Hiro
terwijl ik al doorloop naar de dungeon hoor ik die twee elkaar voorstellen. "en mijn naam kom je ooit nog wel te weten!" riep ik naar achteren.

Tsurugi.
Ja. Daar kwamen we ooit wel achter, vreemde kwast. Ik zuchtte, en had nog nooit gedacht dat ik uiteindelijk met zo'n mensen ging rondlopen. Wie ging die boss eigenlijk verslaan? Wij? Of alleen die kwibus? Want als wij dat ding gaan vermoorden, dan moesten we denk ik toch samen in een party zitten. Ahja, who cares? Als dat mens oh zo graag de boss alleen wilt doden, dandoet hij maar. Ik had er geen problemen mee.

Minashi.
Ik bleef nog rustig mee wandelen en volgen, al ging ik op stap met twee gasten die gevaarlijk leken. Als er iets ging gebeuren, dan zorgden die er wel voor, niet? Ze zeiden allebei dat ze toch sterk waren. Dus chill blijven en volgen~

Hi there, minna~ c:

Dyneenah Morris - Ze noemt zichzelf BrickWolf. Niemand weet ook haar echte naam.- 17 - Vrouw - Dyneenah is een best stil iemand. Ze is het vaak wel met mensen eens, denken ze. Echter is ze dat niet. Ze knikt alleen maar 'ja', om zo ruzie te vermijden. Ook houdt ze erg veel van fantasy-dingen, en natuurlijk van gamen. Ze is graag op haarzelf, en graag in haar eigen fantasy-wereldje. Ze is echt een alternatief iemand; ze draagt bijna altijd fantasy-kleren omdat een gewone spijkerbroek haar totaal niet aanstaat. - Wat mensen in de SAO-wereld alleen van haar weten is haar gebruikersnaam en geslacht. Ze probeert zoveel mogelijk informatie over haarzelf te verbergen. Ze wilt niet graag in aanraking komen met andere mensen. - [Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.] « Nog een WIP ^^;; Hele art komt nog wel eens ;;A;;

Komt erbij te staan, Professor Assie-sama~~~ c:

kezzy is assie? oh...ik dacht iemand ander....nvmd... xD

doorspoelen tot dungeon wss*

Hiro
Eens ik voor de deur sta, zet ik mijn handen in men zijen en draai me om naar de andere twee. "zo! Iemand die NIET naar binnen wilt?" vroeg ik met een gezicht alsof ik verwachte dat er iemand zijn of haar hand ging uitsteken. Je zou meer bezorgd moeten zijn bij de boss van floor 30 ofso...maar dit...kom op....

Minashi.
Toen Hiro vroeg of dat er iemand was die NIET naar binnen wou, wou ik gelijk mijn hand opsteken. Ja, hallo, die twee zijn sterk -en jongens- en ik dus niet. Ik slikte, en liet daarna een zuchtje horen. "Laten we naar binnen gaan." stelde ik voor, alsof ik helemaal voor niks vreesde. Maar ohno, stiekem was ik wel bang. Dit was mijn eerste boss. En of dat ik dit ging overleven wist ik niet. Uhg. Hopelijk waren deze twee gasten echte gentlemens die me gingen beschermen. Ahahhaha... Ik droom te veel, I guess.

Tsurugi.
"Hmhm. Schiet op en laten we naar binnen gaan." antwoordde ik kort. Het meisje stak haar hand niet op toen Hiro het vroeg -wat mij verbaasde- dus we konden verder gaan. Niemand protesteerde, toch?

Hiro
oh? Aan haar gezicht te zien weet ik dat ze bang is...jup ze is bang. Ik open de deur heel "slowly" en het licht dringt in de kamer binnen. Nadat de deur wijd open staat, buig ik me naar voor en steek ik men arm uit naar binnen. "ladies first" zeg ik met een big smile. Wat ben ik toch een gentlemen.

