Uit verveling ga ik nog eens verhaal schrijven. Dit keer wil ik een Thriller proberen. Het zal waarschijnlijk niet lukken, maar ik probeer hut like I said.
Een jongen genaamd Kotonaru is een wees die wordt opgevoed bij zijn strenge tante en oom. Zijn ouders en tweelingbroertje waren verongelukt tijdens een auto-ongeluk. Alledrie dood. Maar Kotonaru leefde nog.
Bij zijn strenge tante en oom voelde hij zich eenzaam. Vrienden had hij niet echt, want hij lijkt nog steeds geshockeerd alsof het ongeluk nog maar pas is gebeurt.
Jarenlang na die verschrikkelijke gebeurtenis en eenzaamheid is hij meerdere personaliteiten gaan creëren. Veel mensen met ook zo'n problemen hebben kunnen die personaliteiten niet onder controle hebben. Maar Kotonaru kon dat zonder problemen. Hij weet zelf niet dat hij meerdere personaliteiten heeft, maar hij wist wel dat hij niet alleen was. Hij gaf die verschillende persoonlijkheden zelfs namen.
Op een duur lukte het controle houden over die verschillende personaliteiten niet meer. Die verschillende 'personen' kwamen zonder de bedoeling opdagen op de foute momenten, en alles liep verkeerd af.
Le HS 1.
Een irriterend geluid maakte me wakker. Piep. Piep. Nog meer gepiep. Ik opende langzaam mijn ogen en keek opzij. De wekker van mijn gsm ging af. "Jij achterlijke idioot!!" Riep Jiro, die kennelijk ook wakker werd gemaakt door de wekker. "Welke kip gebruikt zijn wekker in het weekend?! " brulderde hij door in mijn hoofd. Ik zuchtte. Ik was mijn gsm vergeten af te zetten doordat ik er gisteren nacht nog op zat te gamen. "Vergeten! Tssk! Jij.." vloekte en mompelde Jiro verder. Takumi geeuwde. "Zolang jij die morgen maar afzet...Ik wou nog slapen ja. Jiro had te lang gespeeld." Zei Takumi, terwijl hij gaapte. Ik knikte. Jaja, ik zal mijn best doen.
Weekend. Het is zaterdag. Wat kon ik doen? Vervelen, lezen, huiswerk maken... "Gamen." Zei Jiro en ik schudde mijn hoofd. Hij had gisteren te lang gespeeld, en daardoor ben ik nu kapot. Het was nog maar vijf voor zeven! "Kleine strever en idiote gamer. Ga tekenen ofzo." Stelde Takumi lachend voor. "Alsof die oudjes dat ooit toelaten." Zei ik hoofdschuddend tegen Takumi. Ik zette rap mijn piepende wekker af en slefte naar buiten. Ik deed de deur van mijn kamer dicht en slenterde naar de trap. Voor de trap bleef ik even staan. Hideo? Ben je wakker? dacht ik. Ik kreeg geen antwoord. Hij is vast nog aan het slapen.
Als ik eenmaal beneden ben, wandelde ik via de woonkamer naar de keuken. Ik opende een random kastje en vond mijn cornflakes niet. Toen hoorde ik wat gemompel en voetstappen. Oh. Iemand was wakker en liep van de trap. "Laat het aan mij over, Kotonaru." Zei Hideo, die opeens klaarwakker was.
Hideo nam mijn lichaam over, en zocht verder naar cornflakes. Toen hij alles had gevonden, juichte Takumi, die honger had, net zoals ons. Hideo ging zitten, schenkte melk in een kommetje en deed cornflakes bij. Een geïriteerd gekuch hoorde hij opeens naast hem.
