[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Met zijn handen in zijn zakken liep de jongen maar wat door de gangen. Zoals altijd had hij een lolly in zijn mond steken en op zijn gezicht was er geen enkele emotie te bekennen. Het is niet dat hij er geen heeft, het is gewoon dat hij ze niet graag laat zien. De helft van de tijd verveelde hij zich ook gewoon en lukte het hem gewoon niet om iets van een glimlach op zijn gezicht te doen verschijnen. Kort keek hij opzij naar de plaats naast hem. Normaal zou daar iemand hebben gewandeld. Een persoon waarvan je kon zeggen dat het zijn vriendin was want ja, het was ook zo. Ze waren een stelletje geweest maar hadden het altijd geheim gehouden. Echter had die persoon haar laatste Carnival Corpse niet overleeft. Je kon wel zeggen dat haar tegenstander aan het flippen was. Zo hard dat hij er gewoon voor gezorgd had dat haar hart helemaal was vernield en hier konden ze misschien zoveel weghalen zonder je dood ging maar vanaf het moment dat je hart eruit was dan was je gewoon dood. Een zucht verliet de jongen zijn mond terwijl hij zijn blik op het plafon gericht hield en zo gewoon verder wandelde, zonder nog voor zich te kijken.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Toto.
Met mijn handen op mijn achterhoofd liep ik verveeld rond in de gangen. Ik had niks te doen, en wist ook niks te doen. Mijn glimlach die ik altijd op mijn gezicht heb, is nu ook te bekennen. Af en toe draaide ik eens een rondje, terwijl ik wat ronddwaalde, gewoon uit verveling. Was er nu maar iemand interessant die naast me liep, bijvoorbeeld mijn nee-chan of zo. Een gevecht zou nu ook wel tof zijn. Maar spijtig genoeg was er nu eenmaal niks te doen.
Tijdens het rond huppelen bewonderde ik ook af en toe mijn polsen, die genaaid waren (like a Deidei? xD). Het was niet supah interessant ofsow, maar ja, wat kon ik anders doen? Eerlijk gezegd mocht er nu eens iets gebeuren. Een ontploffing, gevecht, ... Iets. Iets tofs, waar ik misschien aan kan meedoen. Want als er nog niks gaat gebeuren, dan ga ik volgens mij dood... Dood door de verveling =~=
_______________________________
Gomen, wist niks .-.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Shiki wist totaal niet wat hij moest verwachten toen hij eerst met een doffe knal ergens tegen aan liep en vervolgens op de harde metale grond belande. Zijn eerste reactie was echter ook over zijn rug en kont wrijven. De bots op zich viel mee, daar had hij maar vrij weinig van gevoelt maar de val, die was net iets erger. Toen hij lande kwam hij recht op zijn onderrug terecht, een plaats die niet al te prettig was tijdens het vallen. "Auw..." Een zacht gemompel kwam uit de jongen zijn mond. Zijn tanden had hij op elkaar gedrukt zodat de lolly die hij in zijn mond had er zeker niet uit kon vallen. Pas toen de pijn iets was weg geëbt keek hij naar voor naar het gene waar hij tegen was aangelopen. Hij keek recht in de gele ogen van de persoon die voor hem stond. "Kijk de volgende keer uit waar je loopt." Ondertussen hees Shiki zichzelf recht. De woorden die hij zonet uitsprak, het was haast alsof dat hij de andere persoon de schuld gaf en eigenlijk was het ook zo. hij gaf die andere persoon de schuld terwijl hij er bijna zeker van was dat hij zelf tegen de persoon was aangeknalt. Hij was namelijk degene die alleen maar interesse had in het plafon waar je hier en daar eens wat kauwgom zag hangen.