder af. "Ik ben er een paar dagen tussenuit geweest dus heb zoiezo terug wat oefening nodig." Tja, het is niet dat je na een oogtransplantatie meteen weer rustig kunt gaan rond wandelen.

Valentino.
"Nee, niet precies." Ik draai mezelf niet om om te zien tegen wie ik het eigenlijk heb maar trek gewoon wat gras uit dat ik in een zakje stop en daarna in mijn broekzak. Door met mijn stok mezelf op te duwen sta ik zonder problemen recht en hij de persoon recht aan. "Maar het gaat wel naar een professor." Terwijl hij die grijns op zijn gezicht heeft heb ik gewoon een rustige glimlach op mijn gezicht.

Chiyeko
''Ligt eraan of je bereidt bent om zo hard te trainen, dat je dikke kans hebt dat er een aantal spieren verekken. Gaat wel snel over sinds je er sterk van wordt, maar de pijn...'' Ik glimlach onschuldig, even een teken voor hem dat ik het erg fijn vind dat hij wil trainen/oefenen.

Masayuki
''Toestemming ervoor...'' Ik grijns wat. ''Om zomaar in mijn voortuin rond te wandelen?'' Het was niet echt mijn voortuin, maar kom op zeg. De afstand.. Het was gewoon aan de overkant. Degelijk wel mijn voortuin, met een... pad van grind ertussen.

[bMatsuda[/b].
"Ik kan wel tegen wat spierpijn." Ik trek een nep gekwetst gezicht en slaag mijn armen over elkaar heen. "Dat je denkt dat ik zo'n mietje ben..." Trainen kan nooit geen kwaad, je zal er niet slechter van worden, alleen maar beter.

Valentino.
"Ik hou er niet zo van om toestemming te vragen..tenzij dit misschien jou bloed is." Ik haal het zakje weer uit mijn jaszak en wiebel er wat mee voor zijn gezicht. Nog voor hij het eventueel zou willen afpakken klem ik heel mijn hand eromheen. "Dit is nog steeds opnebaar terrein, als ik toestemming wil vraag ik het wel aan de Hokage, maar die zal mij niet graag zien komen."

Masayuki ik probeer geen ruzie te maken met masayuki omggg.
Ik kijk hem ietwat uitdagend aan. ''Beschouw mij dan maar Hokage van deze tuin. Hiergeven, dan bewaar ik het wel tot je de toestemming hebt.'' Misschien kwam ik op deze manier erachter hoe ik nog wat leuks kon doen met mijn ouders vandaag. Mensen uitdagen voor iets, ik ben altijd in de stemming~~

Chiyeko
''Ja, je bent mijn grote knuffelbeer.'' Zeg ik en steek pijn tong uit. ''Knuffelberen zijn zacht. En spieren zijn hard, dus jij hebt geen spieren~'' Ik lach wat. Ik weet het niet, maar zonder Masayuki.... Vind ik dit allemaal toch een heel stuk fijner. Ik ben even wat rustiger, en Matsuda-niisama is ook een stuk gezelliger. Ik schud mijn hoofd, dat niisama van vroeger... Dat moet ik écht uit mijn hoofd halen.

Valentino. (niet het persoon dat ruzie maakt x'D)
""Sorry meneer Hokage, je zou ondertussen al wel moeten geven dat ik mijn eigen regels heb." Ik maak een klein buiging achtig iets. "Nog veel plezier in uw tuin." Met die woorden wandel ik vrij droog om hem heen, het zakje steek ik weg in mijn zak. "Of is er nog iets dat je wilt bespreken met mij, meneer Hokage?" Ik ben geen persoon dat de regels gewoon naleeft, daarvoor heb ik dit beroep niet gekozen. "Je gaf trouwens geen antwoord op mijn vraag, kan ik dat beschouwen als een ja dan? wat zou jij trouwens met bloed moeten doen?" Het zakje heb ik alweer weg gestoken en ik kijk hem nu recht aan. Ik ben niet iemand die ruzie maakt mat iemand maar iedereen maakt altijd ruzie met mij. Misschien komt het door mijn karakter en mijn bijna constante glimlach, of ik lok het gewoon uit. Misschien is het wel gewoon beide. vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe de Informant zijn wapen wilt trekken maar met mijn hand doe ik het teken dat het niet nodig is. Het is ook helemaal nergens voor nodig, ik heb dit allemaal volledig in de hand. "Ach, nu wel toch al een gesprek zijn begonnen kan ik mij net zo goed voorstellen; Valentino Maginhart." Stel ik mezelf voor. Meestal zou ik mijn hand uitsteken maar hij ziet er niet uit als een persoon die even de hand van iemand anders gaat schudden dus doe ik het ook maar niet.