Mijn oom keek naar Hideo, die net wou eten. "Geen goedemorgen of wat?!" Bromde hij. Hideo verontschuldigde zich direct. "Sorry. V-vergeten..." maar met een 'sorry' was hij niet tevreden. Hij was nooit tevreden over Hideo's acties. "Huhm...O-ohja. Goedemorgen oompie." Zei Hideo snel, voordat mijn oom een woede uitbarsting kreeg. "Klootzak, " snauwde Jiro geërgerd. "alsof een 'goedemorgen' hem knapper maakt!". Jiro moest mijn oom echt niet. Hij haatte die regeltjes en kon hem gewoon niet verdragen. Jiro wou alleen maar lol hebben in het leven. Geen krakkemikige oudjes die zeuren. Takumi moest mijn oom ook niet, maar ook om een andere reden. Mijn tante en oom waren niet zo'n mensen die muzieklesen en tekenen leuk vonden. Ze haatten het. Nutteloos was dat volgens hen.
Ik moest die twee gewoon niet. Mijn redenen zijn gewoon hetzelfde als die van Jiro en Takumi. De enige die overblijft is Hideo. Hij mocht ze ook niet echt, maar wel verdragen. Hideo was de enige die in hun buurt niet zal huilen of schelden. Hij bleef kalm, en deed alsof hij bang was.
Na het ontbijten gaf Hideo mijn lichaam terug zodra ik weer in mijn kamer was. "Dankje, Hideo." Mompelde ik terwijl ik mezelf liet vallen op mijn eigen bedje. "Vandaag ging je toch .naar Koji he? " vroeg Jiro." Jaja." Zei ik met een zucht. Sjeez, wat kon mijn jongere broertje toch irritant zijn.
Koji was mijn beste vriend. En ook mijn enigste vriend. Hij was ook de enigste die iets wist over Takumi, Jiro en Hideo. Zelfs mijn tante en oom wisten niet dat ze bestonden. Anyway, vandaag zou ik naar Koji gaan, om wat te babbelen. Ik ga hem volgende maand niet meer zien, aangezien ik van school zou veranderen. De reden kan je zo raden. En inderdaad, die twee stomme oudjes hebben dat besloten.
Ik -en zeker Jiro- wou Koji niet missen. Dus als het kon, ging ik zo vaak bij hem.langs. Jiro en Takumi vonden het vreselijk,om van school te veranderen. Takumi wou tekenen. En musiceren. Maar in die nieuwe klote school was er geen muziek- of tekenles. Jiro protesteerde en schreeuwde zo hard dat mijn hoofd dagenlang pijn deed. Hij wou bij Koji blijven, net zoals mij. Voor Jiro en ik was Koji de enige persoon -die niet in iemand zat zoals mij- die om ons gaf. Ons. Takumi en Hideo vonden het ook niet fijn, maar zij konden er nog mee leven. Ik ook. Jiro niet. Hij haatte het, om alleen te zijn. Ik kreeg opeens een flashback, van vroeger.
"Mams! Raad eens?!" Riep Jiro door de auto tegen mama. Mijn moeder lachtte. "Weer gewonnen met de middagsport op school?" Raadde ze, terwijl mijn vader zich probeerde te concentreren op het auto rijden dat nogal moeilijk was met Jiro zijn geroep. "Ja! Ons team is eerstes geworden in voetbal! " riep Jiro blij. Mama lachtte weer. Ze was trots op hem. "En door wie, ik bedoel, dankzij wie zijn jullie eerstes?" Vroeg mijn vader nieuwsgierig." Door mij natuurlijk! Ik ben de beste aanvaller! " schepte Jiro, mijn paar minuten jongere broertje. "Hela! Dankzij mijn verdediging zijn er geen goals gemaakt bij ons!" Brulde ik in Jiro's oor. Jiro wreef even over zijn oor, en begon nog luider te roepen. "Jij klootzak! Ik word nog doof! Maar dankzij MIJ hebben we gescoord!" schreeuwde hij terug. Ik slikte. Hij had gelijk. Maar mijn vader dacht er niet zo over. "Verdediging EN aanvallen zijn allebei belangeijk, jongens. Als jullie goed samen werken, dan worden jullie een perfect team.". Het woordje 'perfect' bleef zich in mijn hoofd herhalen. Perfect. "Dus samen zijn we...perfect?" Vroeg ik, best wel zachtjes omdat het nogal ongeloofwaardig klonk in mijn oren. Mijn papa knikte tevreden. "Ja. Samen. Niet alleen." Zei hij glimlachend. Jiro's ogen schoten naar mij en ik keek terug. Te samen knikten we en riepen we zo luid als we konden "Samen zijn we perfect!!".