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Op het ene moment zat ik nog min of meer vrolijk rond te huppelen. En op het ander lag ik voor ik het wist op de grond, door een botsing. "Itai…" mompelde ik zachtjes, terwijl ik over mijn rug wreef. Oke, het deed niet zoveel pijn. Maar het was een gewoonte, veel pijn of niet. Ik stond recht, en wou me net verontschuldigen omdat ik degene was die als een gek rondhupste. Maar voor ik iets kon zeggen, snauwde hij al iets naar me. Ik kan niet zeggen dat hij ongelijk heeft. Zoals ik zei was ik degene die niet oplette en rondhuppelde, en niet hij -denk ik-. "Oh, dat komt wel inorde~ Enneh, suma voor het tegen je aan lopen~" zei ik terwijl ik mijn achterhoofd wat krab. Mijn glimlach werd nog breder, gewoon omdat er toch iets is gebeurd, al was het niet spectaculair. Ik bekeek de persoon waar tegen ik knalde van top tot teen. Een bruinharige man, twee verschillende oogkleuren en voor de rest best wel normaal. Hm~ Ik vraag me af hoe hij zal smaken~, want die ogen lijken wel epic cool. For no reason had ik zin om een gesprek te starten, die meer dan drie seconden ging duren. En dus stelde ik mezelf voor, voor de lol. "Hi~! Ik ben trouwens Toto Sakigami. Zeg maar gewoon Toto~!" z ik met een brede glimlach. Hopelijk is dit een leuke gast, en geen huilebak zoals Ganta.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Het was al snel duidelijk dat hij niet de enige was bij wie de val toch iets of wat pijnlijk was. De andere persoon wreef namelijk ook over zijn rug en mompelde er nog wat bij. Daarom dat hij eigenlijk nooit alleen rondliep maar altijd met iemand. Echter was die persoon nu dood en had hij niemand meer. Hij mocht dan altijd wel als een emotieloos persoon overkomen. Het leek haast alsof hij het leven zelfs niet leuk vond maar er was wel degelijk iets in hem gebroken en dan bedoelde hij het niet lichamelijke maar Fysiek. Toen dat Rima stierf tijdens de Carnival Corpse was er ook iets in hem dat brak, iets wat ervoor had gezorgd dat hij nog stiller was geworden dan dat hij al was hiervoor. Uiteindelijk had de jongen zich toch voorgenomen om de andere aan te kijken. Daarbij zei hij meteen ook dat het de schuld was van de andere persoon maar ook dat zei hij met maar weinig emoties. "Oh, dat komt wel inorde~ Enneh, suma voor het tegen je aan lopen~" Hij keek fronsend op toen hij die woorden hoorden. Meestal werd iedereen meteen kwaad als je die de schuld gaf van iets dat je zelf had gedaan maar hier was dat totaal niet het geval. De persoon zei zelf dat het zijn schuld was. Al snapte hij het gedeelte niet waar hij zei dat het in orde zou komen. "In orde ko-ben je dan niet kwaad?" Vroeg hij verward en hij hield zijn blik gericht om de gene die voor hem stond. Met zijn handen ging hij ondertussen over zijn kleding om het stof dat er eventueel aan hing eraf te kloppen. Het was eigenlijk maar iets vrij normaal. Het was gewoon een simpel wit school uniform. Toen hij eindelijk genoeg Cast points had heeft hij ervoor kunnen zorgen dat hij het had kunnen kopen. Ze waren het voor hem zelfs speciaal gaan halen in zijn school om het vervolgens aan hem te geven. Rima had precies dezelfde alleen dan het vrouwen model. "Hi~! Ik ben trouwens Toto Sakigami. Zeg maar gewoon Toto~!" Op de jongen zijn gezicht was een brede gezicht te zien. Onderzoekend keek Senri hem aan. De lolly in zijn mond duwde hij telkens van de ene mond hoek naar de andere. "Shiki Senri. Zeg maar Senri. Hij had wel al enkele verhalen gehoord over die Toto maar hij had zich er nooit echt in geïnterreseerd. Het maakte hem niet uit hoe sterk iemand was, als hij ooit zelf voor die persoon zou staan ging hij wel zelf uitmaken of die persoon wel degelijk sterk was of dat het allemaal maar gezaag en geklaag was.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Senri huh? Het klonk bekend, maar van waar ik het kende wist ik namelijk niet meer. Ahja, zou dat iets uitmaken ofzo? Toen Senri me verward aankeek, en vroeg of dat ik niet kwaad was, ontsnapte er een klein lachje uit mijn mond. "Boos? Nee joh, waarom zou ik? Degene die tegen je huppelde zonder op te letten was ik, niet~?", mijn hoofd hield ik een beetje schuin tijdens het vragen. Tuurlijk was ik niet kwaad. Waarom dacht hij dat? Zo te zien/horen had hij verwacht dat ik kwaad ging worden. Hij dacht waarschijnlijk dat hij tegen me aanliep, in de plaats van ik tegen hem. Nou, dat kon ook. Ik lette toch niet op tijdens het rondjes draaien. Opeens schoot er iets door mijn gedachten heen. Was er niet een of andere Deadman die ook toevallig Senri heette? Senri nog iets? Of iets Senri? Hmhm, ik neem aan dat deze persoon die Deadman is. Er zijn niet zoveel mensen met de naam Shiki Senri, toch? Dus het moest deze man wel zijn, denk ik. Of dat hij sterk is of niet kom ik zelf wel achter tijdens de gevechten die worden gehouden in dit gekkenhuis. Stiekem vroeg ik me af hoe zijn bloed smaakte, dunno why.