Matsuda.
"dat kan ik dus niet bepaald aanzien als een compliment." Zeg ik lachend. "Maar je hebt ook harde knuffelberen, dus daar ben ik er één van." Als Masayuki eindelijk weg is, of gewoon terug...rustig weet ik het zal het allemaal veel makkelijker zijn. "Ugh, ik word hier echt gek van." Ik trek heel droog het verband van mijn hoofd/oog af. Met één hand wrijf ik door het oog. Dit voelt al veel beter nu ik terug langs beide kanten kan zien en me dus geen zorgen moet maken dat ik word aangevallen langs mijn 'blinde' kant zeg maar.

Masayuki
''Masayuki Jirou Gotou,'' zucht ik dan maar. Ik hoefde dat bloed niet meer; ik kon gelijk zien dat dat niet mijn bloed was. ''Ach, ik hoef er verder toch niks mee te doen,'' zeg ik maar met een zeer neutraal gezicht. Als ik nu zou glimlachen, had hij door dat ik er wat vanaf wist, en dan zou ik een hele ondervraging kijken. En daar zit ik niet echt bepaald op te wachten.

Chiyeko
''Wat heb je met je oog gedaan dan?'' Vraag ik even ietwat geschrokken. Ik had dat verband al wel door, maar had nog niet echt de tijd om het te vragen. ''tegen een boom aangelopen ofzo?'' Zeg ik als grapje, ook al komt het als een zeer serieuze vraag over.

Valentino.
"Aangenaam kennis te maken Masayuki." Ik knik even heel kort. "Dan vraag ik mij af waarom je er eerst zo'n probleem van maakte." Mijn hoofd hou ik een tikkeldje scheef terwijl ik leun op mijn stok. "Misschien dat je er wat mee te maken hebt." Mijn ogen versmallen wat en ik kijk hem strak aan. "Maar daar kom ik wel achter, misschien tot binnenkort."

Matsuda.
"Nee." Antwoord ik seriues op haar vraag met de boom. "Tegen een paal." kort rol ik even met mijn ogen. Natuurlijk, dat is iets dat ze gaat geloven, ik zou mezelf nu wel voor mijn kop kunnen slaan. "Nee, ik heb gewoon een klein cadeautje gekregen van iemand die ik ken." Zeg ik schouder ophalend. Misschien dat ze zo denkt dat iemand mij gewoon in elkaar heeft geslagen, Masayuki bijvoorbeeld.

Masayuki
''Ligt eraan wie je moet hebben,'' antwoord ik. ''Als je mij uiteindelijk nodig hebt voor onderzoek, dan heb ik er niks mee te maken. Heb je iemand anders nodig, tsja, dan zien we het wel.'' Grijns ik even. Als hij Matsuda wil, kan ik nog wel helpen. Moet hij mij hebben? Goh, wat zou hier dan toch gebeurd zijn....

Chiyeko
''Aaah wauw. Nu weet ik wat ik je voor je verjaardag ga geven, ik ga je gewoon in elkaar slaan.'' Glimlach ik , en steek dan lachend mijn tong uit. Dat speelse met oude vrienden/familie, dat blijft toch altijd nog wel een beetje in me zitten.

Valentino.
"Ik moet allen de twee hebben die hier een paar dagen geleden gevochten hebben, één iemand in het speciaal." Ik grinnik even. Als ik hem uiteindelijk nodig blijk te hebben maar hij wilt niet mee werken zal ik gewoon overgaan op de harde aanpak. "Owh, als je wat weet..." Uit de binnenzak van mijn vest haal ik een klein papiertje met het adres van mijn café op. "-kan je mij hier altijd vinden en als ik er niet ben vraag je maar aan iemand waar ik ben of zeg je dat je langs bent geweest." Met twee vingers hou ik het papiertje naar hem toe.

Matsuda.
"Ik zou geen beter cadeau kunnen wensen voor op mijn verjaardag." Ik ga met één hand door mijn haar. Dat begint volgens mij een tik te worden. "Maar de persoon zei dat het mij zou helpen tegen Masayuki." Zij is daarnet eerlijk geweest tegen mij dus het minste dat ik kan doen is eerlijk zijn tegen haar, anders ontstaat er weer een ruzie.

Masayuki
''Mwhaa, ik zie wel of ik wat informatie kan uittrekken van een aantal mensen hier.'' Antwoord ik. Niet dat dat nodig was, nou ja; misschien waren hier een aantal mensen die erover moesten vergeten. Ja, laat ik dat ook nog maar doen. Ik pak het kaartje aan. ''Als er wat te drinken en te roken valt, kom ik wel even langs met de nodige informatie,'' antwoord ik.