Minashi.
Met een geiiriteerd gezicht zuchtte ik. "Fine. Maar. Bange meisjes hebben altijd iemand nodig om ze te beschermen, GENTLEMEN." zei ik speels. Terwijl ik naar binnenwandelde, trok, nahja, sleurde ik Hiro mee naar binnen. Die andere gast liet ik gewoon doen wat hij wou doen. Ons volgen of niet, zijn probleem. Binnen in de boss room liet ik Hiro los, en dus stopte ik met het meesleuren. Ik keek wat rond, en wachtte af op de boss. Gespannen natuurlijk.

Tsurugi.
Oke. Vraag mijn niet waarom ik omga met die twee idioten -die stiekem samen wel epic lijken-. Ik liet ze eerst naar binnen gaan, en volgde ze daarna. Binnen in de boss room leek alles... Kinda normaal. Het leek niet alsof er hier een of andere gevaarlijk ding was. Hmpf. Ik had die boss volgens mij een beetje te hoog geschat...

Hiro
Toen minashi ook doorliep en eerstes naar binnen ging dacht ik van, wat?? het was maar voor de joke. ik wou net voor haar lopen tot ze plots mij de kans niet gaf en mij achter haar aan sleepte. nahja, als zij het zo wil. ik keek even naar tsurugi en zwaaide naar hem met een smile. Toen minashi stopte, keek ik rond. "zie? jullie stressen er teveel over."

Minashi.
"Heh, misschien wel ja~" zei ik met een scheef glimlachje. Ik was altijd al iemand geweest die snel stresste. Maar ja, wat wil je ook? In dit spel kan je ook ECHT doodgaan, en hierdoor stresste ik nog harder. Opeens hoorde ik gesnuif achter me. Een rilling liep langs mijn rug en ik draaide me om. Een...Minotaurusachtig iets. De boss. "Holy fack..." mompelde ik toen ik het gigantisch beest zag. Het grote monster was tsja, reusachtig, en had ook nog een mega grote bijl vast die vlijmscherp was. Hm. Dit was een van de redenen waarom ik niet zo'n fan ben van minotaurussen...

effe inspiloos voor Tsurugi x'D

hiro
ik stond wat te staren naast minashi naar die pilaren ginder ver tot zij zich omdraaide en precies schrok. Ik draaide me om en zag het beest, minotaurus? "JEEJ! groter animal om mee te spelen!" ik zwaaide met mijn armen in de lucht van vreugde en danste vrolijk voor het beest.

Minashi.
"S--spelen?!" lag het aan mij of was hij helemaal geschift? Hoe in hemelsnaam moest je spelen met zo'n monster? Het beest gromde woedend en begon als een gek aan te vallen. Ik ontweek sommige aanvallen van het beest, en riep naar Hiro. "Oi, oi! Ga je seriously SPELEN met dit ding dat ons wilt doden?!" had ik naar hem geroepen. "En pas op!" waarschuwde ik toen het monster richting Hiro hakte.

Tsurugi.
Het beest begon ons aan te vallen. Ik stond rustig te kijken aan de kant, dus hoefde geen aanvallen te ontwijken. Ik zuchtte toen Hiro alleen maar wou spelen, en dat Minashi alleen maar kon ontwijken. Jah. Daar gaan we weer. Waarom was ik ookal weer met hun opgescheept? Dunno... =~=;

Hiro
ik keek maar wat naar minashi die de aanvallen aan het ontwijken was van het beest. "Wouw minashi, jij kan ook goed spelen." zei ik met een glimlach. Toen minashi pas op riep keek naar het beest, want ik was meer aan het kijken naar hoe minashi ontweek, en "smilede" maar wat naar hem en zette één stap opzij waardoor hij met zijn bijl de grond raakte. "Hier is toch niets aan, nee-chan."

Minashi.
"Jha, ontwijken kan iedereen!! Maar we moeten dit ding ook nog DOOD krijgen he!" riep ik half in paniek. Als we zo gaan verdr doen, dat geraken we nooooit naar het volgende level. "Oke, iemand misschien een plan..?" vroeg ik tijdens het ontwijken door.

Hiro
Het beest trekt zijn bijl uit de grond en probeert mij nog eens in twee te hakken maar alweer ontwijk ik en loop via op zijn bijl naar zijn hoofd en ga erop zitten. "voordat we hem doodmaken wil ik nog even met hem spelen!" zei ik tegenstribbelig (ofsoiet) met mijn armen gekruist.