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Even keek hij achter zich. Niet omdat daar echt iets interessant was, het enige wat er te zien was, was één grote lange gang met aan de zijkant enkele deuren die de kamers moeten voorstellen van al de Deadmans. Iedereen had zijn eigen kamer met ieders een eigen bed en zelfs een tv. Die tv was er enkel maar zodat we de Penalty games konden meekijken om te zien wie er gewonnen had en wie de verliezer was. Wie dat de verliezer ook mocht zijn, dat was altijd de persoon die de Penalty Games moest spelen. Daarbij werd er aan een hendel getrokken die bevestigd was aan een machine. Zo één die je vaak in casino's tegen kwam. Als het rad geval uiteindelijk stopte met draaien kwam je te weten wel lichaamsdeel dat je zou verliezen. Dat kon verschillen van je neus naar misschien je maag. Technisch gezien kon je tijdens dat spel eigenlijk alles verliezen. Zelf was hij ook al enkele dingen kwijt, mar niets zichtbaars. Een nier en zijn blinde darm. Maar aan je blinde darm had je toch niets, het was alleen maar beter als je die niet meer had en een nier? Tja iedereen kon overleven met maar één nier dus dat was ook niet de grootste ramp. Toen dat Toto weer begon te praten richte Senri zijn aandacht weer op de persoon. "Boos? Nee joh, waarom zou ik? Degene die tegen je huppelde zonder op te letten was ik, niet~?" Senri moest wel eerlijk toegeven, Toto zag er echt niet uit als de persoon die zo sterk moest zijn volgens velen. Hij zag er meer uit als een klein kind die misschien wat gemene trekjes had. Als antwoord op zijn vraag haalde de jongen zijn schouders even op. "Als jij zegt dat je tegen mij opliep dan zal het vast wel zo zijn." Hij bracht één van zijn handen door zijn warrige roodbruine haar waar hij die nog een tijdje liet steken. Het was een soort van gewoonten van hem geworden, het zorgde ervoor dat zijn haar hij zijn gezicht bleef en het stond gewoon makkelijk. "Maar ben jij serieus de Toto waar iedereen over praat? Mockingbird? Dit is dus waarom ik nooit af ga op wat anderen zeggen over iemand. Zijn laatste zin mompelde hij er maar zacht achteraan. Het was niet dat het niet kon zijn dat Toto inderdaad sterk was maar iedereen zat te zeggen dat hij een monster was. Daar was anders niet veel van te merken.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Hoelang was het geleden dat ik nog eens een fatsoenlijk gesprek had met iemand die ik niet echt heel goed kende zoals nee-chan? Al heeeeeeeel lang denk ik. Ik praatte wel met mensen, maar een echt normaal gesprek was dat meestal niet. Of, het duurt meestal niet langer dan twee seconden, zoals nu. Aan de ene kant was het wel fijn om weer eens te babbelen met iemand -hoe dom het onderwerp ook was-. Maar langs de andere kant bracht het ook wel wat nadelen met zich mee. Als ik dit persoontje hier mag, dan krijg ik een supah mini probleempje als ik tegen hem moet vechten. Een gigantisch probleem was het nu ook weer niet, maar leuk ging het in ieder geval niet zijn. Dat was toch wat ik dacht. Toen ik de woorden "…De Toto waar iedereen over praat?" hoorde, verdween mijn glimlach. Dé Toto? Het klonk alsof hij de 'de' benadrukte. En misschien was dat ook zo. Ja, Mockingbird. Dat gevaarlijk ding. Mjah, ik was inderdaad 'dat monster'. Het grappige is dat ik niet weet dat ik zo beroemd ben. Oke, ik had een hoop mensen verslaan blablabla. Maar ik had niet verwacht dat echt iedereen over me praatte. En iets in me zei dat het goed voelde, om zo 'beroemd' te zijn -al was het in een negatieve zin-. "Jop, ik ben de Mockingbird~!" antwoordde ik enthousiast. Mijn glimlach kwam weer terug, en ik wees naar mezelf. "Ne, Senri-kun, praat echt iedereen over mij? " ik benadrukte de 'iedereen' zachtjes, want ik geloofde het maar half. Wat hij op het laatste nog had gemompeld wist ik niet. Dus ik neem aan dat dat niet zo belangrijk was.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