Opeens gilde mijn moeder en een gigantische vrachtwagen botste met een hoge snelheid tegen onze auto. Geluiden. Kaboem. Rook. Mensen. Sirenes. Dat was wat ik me nog kan herinneren. Nog meer auto's. Ambulance. Dokters en verpleegers. Ziekenhuis. Wit licht van de lampen. Gepiep. Getuut. En daarna was het stil. Geen geluid meer. Stilte. Akelige stilte waar ik niet van hield. Alleen. Ik was eenzaam. Niemand wasbij me. Alleen in een kamer, in het ziekenhuis was ik. Opgesloten. Ik kon aan niks meer denken. Mijn hoofd was leeg. Maar toch bleef er één speciaal woordje in mijn hoofd hangen. Samen.
Ik schudde mijn hoofd. "Daar niet aan denken. Dat is niet goed voor je." Zei Hideo.Ik knikte. "Ik doe mijn best oke? " . Een kleine zucht liet ik ontsnappen. Het was precies net gebeurd, dat ongeval. Het leek nog niet zo lang geleden. "Kip. Stop met dat en doe iets nuttigs." Zei de stem van Jiro in mijn hoofd. Ahja. Ik dacht er weer aan. Maar ik kan het wel overleven. Ik was niet alleen. Ik had Jiro, Takumi en Hideo. Ikwas niet meer eenzaam zoals toen. Ik... Nee. We waren samen.
Opeens klopte er iemand op de deur, die ik daarjuist voor dat ik op mn bed neerplofte had dichtgedaan. Ik sprong rechtop. Het was tante of oom. Maar wie het was maakte namelijk niet uit. Ik had Hideo nodig. "Hideo, need ya." Zei ik en algauw had Hideo controle over mijn lichaam.
"Ik hoorde je WEER tegen jezelf praten." Zei mijn tante Kyou, terwijl ze binnen stapte zonder toestemming van Hideo. Jiro siste toen ze dat deed en Takumi zuchtte. Hideo deed niks, en keek haar raar aan. "W-weer? I-k praat niet twgen mezelf! " verdedigde hij zichzelf, of ja, mij. Mijn tante rolde met haar ogen. "Ik doe mijn best oke? En dan nog iets met need ya...?" Zei ze terwijl ze mijn toon probeerde te immiteren. "Dat hoorde ik overduidelijk uit jouw kamer komen, kleintje." Snauwde ze geïriteerd. Ze noemde me altijd 'kleintje'. Waarschijnlijk een gewoonte van vroeger.
Hideo keek haar droog aan. "Goed dan. Ik praatte tegen mezelf." Gaf hij mokkend toe. Maar ik protesteerde. "Ik praatte niet tegen mezelf idi-" ik stopte net op tijd, want plotseling had ik weer controle over mijn lichaam. Mijn tante keek me moordend aan. "Slim van je om die zin niet aftemaken, jij achterbaks ding! " riep ze kwaad en ze beende de kamer uit, met een rood gezicht. "Net een tomaat." Giechelde Jiro. "Een tomaat is beter en leuker." Lachtte Takumi en Hideo grinnikte samen met die twee anderen. Maar ergens vond ik het niet grappig.
Een klein woordje uitleg;
-Kotonaru heeft momenteel 3 verschillende persoonlijkheden. Jiro, Takumi en Hideo. Als je hemzelf er bij rekent zijn dat er 4.
-De persoonlijkheid Jiro is eigenlijk Kotonaru's jongere broertje die duud is. Ik ga van hem een Hidan-achtige maken met zijn gevloek :3
-Takumi en Hideo zijn helemaal verzonnen.
-waarschijnlijk komt er nog 1 persoonlijkheidje erbij. Somebody voorstel voor een naam?
-Het spijt me voor de verschrikkelijke spellingsfouten. Op mijn gsm typen is echt kut en moeilijk. Gomenasai daar voor!!