Minashi.
*anime falls* "Alright....Jij je zin..." zeg ik zuchtend, terwijl ik kijk naar het monster. Het beest probeert Hiro eraf te krijgen, wat niet echt lukt. En mij aanvallen deed die niet meer. Ik wierp even een blik op Kensei lancelot, die rustig zat te...WHAT. SLAPEN. Ik facepalmde mezelf. Zo kan het ook. De ene speelt, en de andere slaapt. En ik... Zit hier als een gek te ontwijken. WHY ME?!

Hiro
"Dit is nog beter dan met die zwijnen te spelen! mag ik hem houden als huisdier?" riep ik vol vreugde en zat wat rodeo na te doen op het hoofd van het beest.

Minashi.
"Dat ding vermoordt ons nog! En als we dit ding niet verslaan, geraken we NOOIT verder! En dan zitten we hier voor altijd vast!" riep ik al flippend. Komaan, serieus? Hij wilt dit ding als huisdier houden? Zot. Al aanvallen ontwijkend, kijk ik naar Hiro. "Dude, vermoordt dit monster en koop een echt huisdier dat niet gevaarlijk is!"

Hiro
"naaahh D: hoké daaaan...." zei ik met een sip gezichtje. Ik pakte mijn rode zwaard van achter mijn rug en stak ermee tientalle keren in zijn hoofd tot zijn health naar beneden ging en stierf. "Nu moeten we meteen naar de volgende baas voor een volgend speeltijdje!" zei ik tegen minashi.

Minashi.
En dit was de monster waar voor iedereen -inclusief ik- bang voor was? Wel. Met Hiro leek die niet sterk. helemaal niet zelfs. "Waauw..." mompelde ik verbaasd. "Zeg eens eerlijk, Hiro-kun. Welk level heb je?" vroeg ik bloedserieus. Kensei Lancelot werd wakker en wandelde naar ons toe.

Hiro
ik draai me om met mijn gezicht naar het plafond gericht, men ogen dicht en armen gekruist. "Dat zei ik je toch al, ik ben maar level -- ik open 1 oog en kijk naar mijn health en level -- nu level 4...." mompelde ik. Nu ben ik level 14...

Minashi.
Ik pokete hem heel hard. "Dat. Is. Bullshit. Ik ben zelf nog maar level 5, en kan dat ding niet aan. Dus jij kan nooit 4 zijn! Je moet minstens 10 ofzo zijn!" zuchtte ik luid. Ahja, als hij het niet wou vertellen, dan was het zijn probleem. Ik kon hem niks dwingen, toch? "Gaan we naar het volgende level of niet?" vroeg ik uiteindelijk. Kensei Lancelot wandelde zonder iets te zeggen al zelf naar de portal. "Well. Ik ga zelf al. Ja ne." zei hij voor dat hij wegliep. Ik zuchtte. Hij deed niks.

Hiro
beide ogen opende en ik keek even met een twijfelend gezicht naar het plafond. Ze heeft daar wel een point... ik wandelde naar haar toe en fluisterde in haar oor. "hoké ik ben level 14...but laat nii-san het niet weten."

Minashi.
Mijn ogen werden groot van verbazing toen ik hoorde welk level hij had. 14...? Woooow... "Hij weet waarschijnlijk al dat je niet level 4 KAN zijn." mompelde ik met een zuchtje. Ik keek naar de portal voor level 3 en zuchtte. Die ''nii-san'' ging ook snel weg, zeg. "En waarom noem je ons nii- en nee-san? Ik ben maar 17..." vroeg ik nieuwsgierig. Hierop had hij nog niet geantwoord.

correctie: 17 jaar :p

Hiro
"het is leuker dat hij er zelf achter komt en dat hij dan weet dat ik hem voor de gek hield...en.. -- ik keek weer even naar het plafond -- ...ik ben niet zo goed met namen onthouden, dus zeg ik nii-san en nee-san...en het is ook nog eens leuk om hem zo te noemen want hij vind het niet zo prettig." zei ik met een brede smile.