"Jop, ik ben de Mockingbird~!" Als antwoord daarop knikte Senri enkel maar rustig. Het was niet zo speciaal eigenlijk. Mockingbird was nog steeds hetzelfde als al de andere Deadman die hier rondliepen, enkel was het gewoon iemand die al vaker gevochten had en ook al vaak had gewonnen. Meer dan dat was het echt niet. Het is niet omdat velen zeggen dat een persoon sterk is dat het meteen ook zo is. het is niemand omdat iemand al vaak gewonnen heeft met een wedstrijd dat die persoon meteen onverslaanbaar is. Echter had Senri toch niet het gevoel dat hij graag tegen Toto zou willen vechten. Om de simpele reden dat hij gewoon niet graag vecht. Het kost hem gewoon veel te veel moeiten als je het hem vroeg. Hij liep liever gewoon zoals nu door de gangen zonder echt een doel te hebben. Dat was ook het gene waar hij zich bijna iedere dag mee bezig hield. Hij liep gewoon rond en zweeg. Enkel toen Rima er nog was had hij iemand om tegen te praten, dat was ook de enige persoon waar hij ooit een gesprek mee had. Voor de rest als hij iemand tegen kwam keek hij die persoon niet eens aan. Hij had nu alleen geen andere keus. Hij was tegen iemand opgelopen dus werd hij eigenlijk bijna verplicht om iets te zeggen. "Ik had je groter ingeschat." Zei Senri uiteindelijk dan toch maar. Zijn hand haalde hij tegelijk uit zijn haar en liet hij naast zijn lichaam hangen. "Ne, Senri-kun, praat echt iedereen over mij?" Word er echt zoveel over hem gepraat? "Ze laten je naam zo af en toe wel eens vallen. Geen idee wat ze zeggen, ik luister toch niet." Het was waar, de helft van de tijd was hij naar Rima haar geklaag aan het luisteren. Hij had soms wel het gevoel dat ze toch jaloers was omdat niemand het ooit over haar had. Als ze het dan wel eens over haar hadden dan ging het om het feit dat zij en Senri vreemd waren, omdat ze zich altijd afzonderde van de rest en direct contact met de meeste negeerde.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Hij had me dus groter verwacht? Ik keek even naar de grond, dan naar mijn eigen voeten, en tenslotte naar Senri, die voor me stond. Echt klein ben ik niet, maar groot ook niet. Middelmatig? Zoiets. Ik legde mijn hand op mijn hoofd, en probeerde zo mijn lengte af te passen in vergelijking met Senri, door gewoon mijn hand naar voren te doen -liefst zo recht mogelijk- tot dat ik Senri zijn lijf aanraakte. Ik was kleiner dan hem. En dat is niks nieuws. Er waren zoveel mensen die groter zijn dan mij. Ik haalde mijn schouders wat op, en liet mijn hand terug naar beneden zakken. "Groter~? Nhaaww, het is niet omdat ik een "monster" wordt genoemd, dat ik ook echt gigantisch ben ne~!" zei ik met een lachje. Bij het woord monster deed ik met mijn hand twee aanhalingstekens na, als teken dat ik geen echt monster ben -kuch kuch-. Mensen vermoorden is niet erg als je al lang in dit gekkenhuis bent, en daarom vond ik mezelf geen monster. En trouwens, waarom verwachten mensen toch dat ik groter ben? Ik kon wedden dat dit niet de eerste keer is dat iemand zoiets zei tegen mij. Een monster is niet altijd groot, weet je. Kijk maar naar mi-- ehm, Pikachu bijvoorbeeld. ^^"
Wat de mensen zeiden over mij kon me eigenlijk niks schelen. Ik kon toch al half raden wat ze zeiden. Het was waarschijnlijk zoiets als ; "Ken je Toto, aka Mockinbird, dat een monster die al heel veel mensen heeft gedood?" en dan antwoordde iemand anders daar "OMG, ja, dat verschrikkelijk ding!" ofzoiets op. Toch deden die woorden mij niks. Waarom zouden ze me ook iets doen? Het waren maar vooroordelen -die eigenlijk half klopte-.