Chiyeko
''Wat voor nut heeft het om jou in elkaar te slaan?'' Ik schud mijn hoofd. ''Althans, als dat gebeurt is dan.'' Ik kijk hem aan met een blik die laat zien dat ik het graag wil weten. ''Vertel het alsjeblieft,'' zeg ik wat zacht. Het voelt ineens aan alsof ik NIKS meer van Matsuda af weet, terwijl ik jaren geleden bijna de enige was die gewoon alles van hem af wist. Ook van Masayuki trouwens...

Sakura Zaraki schreef:

Spoiler:

Masayuki
''Mwhaa, ik zie wel of ik wat informatie kan uittrekken van een aantal mensen hier.'' Antwoord ik. Niet dat dat nodig was, nou ja; misschien waren hier een aantal mensen die erover moesten vergeten. Ja, laat ik dat ook nog maar doen. Ik pak het kaartje aan. ''Als er wat te drinken en te roken valt, kom ik wel even langs met de nodige informatie,'' antwoord ik.

Chiyeko
''Wat voor nut heeft het om jou in elkaar te slaan?'' Ik schud mijn hoofd. ''Althans, als dat gebeurt is dan.'' Ik kijk hem aan met een blik die laat zien dat ik het graag wil weten. ''Vertel het alsjeblieft,'' zeg ik wat zacht. Het voelt ineens aan alsof ik NIKS meer van Matsuda af weet, terwijl ik jaren geleden bijna de enige was die gewoon alles van hem af wist. Ook van Masayuki trouwens...

Valentino.
"Natuurlijk valt er wat te drinken en te roken. Zonder die twee is een café geen echt café he. Hm, je moet alleen maar de namen geven van mensen, informatie heb ik zeker wel genoeg." als hij het kaartje aanneemt trek ik mijn hand terug. "In ieder geval bedankt."

Matsuda.
"Naja, ik ben overlaatst wel in elkaar geklopt, daar moet ik eerlijk over zijn..." Begin ik mompelend. Mijn hand hou ik nadenkend tegen mijn kin. Hoe kan ik zoiets nu het best uitleggen. Gewoon even droog zeggen is geen mogelijkheid gok ik. Ik sluit één oog en met twee vingers hou ik mijn ooglid wat meer naar beneden. "Zie je die tekentjes? Dat is voor een seal die ze moesten gebruiken." Ik haal diep adem. dat is al één deel.

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Spoiler:

Masayuki
''Mwhaa, ik zie wel of ik wat informatie kan uittrekken van een aantal mensen hier.'' Antwoord ik. Niet dat dat nodig was, nou ja; misschien waren hier een aantal mensen die erover moesten vergeten. Ja, laat ik dat ook nog maar doen. Ik pak het kaartje aan. ''Als er wat te drinken en te roken valt, kom ik wel even langs met de nodige informatie,'' antwoord ik.

Chiyeko
''Wat voor nut heeft het om jou in elkaar te slaan?'' Ik schud mijn hoofd. ''Althans, als dat gebeurt is dan.'' Ik kijk hem aan met een blik die laat zien dat ik het graag wil weten. ''Vertel het alsjeblieft,'' zeg ik wat zacht. Het voelt ineens aan alsof ik NIKS meer van Matsuda af weet, terwijl ik jaren geleden bijna de enige was die gewoon alles van hem af wist. Ook van Masayuki trouwens...

Valentino.
"Natuurlijk valt er wat te drinken en te roken. Zonder die twee is een café geen echt café he. Hm, je moet alleen maar de namen geven van mensen, informatie heb ik zeker wel genoeg." als hij het kaartje aanneemt trek ik mijn hand terug. "In ieder geval bedankt."

Matsuda.
"Naja, ik ben overlaatst wel in elkaar geklopt, daar moet ik eerlijk over zijn..." Begin ik mompelend. Mijn hand hou ik nadenkend tegen mijn kin. Hoe kan ik zoiets nu het best uitleggen. Gewoon even droog zeggen is geen mogelijkheid gok ik. Ik sluit één oog en met twee vingers hou ik mijn ooglid wat meer naar beneden. "Zie je die tekentjes? Dat is voor een seal die ze moesten gebruiken." Ik haal diep adem. dat is al één deel.

Chiyeko
''E--een seal? Waarvoor?'' Ik begrijp het niet meer, helemaal niet. ''Echt, waar ben je al die tijd geweest en wat is er in godsnaam met je gebeurd?'' vraag ik per ongeluk hardop. Het is een sort eye-jutsu iets, dat kan ik erop aanmerken, vermoed ik dan. Zoiets als de Byakugan of de Sharingan. Ik merk ook dat hij dit lastig vind om te vertellen. ''Laat het voor de komende tijd maar even zitten dan, vertel het maar zodra je er klaar voor bent.'' Snel geef ik hem een knuffel en sta dan op. Ik probeer alvast mijn kruisboog te pakken, maar mijn handen zijn wat aan het trillen.