Aangezien we toch over zoiets bezig waren, stelde ik glimlachend een vraag aan hem. Jop, ik ben een nieuwsgierig ding~ "Jij bent ook een Deadman he? Of niet~?". Als het antwoord ja was, dan kreeg ik wel zin in een gevechtje -nee, ik ga hem heus niet zomaar aanvallen-. En als het een nee was, dan... ... Dunno. We kunnen misschien vrienden worden~?

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Fronsend keek senri de jongen aan. hij hield zijn hand eerst bover zijn eigen hoofd om die vervolgens naar dat van senri te bewegen om te zien of hij inderdaad kleiner was en ja hoor, dat was hij inderdaad. Hij was niet heel veel kleiner maar het scheelde wel iets. Hij had wel geleerd in de jaren dat hij hier nu al zat, dat je niemand moest beoordelen op het uiterlijk. Je kan misschien klein zijn maar het kan dan ook echt in je voordeel werken. Je zal makkelijker dingen kunnen ontwijken en je bent vast ook veel sneller. Als je groot bent zal je automatisch minder snel zijn en zal het ook moeilijker worden om dingen te ontwijken. Of zo bekeek de jongen het toch in ieder geval. "Groter~? Nhaaww, het is niet omdat ik een "monster" wordt genoemd, dat ik ook echt gigantisch ben ne~!" Senri haalde maar even snel zijn schouders op. dat was natuurlijk waar, je moest niet perse groot zijn om een monster te zijn maar als hij dacht aan een monster dan ja, dacht hij aan iemand die groot was en er eng uit zag...misschien wel iemand met horens en scherpe tanden. Iets zoals een draak. wat dromerig staarde de jongen even voor zich uit. Ondertussen had hij heel het beeld al in zijn hoofd. Uiteindelijk schudde hij maar zacht zijn hoofd. Nee, zoiets is gewoon niet mogelijk. "Hm, het had wel gekund dat je gigantisch was." Zei Senri simpel. "Jij bent ook een Deadman he? Of niet~?" Vragend keek hij Toto aan. Natuurlijk was hij een Deadman, wat zou hij anders moeten zijn? De enige die hier binnen mogen komen zijn bewakers, Deadman en dan niet vergeten de Undertakers. "Ik ben inderdaad een Deadman."

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

In mijn eigen gedachten stelde ik me als een reus voor. Een gigantische Toto, die heel dit gekkenhuis kapot maakte. Awesome. I liked it. Maar spijtig genoeg was ik geen grote reus, die dit plek kan vernielen. Ik zou het anders wel heel graag willen, want deze beloofde niks goeds, en ik wou vrijheid. Maar nee, ik was geen reusachtige Toto, die een echt monster was. Ik was een doodgewoon mensje, waarvan mijn handen van mijn polsen konden vallen omdat ze niet goed zijn genaaid. Bah, op zo'n momenten wou ik echt een monster zijn. Mensen vermoorden is niet echt erg als je hier bent. Dat is hier juist heel... Normaal. Dus theoretisch gezien was ik geen monster.
En zoals ik dacht was hij een Deadman -best wel logisch-. Stiekem keek ik naar ons gevecht. ALS we ooit gingen vechten dan. Niet dat ik hem wou doden hoor. Ik wou zijn krachten gewoon weten. Zou hij ook sterk zijn? Kon ik hem verslaan? Hoe zou zijn bloed trouwens smaken? Bitter? of juist heel zoet...? Maar natuurlijk zei ik niks luidop. Ik had net een mens ontmoet die niet van mij wegliep. Ik wil niet weer alleen rondhuppelen en niksen. En, ik wou geen what-the-fuck-blik van hem krijgen, als ik vroeg hoe zijn bloed smaakt. Het klinkt echt vreemd als iemand dat vraagt al zeg ik het zelf.