Masayuki
''Hm, geen dank alvast dan, vermoed ik.'' Zeg ik en draai me om. Ik heb een aantal kruiden nodig nu om mensen te hersenspoelen, hun te manipuleren van alle gebeurtenissen. Pas dan kan ik misschien een klein, leuk en amuserend leugentje opzetten tegen die... Valentino heette hij, dacht ik.

Sakura Zaraki schreef:

Doflamingo schreef:

Sakura Zaraki schreef:

Spoiler:

Masayuki
''Mwhaa, ik zie wel of ik wat informatie kan uittrekken van een aantal mensen hier.'' Antwoord ik. Niet dat dat nodig was, nou ja; misschien waren hier een aantal mensen die erover moesten vergeten. Ja, laat ik dat ook nog maar doen. Ik pak het kaartje aan. ''Als er wat te drinken en te roken valt, kom ik wel even langs met de nodige informatie,'' antwoord ik.

Chiyeko
''Wat voor nut heeft het om jou in elkaar te slaan?'' Ik schud mijn hoofd. ''Althans, als dat gebeurt is dan.'' Ik kijk hem aan met een blik die laat zien dat ik het graag wil weten. ''Vertel het alsjeblieft,'' zeg ik wat zacht. Het voelt ineens aan alsof ik NIKS meer van Matsuda af weet, terwijl ik jaren geleden bijna de enige was die gewoon alles van hem af wist. Ook van Masayuki trouwens...

Valentino.
"Natuurlijk valt er wat te drinken en te roken. Zonder die twee is een café geen echt café he. Hm, je moet alleen maar de namen geven van mensen, informatie heb ik zeker wel genoeg." als hij het kaartje aanneemt trek ik mijn hand terug. "In ieder geval bedankt."

Matsuda.
"Naja, ik ben overlaatst wel in elkaar geklopt, daar moet ik eerlijk over zijn..." Begin ik mompelend. Mijn hand hou ik nadenkend tegen mijn kin. Hoe kan ik zoiets nu het best uitleggen. Gewoon even droog zeggen is geen mogelijkheid gok ik. Ik sluit één oog en met twee vingers hou ik mijn ooglid wat meer naar beneden. "Zie je die tekentjes? Dat is voor een seal die ze moesten gebruiken." Ik haal diep adem. dat is al één deel.

Chiyeko
''E--een seal? Waarvoor?'' Ik begrijp het niet meer, helemaal niet. ''Echt, waar ben je al die tijd geweest en wat is er in godsnaam met je gebeurd?'' vraag ik per ongeluk hardop. Het is een sort eye-jutsu iets, dat kan ik erop aanmerken, vermoed ik dan. Zoiets als de Byakugan of de Sharingan. Ik merk ook dat hij dit lastig vind om te vertellen. ''Laat het voor de komende tijd maar even zitten dan, vertel het maar zodra je er klaar voor bent.'' Snel geef ik hem een knuffel en sta dan op. Ik probeer alvast mijn kruisboog te pakken, maar mijn handen zijn wat aan het trillen.

Masayuki
''Hm, geen dank alvast dan, vermoed ik.'' Zeg ik en draai me om. Ik heb een aantal kruiden nodig nu om mensen te hersenspoelen, hun te manipuleren van alle gebeurtenissen. Pas dan kan ik misschien een klein, leuk en amuserend leugentje opzetten tegen die... Valentino heette hij, dacht ik.

Matsuda.
"Waar ik geweest ben doet er niet toe." een mens bestaat uit geheimen, het is dan ook niet de bedoeling om alles te vertellen. Niemand moet alles van je weten. Ik ben er klaar voor om te vertellen. Alleen weet ik niet goed hoe ik het moet zeggen. "Het is voor de Sharingan." Gooi ik er dan maar in één keer uit. "Er zit een seal op omdat het erngstige gevolgen kan hebben als die heel de tijd geactiveerd blijft en aangezien iemand die niet van de Uchiha clan is het niet kan activeren wanneer die wilt moest er een seal op."

Valentino.
Ik wandel maar terug naar de informant die vrij nerveus om zich heen kijkt. Die Masayuki heeft er meer mee te maken, dat was duidelijk vanaf het moment dat hij het bloed wou hebben. Hij heeft vast geen flauw benul van wat je allemaal uit bloed kan halen. Ik geef een zachte klop tegen het hoofd van de informant als die niet eens door heeft dat ik terug bij hem sta. "We gaan."