Toen wist ik niks meer te zeggen op mijn antwoord. En daarom verzon ik een nieuw, dom onderwerp. Maar liever dom dan niks, toch? En ja, het was alweer een vraag. Tsja, ik kon er niks aan doen, want ik was nu eenmaal een irritant, kinderachtig en curieus joch. "Ano... Heb jij hier vrienden...?" vroeg ik heel stil en voorzichtig maar het was nog wel verstaanbaar. De reden waarom ik het zo stil en voorzichtig vroeg, was omdat niet iedereen het fijn vond om over zulke dingen te praten. Zelfs ik. En wie weet ging Senri heel onverwacht reageren waardoor ik misschien een probleem krijg. In dit gekkenhuis praten over vrienden was echt hard. Ik vond het ook moeilijk om te praten over mijn echte nee-chan. En hij misschien ook. Toch wou ik het antwoord weten. Zou hij hier vrienden hebben? Of was hij net zo eenzaam als mij? Nahja, echt alleen ben ik niet. Ik had nee-chan.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Vrienden? Had hij hier vrienden op dit moment? Eigenlijk niet nee. Hij sloot zich altijd voor alles en iedereen af, zelfs voor Rima sloot hij zich af, liet hij nooit geen enkele emotie tonen. Hij sprak wel meer met haar, en zij ook met hem, maar het waren nooit geen diepgaande gesprekken en toch kende de twee elkaar door en door. Nu dat Rima dood was kende hij werkelijk niemand meer hier. Misschien bij naam ja, dat wel, maar als je alleen de naam van iemand kende dan kende je de persoon toch niet. In Senri zijn ogen kende je iemand pas als je meer van iemand af wist dan alleen maar een naam. "Eigenlijk niet nee." Zei hij op een rustige toon. Hij wou geen medelijden hebben, van niemand. het maakte hem totaal niets uit. "En ik vermoed jij ook niet." Het was maar een wilde gok, een gok waar hij bevesteging op wou krijgen.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Ik lachte wat en krabte aan mijn achterhoofd. "Eheh... Heb ik inderdaad niet...". Hij had gelijk ; ik had ook niet echt vrienden, hoe graag ik dat ook wou. De meeste mensen ontlopen me, en bleven dat ook doen. De reden was waarschijnlijk omdat ik nog nooit ben verloren tijdens die Corpse Carnival ofzoiets. Ik had alle lichaamsdelen en organen nog -ook de onbelangrijke-. Dat maakte volgens mij de mensen bang van me. En oh, ze zeggen ook vaak ''Pas op voor die Mockingbird! Het is een monster.". Dat hoor je bijna altijd als je je mond opent en het woordje 'mockingbird' eruit laat. En tsja, dat is dus nog een reden waarom ze mij niet in hun buurt willen hebben. Maar hey, monster of niet, iedereen wilt toch wel minstens 1 vriend? Momenteel had ik niemand. En nee-chan telde niet mee -niet dat ze geen mens is ofzo hoor-. Ik bekeek Senri-kun nog eens goed. Hij ziet er rustig uit. Hij panikeert niet en denkt teminste niet de hele tijd aan de dood ofzo. Plus, wat nog cool aan hem is, hij is niet bang voor mij. Nahja, zo lijkt het er toch op. Hij loopt niet weg van mij, en had blijkbaar iets groters verwacht, dan... De gewone mij. En dat maakte hem best wel... Awesome. Ik wou geen gast die om de zoveel seconde flipte en denkt dat die eraan gaat omdat ik in de buurt ben. Echt niet. "Aangezien we geen vrienden hebben hier..." begon ik voorzichtig. Ja, ik ging hem het vragen. Ik ging vragen of dat... "... Wil jij dan alsjeblieeeeeeeft mijn vriend worden~~??" vroeg ik op mijn allerliefste Toto-toon (omg, dat zijn veel To's xD). Mijn puppy ogen zette ik niet op. Ik had daar ten eerste geen zin in, en ten tweede... Het hielp waarschijnlijk toch niet. Nahja, that's what I guess.